07 ทำหน้าที่ภรรยาปลอมๆ (02)
965 Words
07ทำหน้าที่ภรรยาปลอมๆ (2)
"ไม่ อย่าทำแบบนี้นะคุณเฟย!!!"
"ทำไม? เธอเองก็ชอบฉันไม่ใช่หรอ ให้กันไม่ได้เลยหรือไง"
เรณุกายกมือดันอกแกร่งเอาไว้ในขณะที่ตัวสูงใช้เรือนร่าง เบียดร่างกายของเธอจนเนื้อแนบเนื้อ
"ตะ..แต่คุณเฟยพึ่งมีอะไรกับคนอื่นมา"
"แล้วไง" ร่างสูงกระตุกยิ้มมุมปากอย่างไม่แยแส อยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงจืดชืดอย่างเรณุกาจะอร่อยเหมือนพี่สาวไหม เชื่อเถอะคนแบบนี้ร้อยทั้งร้อยร้ายลึก! "ของแบบนี้กินตอนไหนก็ได้นิ"
หยางเฟยรู้มาสักพักแล้วว่าเรณุกาชอบเขา เพราะเวลาที่เขาเดินผ่านเธอมักจะลอบมองเขาแล้วแอบส่งยิ้มเป็นประจำทั้งๆที่เธอก็รู้ว่าเขาคือแฟนของพี่สาว แต่คนอย่างหยางเฟยไม่มีทางชายตามองผู้หญิงอย่างเรณุกาหรอก คนอะไรทั้งโง่เง่า ไม่ฉลาด ไม่ทันโลก แถมยังจืดชืดแต่งตัวก็ไม่ได้เรื่อง หากไม่ใช่ว่าจับเธอแต่งงานเพื่อบังหน้าเขาคงไม่กล้าเข้าใกล้ผู้หญิงแบบนี้หรอก นอกจากจะไม่ใช่สเปกแล้ว เขาเองก็ยังไม่ชอบสายตาของเรณุกาที่ลอบมองด้วยความชื่นชม
ลึกๆแล้วเธอคงอยากได้เขาอยู่เหมือนกัน แต่โชคดีที่เขาเลือกลลินา
"แต่คุณไม่ได้รักเรน ไม่ได้ชอบเรน"
"เซ็กส์ไม่จำเป็นต้องมีกับคนที่เรารัก เพราะไม่งั้นฉันคงมีคนรักไม่ต่ำกว่าร้อยคน" หยางเฟยไล่สายตามองเรณุกาตั้งแต่หัวจรดเท้า พรางสายหน้าเบาๆ ผู้หญิงอะไรแต่งตัวก็ไม่เป็นไม่ทันสมัย เธอสวมเสื้อสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงผ้าขายาวทรงหลวมเชยเป็นบ้าเลย! "เพราะงั้น...ฉันสามารถมีอะไรกับเธอได้โดยที่ฉันไม่ได้รัก"
กึก~
ดวงตากลมโตของเรณุกากระตุกวูบ เธอตวัดตาขึ้นมองขอร้องให้ชายหนุ่มเห็นใจ แต่กลับไม่เห็นถึงความเมตตาอยู่ในดวงตาคู่นั้นเลย มันมีแต่ความสะใจ ความโกรธและความเกลียดชั งซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกเกลียดชังเธอได้มากขนาดนี้
"อย่าทำแบบนี้เลยนะคะคุณเฟย เรนขอร้อง"
"ไม่ได้หรอกเรณุกา เธอคิดว่าเธอจะทำหน้าที่ภรรยาแค่นิตินัยหรอ พฤตินัยเธอเองก็ต้องทำ"
"ไม่ค่ะ เรนไม่ทำ!!"
พรึ่บ!
"ว้ายยยย!!!"
"จะไปไหน!"
หยางเฟยกระชากร่างบางเข้าหาตัวแล้วก้มลงช้อนร่างของเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว ก่อนเหวี่ยงลงบนที่นอนอย่างแรงจนหญิงสาวนอนงอตัวด้วยความจุก
"โอ้ยยย!!"
"อย่าเล่นตัวได้ไหม ฉันไม่ชอบ!" หยางเฟยจัดการถอดเสื้อผ้าของตนออกอย่างใจเย็น มุมปากกระตุกยิ้ม เมื่อคนตัวเล็กถอยหลังกรู่ด้วยความกลัว ทำเป็นกลัวทั้งๆที่ความจริงแล้วเธอเองก็อยากได้เขาจนตัวสั่น!
"อย่าทำอะไรเรน..ฮึก..เรนนะขอร้อง~" เรณุกายกมือไหว้ทั้งน้ำตาหวังให้ร่างสูฝปราณีแต่ดวงตาของหยางเฟยนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง จนมองไม่เห็นลู่ทางว่าคืนนี้ตนเองจะรอดพ้นจากน้ำมืออสูร
"ฉันเสียเงินจัดงานแต่งงานแล้ว จะไม่ให้อะไรฉันบ้างหรอ"
"ฮึก..อย่าทำแบบนี้กับเรนเลย เห็นใจหัวอกผู้หญิงด้วยกันเถอะนะ ถ้าพี่ลีรู้พี่ลีต้องโกรธแน่ๆ"
"ลลินาไม่มีทางรู้เรื่องนี้ รวมไปถึงคนอื่นด้วย เพราะฉันจะกินเธอเงียบๆ"
"ฮรือออ..ไม่นะ!" เรณุกาส่ายหน้าทั้งน้ำตา หยางเฟยต้อนเธอให้จนมุมพรางใช้สองแขนแกร่งขังเธอไว้ "คุณเกลียดเรนไม่ใช่หรอ คุณไม่ชอบเรน เรนไม่ใช่จะสเป็คของคุณ แล้วคุณจะทำแบบนี้กับเรนทำไม"
"เพราะฉัน.." ใบหน้าอันแสนหล่อเหลาเคลื่อเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นหอมของแป้งเด็กโชยมา มันต่างจากกลิ่นตัวของลลิลาและผู้หญิงหลายๆคนที่เขาเคยผ่านมา "อยากลองของแปลก"
"ไม่! เรนไม่ทำ! อ้ะ!!" เรณุกาขัดขืนปัดเป็นพัลวัน หยางเฟยฮึมฮัมในลำคอด้วยความหงุดหงิดก่อนผลักร่างบางกระแทกกับหัวเตียงด้วยความโมโห
ปึก!
"ถ้าเธอไม่ทำ พ่อจะตาย!!"
"ฮรื้อออ..คะ..คุณเฟยอย่าทำแบบนี้กับพี่ลีเลยนะคะ สงสารเรนกับพี่ลีเถอะนะ"
"ฉันสงสารตัวเองมากกว่า เสียเงินร้อยล้านไม่แถมยังเสียเงินจัดงานใหญ่โตแต่กลับไม่ได้อะไรกลับคืนมา เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะใจดีขนาดนั้นหรอ!"
"ฮึก..แต่เรนอยากมีอะไรกับผู้ชายที่รักเรน ฮรือออ~"
"อย่านางเอกไปหน่อยเลย ไม่แน่นะเธออาจจะติดใจลีลาของฉันขึ้นมาก็ได้"
"ขอร้องล่ะค่ะ..ฮึก..หะ..เห็นใจเรนเถอะนะ"
"ก็ได้" หยางเฟยผละร่งออกก่อนคว้ามือถือกดเบอร์โทรหาใครบางคน เรณุกาหัวใจเต้นระทึก เธอก็ไม่รู้ว่าเขาจะโทรหาใคร "ฮัลโหลซาน...เอาพ่อของเรณุกาไปยิงทิ้งได้เลย!"
"ฮ้ะ!!! ยะ..อย่านะ!! อย่าทำแบบนี้!!"
"ในเมื่อเธอไม่ยอม ฉันก็ต้องทำแบบนี้"
"ฮึก..ฮรื้อๆๆ เรนยอมแล้ว..ฮรื้ออ..เรนยอมคุณแล้ว~" เรณุกาก้มหน้าลงร้องไห้ด้วยความหมดอดสู เรนต้องขอโทษพี่ลีด้วยนะคะ ที่เรนต้องทำแบบนี้ก็เพราะช่วยชีวิตพ่อ! "อย่าทำอะไรพ่อเลยนะ"
"หึ!" หยางเฟยกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ สุดท้ายแล้วเรณุกาก็ต้องยอมเขาอยู่ดีเพราะตอนนี้เขาคือผู้กุมชีวิตของเธออยู่! "ไม่ต้องแล้วซาน เอามันกลับไปไว้ที่เดิม เพราะตอนนี้ลูกไก่ในกำมือของกูเขายอมแล้ว"
- Writer
