20 เผลอใจ
"เธอจะร้องไห้ให้มันได้อะไรขึ้นมา!" หยางเฟยแอบรู้สึกหงุดหงิดกับน้ำตาของอีกฝ่าย เรณุกาช่างเป็นผู้หญิงเจ้าน้ำตาเสียจริงๆ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้เหตุใดชูโชคถึงกล้าทำร้ายลูกสาวได้ลงคอ แถมยังวางแผนหนีกลับเมืองไทยกับลูกสาวคนโตอีกด้วย
"ฮึก..คุณเฟยไม่เป็นเรนไม่รู้หรอกค่ะ"
"พ่อของเธอ..เป็นแบบนี้ตลอดเลยหรอ" หยางเฟยถามอย่างสงสัย ทำไมคนเป็นพ่อถึงเลือกปฏิบัติ แล้วที่ผ่านมาเรณุกาต้องเจอกับอะไรบ้าง
"ค่ะ ท่านรักพี่ลีมาก"
"อาจเป็นเพราะลีเขาฉลาดกว่าเธอ"
"ยอมรับค่ะ" เรณุกาปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ก่อนใช้มือสองข้างดันตัวลุกขึ้นยืน ทันทีที่เงยหน้าขึ้น เธอก็สบตากับหยางเฟยเข้าอย่างจัง แววตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความสงสัย
ร่างสูงแอบชักเมื่อเห็นน้ำตาเปื้อนเปรอะเต็มใบหน้าของเรณุกา เขาเผลอสบตากับดวงตาเศร้าอีกแล้ว รู้สึกคุ้นกับดวงตาคู่นี้เหลือเกิน
หยางเฟยเพิ่งสังเกตว่าดวงตาของเรณุกาเหมือนกับใครบางคนที่เขาเคย
