EP.1 คืนนี้ขอนอนห้องนะ

1218 Words

Episode 1 "ไปนอนที่ห้องคืนนึงดิ" ในเวลาแบบนี้คงเป็นเวลาพักผ่อนที่แสนสบายของใครหลายๆ คน แต่คงไม่ใช่สำหรับผมที่มานั่งโดดเดี่ยวในเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ ณ ป้ายรถเมล์ที่แสนเงียบเชียบ อ้อ..โอเค มีหมาเป็นเพื่อนอีกหนึ่งตัวก็ได้ เขานั่งเหม่อลอยมาได้ราวๆ สักชั่วโมงนึงแล้ว ปากก็คาบบุหรี่ พ่นควันขาวฟุ้งแก้เครียด ส่วนตาก็มองและนับรถที่ขับผ่านไปผ่านมา “เครียดเว้ย!” พูดออกไปเสียงดังจนหมาที่นอนอยู่ข้างเก้าอี้ผมถึงกับสะดุ้งตื่น ยังๆ ยังจ้องหน้าอีก โกรธเหรอที่ทำให้ตื่น เดี๋ยวตบคว่ำ “ทำมะ นี่ป้ายรถเมล์มึงไง? เดี๋ยวกูแย่งที่นอนแม่ง” เริ่มอนาถใจตัวเองหน่อยๆ ที่ไปหาเรื่องหมา ไอ้ที่บอกจะแย่งที่นอนก็แอบคิดจริงๆ นะ ถ้าถามว่าบ้านช่องไม่มีให้ซุกหัวนอนเหรอ ถึงได้จะมาแย่งหมามัน ก็มีปัญหานะสิ ไม่งั้นไม่มานั่งนี่หรอก ได้แต่คิดไม่ตกว่าคืนนี้จะเอาไงดี พรุ่งนี้ก็มีเรียนเช้าซะด้วย เออ ไหนๆ ก็ว่างขนาดนี้ พวกคุณควรจะรู้จักผมซะก่อนนะ ผมชื่อม่านหมอก หน้าตาเหรอ? เหอะไม่อยากจะชมตัวเองว่ะ แต่ก็เป็นคนดูดีจริงๆ บางมุมก็หล่อ บางมุมก็น่ารัก บ้านเกิดอยู่เชียงใหม่ พ่อแม่ตายด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่ผมอยู่ม.สาม เลยต้องอาศัยอยู่กับลุงสองคน ซึ่งเขาไม่เต็มใจมากๆ ที่จะเลี้ยงดูผม ตอนนี้มาใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยในกรุงเทพได้ปีกว่าๆ แล้ว เรียนสถาปัตย์แบบคูลๆ อีกต่างหาก ส่วนความเป็นอยู่ก็ไม่ได้ดี แต่ก็ไม่เลวร้ายอะไร ตัดภาพกลับมาที่ชายหนุ่มกับหมาที่ป้ายรถเมล์ เฮ้อ...แล้วจะเอาไงต่อดีวะเนี่ย ได้แต่เอามือขยี้หัวแรงๆ หงุดหงิดเว้ย! สงสัยแรงไปหน่อยจนรังแคร่วงใส่ไอ้หมาที่นอนหมอบอยู่ข้างๆ มันเลยลุกเดินหนีข้ามถนนไปนอนหน้าเซเว่นฝั่งตรงข้ามแทน เออ..ความคิดมันดี นอนหน้าประตูมีแอร์เย็นฉ่ำที่ลอดออกมาคงทำให้มันเย็นสบายน่าดู นี่เริ่มอิจฉาหมาละนะ ผมเหม่อมองไอ้หมาตัวนั้น จนกระทั่งมีรถบีเอ็มคันหรูค่อยๆ เลื่อนมาจอดบังภาพไอ้หมาตัวนั้นที่มันนอนอยู่ จากนั้นฝั่งคนขับก็เปิดประตูรถลงมา แล้วเดินฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเดินเข้าไปในเซเว่น อยู่ๆ ผมก็อยากจะขอบคุณสวรรค์ที่ส่งเทพบุตรมาโปรด รีบขยี้บุหรี่ทิ้ง แล้วลุกจากที่นั่งข้ามถนนตามผู้ชายคนนั้นเข้าไปในเซเว่นทันที เห็นเป้าหมายที่เก้านาฬิกาตรงเคาน์เตอร์จ่ายเงิน หมับ... “ไงเฮียยยยยหมี...โหวซื้อถุงยางเยอะจัง” ผมเดินไปเกาะหลังเฮียแล้วชะโงกหน้าข้ามไหล่ไปดูของในมือแก เฮียหมีสะดุ้งตัวโหยงเลย ขำว่ะ “ไอ้เหี้ย!!! ใครวะ!....ไอ้หมอก! ไอ้เวรกูตกใจหมด” เฮียหมีเอี้ยวตัวหันมามอง พอรู้ว่าเป็นผมก็เอากล่องถุงยางมาตบหัวผมเต็มแรง “เชี่ย..อย่าเอาของแบบนั้นตบหัวดิไอ้เฮียยยยยย” “มึงเรียกกูเหี้ยเลยเถอะ ถ้าจะเสียงสูงขนาดนั้น” เฮียหมีว่าพลางทำหน้าเหวี่ยงใส่ผม “ได้เหรอ รีบๆ จ่ายดิ ซื้อบุหรี่ให้ผมซองนึงด้วยสิครับ” ผมพูด “กวนตีน แล้วเรื่องอะไรกูต้องซื้อให้” เฮียหมีว่าแล้วเอามือที่วางถุงยางบนเคาน์เตอร์แล้วตบหัวผมเต็มแรงอีกครั้ง “แล้วนี่มีไร?” “โอ๊ย! เจ็บนะเฮีย เดี๋ยวออกไปคุยข้างนอก” ผมพูดแล้วรอเฮียจ่ายตัง จ่ายเสร็จก็เดินออกมาคุยกันข้างๆ รถของเฮียหมี พอหยุดเดิน ผมผู้ซึ่งเป็นบุคคลที่ขี้สงสัยและช่างสังเกต ก็อดเสือก เอ๊ย อยากรู้ไม่ได้เลยพยายามมองทะลุฟิล์มดำๆ ของกระจกรถเพ่งดูว่าใครนั่งอยู่ข้างในนั้น “ถ้ามึงจะจ้องขนาดนั้น เคาะกระจกเลยเถอะ” “แหมเฮีย ผมก็มีมารยาทอยู่น่า” ผมหันมาตอบเฮียที่ทำหน้าเอือมใส่ผม “สรุปมึงมีไร? กูรีบนะ” “เข้าเรื่องเลยนะ ผมนั่งอยู่ป้ายรถเมล์แล้วเห็นเฮียไง เลยรีบวิ่งมาหาด้วยความคิดถึงสัสๆ รัสเซียเลย” ผมหันไปยิ้มตาหวานที่ใครๆ ก็บอกว่ามีเสน่ห์ใส่เฮีย “เลิกตอแหล” ชิ สงสัยไม่ได้ผล งั้นคงต้องพูดตามตรง.. “ไปนอนที่ห้องคืนนึงดิ” ผมพูดพลางยกนิ้วชี้ขึ้น แล้วส่งสายตาเว้าวอนไปให้เฮียหมี “ถุ้ย...เรื่อง! กูมีนัด มึงเห็นมั้ยๆ ถุงยางในมือกู และตุ๊กตาหน้ารถนั้น” เฮียหมีเขย่าๆ ถุงเซเว่นตรงหน้าผม แล้วเอามืออีกข้างชี้ไปที่รถ “แหมเฮีย ผมนอนที่โซฟาก็ได้ป่ะ เฮียอยู่ในห้องก็เบาๆ หน่อยแค่นั้นเอง” ผมพูดเพราะเคยไปนอนอยู่หลายครั้งเวลาเมา “ทำไมกูต้องให้มึงไปไม่ทราบ ลำบากกูอีก หอมึงล่ะ?” “หอผมไฟดับ น้ำไม่ไหล กุญแจหาย นี่ข้าวก็ไม่ได้กิน ยุงก็ -” “พอๆ ชีวิตมึงดราม่าไปไหน เอาความจริงดิ๊” “ผมมีปัญหากลับหอไม่ได้ แต่ถ้าผมไปไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมนอนหน้าเซเว่นกับไอ้หมาตัวนี้ก็ได้” ผมพูดเสียงเศร้า พลางก้มหน้ามองไอ้หมาตัวนั้นที่มันยังนอนขวางประตูไม่ยอมลุกไปไหน จากนั้นผมก็ค่อยๆ ช้อนตาอย่างน่าสงสารมองหน้าเฮียหมีอย่างเรียกร้องความเห็นใจ หน้าเฮียหมีดูหงุดหงิดมาก คิ้วขมวดเป็นปม แต่ก็ยังทำให้เฮียแกหล่ออยู่ดี คนบ้าไรวะ หล่อฉิบหาย เป็นผู้ชายด้วยกันยังต้องชม หล่อ สูง หุ่นดี ผมสูงประมาณใต้จมูกแกเองอ่ะ ตัวใหญ่สมชื่อ อีกอย่างเฮียหมีแกเรียนจบไปได้สี่ปีแล้ว ก็จบมอเดียวกับผมแหละ แถมเคยมีดีกรีเป็นถึงเดือนมหาลัยที่แสนภูมิใจของคณะนิเทศศาสตร์ซะด้วย เห็นว่าทำงานฟรีแลนซ์อยู่ บ้านก็รวยอยู่แล้วเลยชิลๆ ไป เฮียคงทนความดราม่าของผมไม่ไหว เลยบอกผมว่า “มึงพูดขนาดนี้ถ้ากูไม่ให้มึงไป กูคงเหี้ยมาก” “ใช่เลยเฮีย ถ้าเฮียช่วยผมนะ ผมจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้แน่นอน นะๆ” ผมแอบสงสายตาอ้อนๆ ที่เคยใช้กับไอ้เบ๊บ เพราะมันบอกผมทำทีไรมันใจอ่อนทุกที “เฮ้อ... เออๆ จะขึ้นรถกูไปหรือว่าไง?” “เฮียแม่งคนดีสัสๆ ผมเอารถมาเดี๋ยวขับตามไปไม่ให้ห่างเลย” “เออ เจอกันคอนโด เร็วๆ นะมึง” “คร้าบบบ” เย้! อย่างน้อยคืนนี้ก็มีที่นอนแหละว่ะ!! ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ #เฮียหมีของหมอก สนใจหนังสือ มีตามลิ้งข้างล่างนะคะ ก็อปไปได้เลย หรือค้นหาชื่อหนังสือได้ใน Meb ค่ะ ขอบตุณค่า https://w***************m/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNTI0MDY4IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO2k6MjEzNjM4O30

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more