Alamut'un Gölgesi - Bir Selçuklu Casusu

Alamut

​Üç günlük zorlu tırmanıştan sonra, dağların zirvesi görünmeye başlamıştı. Hava incelmiş, soğuk bir sis vadiye çökmüştü. Bir akşamüstü, Rumi durdu ve parmağıyla ilerideki sarp bir kayalığı işaret etti.

​“Gördün mü?”

​Sancak, gözlerini kıstı. O kadar iyi kamufle edilmişti ki, bakmasına rağmen önce sadece çıplak bir kaya kütlesi gördü. Sonra, kayanın tepesinde, havada asılı duruyormuş gibi duran, insan eliyle yapılmış bir yapı belirdi. Yüksek, ulaşılmaz ve tehditkar.

​“Alamut,” diye fısıldadı Sancak.

​Rumi, memnuniyetle gülümsedi. “Burası, hakikatin ve Fedailerin yuvasıdır. Buradan çıktıktan sonra, ya dünyanın nizamını değiştireceksin ya da bu kayanın gölgesinde öleceksin. Şimdi gidiyoruz, Sancak. Seni bekliyorlar. Sadakatinin son testi de bu kapıların ardında seni bekliyor.”

​Rumi atını mahmuzladı ve iki gölge, Elbruz'un zirvelerine tırmanan dar, kıvrımlı patikada kayboldu. Sancak, Alamut'a doğru attığı her adımda, Yusuf bin Abdullah'ın tamamen öldüğünü ve Vezir Nizamülmülk’ün en keskin ve en yalnız kılıcı olan Sancak’ın artık tehlikenin kalbine ulaştığını biliyordu.

Kalenin Pençesi

​Rumi ve Sancak, Alamut’a giden tek dar patikanın sonunda durdu. Devam eden yol, devasa taş bloklarla örülmüş, demir çivilerle güçlendirilmiş bir kapıyla kesiliyordu. Kapının üzerinde, asırlar süren rüzgâr ve karın yıpratamadığı eski bir Farsça yazı vardı: "Bilen girer, bilmeyen ölür."

​Kapı, menteşeleri gıcırdamadan sessizce açıldı. İçeriden çıkan iki Fedai, tamamen siyah giysiler içinde, sadece gözleri görünecek şekilde sarınmışlardı. Kılıçları kınlarından yarıya kadar çekilmiş, birer ölüm uyarısı gibi sallanıyordu.

​“Rumi, bu kim?” diye sordu Fedai'lerden biri, sesi soğuk ve duygusuzdu.

​“Sadakati, Kazvin'de bir kadının kanıyla mühürlenmiş, yeni aday, Sancak,” diye yanıtladı Rumi.

​Sancak, Fedailerin soğuk bakışları altında gerginliğini saklamaya çalıştı. Vücudu, bir yay gibi gerilmişti. Burası, onun Selçuklu kimliğini tamamen gömmesi gereken yerdi.