Güneşin ışığı, demir parmaklıkların arasından süzülüp Aslan’ın yüzüne vuruyordu. Hücredeki sessizlik, sadece uzaktan gelen gardiyan ayak sesleriyle bozuluyordu. Her sabah olduğu gibi yatağında doğruldu, ellerini başının arasına aldı.
Bir yıl geçmişti.
Bir yıl, her nefesin bir ceza gibi hissedildiği, her anın bir hesaplaşmaya dönüştüğü o uzun sessizlikte.
Kapı aralandı. Gardiyan içeri girdi.
“Ziyaretçin var, Demirhan.”
Aslan başını kaldırmadı. “Kimmiş?”
“Bir kadın. Elif adında.”
O an Aslan’ın kalbi bir an durdu. Elif’in sesini aylarca duymamıştı.
Gardiyan kapıyı açtı, zincirlerin sesi koridorda yankılandı.
Camın arkasında Elif oturuyordu. Üzerinde sade bir elbise, saçları omuzlarına dökülüyordu. Gözleri hâlâ aynıydı — korkusuz ama kırık.
Aslan oturdu, telefonun ahizesini kaldırdı.
