Sabahın ilk ışıkları, limanın yanan enkazlarının üzerine doğarken şehirde bir sessizlik hâkimdi. Gece boyunca patlayan silahların, çığlıkların ve patlamaların yerini şimdi sadece dalgaların kıyıya çarpan sesi almıştı. Hava hâlâ barut kokuyordu.
Elif, sabahın erken saatlerinde Aslan’ı hastane benzeri bir gizli eve getirmişti. Onun kanla kaplı gömleğini keserken elleri titriyordu. Omzundaki yara derindi ama ölümcül değildi. Yine de Aslan’ın yüzü solgun, nefesi ağırdı.
“Elif…” diye mırıldandı Aslan, gözkapakları yarı kapalı. “Cem… Cem nerede?”
Elif’in gözleri doldu. “Cem yaralı. Ama yaşıyor. Merak etme, adamların onu diğer odaya götürdü.”
Aslan nefes alırken dişlerini sıktı. “Bu savaşta… çok kişi öldü. Ama ben hâlâ ayaktayım. Yavuz’un nefes aldığı her saniye bana ihanettir.”
Elif bezle o
