7# ตอน ดินทุกชนิดย่อมมีพืชที่เหมาะสม
2022 Words
เพราะมีแมลงเป็นจำนวนมาก ซึ่งจะสร้างปัญหาให้กับพืช เฟิ่งอิงได้ข้อมูลจัดการดีๆ จากสมุดเก่า เนื่องจากตอนนี้ยากำจัดศัตรูพืชมีราคาที่แพงมาก อีกทั้งยังอันตรายต่อสิ่งมีชีวิต ในเมื่อมันสามารถกินได้ในเวลาที่แสนอดอยาก ไม่เพียงลดความเสียหายแต่ยังทำให้อิ่มท้อง
ทุกเช้าเธอจะนำแมลงที่ดักได้จากในอ่างเดินไปรอบหมู่บ้าน แนะนำวิธีกินกับพวกเขา ย้ำเสมอว่าต้องกินที่สุกแล้วเท่านั้น ในตัวแมลงมีสารอาหารจำพวกโปรตีนสูง แต่ก็อาจมีพยาธิ ไม่สามารถทานดิบและต้องล้างทำความสะอาดก่อน เธอยังแนะนำวิธีดักแมลงแก่พวกเขา ทำให้ตอนนี้คนส่วนใหญ่ค่อนข้างเอ็นดูเธอ
ถึงอย่างนั้น ยังมีบางคนที่ไม่ชอบเธอเอามากๆ ยังคอยพูดจายุแยงหาเรื่อง เฟิ่งอิงไม่ได้เสียเวลาไปทะเลาะด้วย เธอใส่ใจคนหมู่มาก และสังเกตพวกเขา หากเมื่อใดก็ตามที่มีคนคิดไม่ดีต่อเธอ เธอก็จะไม่สนใจอีก เพื่อเป็นการเตือนว่าอย่าได้คิดจะรังแกกันง่ายๆ
“พี่เสี่ยวอิง!” เด็กชายตัวน้อยวิ่งมากอดเอวพี่สาวคนสวย เขาคือลูกชายที่เหลือเพียงคนเดียวของน้าจี เป็นคนที่เธอได้ให้คำแนะนำตอนป่วย บัดนี้เขาหายแล้วทั้งยังติดเธอแจ ทุกครั้งที่เธอเดินผ่านจะต้องร้องเรียกเพื่ออ้อนเธอ ความน่ารักของเจ้าหนูทำให้เธอใจละลายเสมอ
“อาเป่าคนดี ดูเธอสิมีแก้มแล้วนะ”
“แมลงอร่อยครับ กินได้เยอะ”
“ใช่แล้ว ตั้งแต่เธอบอกวิธีจับแมลง บอกว่ามันสามารถกินได้ ตอนนี้อาเป่าแข็งแรงมาก ที่จริงฉันไม่ค่อยเข้าใจเรื่องโภชนาการ จนได้เห็นเองถึงเชื่อ เสียดายที่หนูนาหายากแล้ว คนต่างแห่ไปจับมากินจนแทบไม่เห็น กบเขียดยังถูกจัดการจนเกลี้ยง”
ตอนนั้นเฟิ่งอิงพูดว่าอย่าได้มองข้ามแมลง พวกมันมีพลังงานให้คุณค่าทางสารอาหาร เธอเองไม่เข้าใจรู้แค่มันกินได้ พบว่าไม่ใช่แค่รสชาติดีช่วยลดความอดอยาก แต่ยังทำให้ร่างกายอาเป่าดีขึ้นเหมือนตอนกินเนื้อ ถ้ากินคู่กับแป้งย่างจะอิ่มมาก
สามีที่ออกไปทำงานยังรู้สึกถึงร่างกายที่ดีขึ้น สาวน้อยคนนี้บอกว่าโปรตีนมีส่วนสำคัญสำหรับร่างกาย สร้างความแข็งแรงโดยเฉพาะกล้ามเนื้อ ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมคนใช้แรงงานต้องกินเนื้อ
“ตอนนี้อะไรที่นำมาเป็นอาหารและไม่ส่งผลเสีย ฉันคิดว่าล้วนดีหมด ได้ยินว่าราคาข้าวสารพุ่งขึ้นไม่หยุด สงสัยนอกจากเทศกาลแล้วคนคงไม่สามารถกลั้นใจซื้อไหว”
“วันก่อนฉันเห็นเธอกับอี้หานปลูกข้าวโพดจนมืดค่ำก็ยังปลูก ทำไมไม่รอให้ฝนตกลงมาก่อน แบบนั้นจะไม่เสียเมล็ดหมดรึ”
“ไม่เสียหรอกค่ะน้าจี ฉันได้แช่เมล็ดก่อนปลูกดังนั้นมันจึงงอกอย่างแน่นอน ที่สำคัญในดินมีความชื้นสูง พอฝนตกคงมีใบเลี้ยงออกมาให้เห็น”
“ความคิดของเธอมันไปไวมาก เห็นแบบนี้ฉันอยากให้อาเป่าเข้าเรียนบ้าง เขาจะได้มีความรู้เหมือนเธอ แต่ว่าทำไมถึงปลูกแต่ข้าวโพดล่ะ มันฝรั่งกับมันเทศไม่ปลูกหรือ”
“ปลูกค่ะ มันฝรั่งฉันได้แยกไว้รอให้มันแตกหน่อสักเล็กน้อย เพราะฉันยังกังวลเรื่องฝน มันคงจะดีกว่าหากแน่ใจว่าทุกหัวจะกลายเป็นต้นสีเขียว”
“เธอใช้วิธีปลูกเหมือนที่คนอื่นทำมั้ย คือฉันเห็นว่าเธอมักจะรู้ในสิ่งที่คนไม่รู้ อย่าถือสาความเห็นแก่ตัวของฉัน โควตาพืชที่เราได้รับมันค่อนข้างน้อย ฉันเองก็อยากได้ผลผลิตมากๆ”
“น้าจีอย่าคิดมาก หากใครต้องการความช่วยเหลือฉันยินดีช่วยอย่างเต็มที่ ไว้วันที่ปลูกน้าตามไปดูฉันเพื่อให้เห็นแนวทางที่ฉันคิดทำ ยังมีบางคนที่ไม่พอใจฉัน กลัวว่าถ้าพูดออกไปแล้วจะนำมาโจมตีฉันอีก”
ครั้งก่อนด้วยเรื่องของแมลง มีคนออกมากล่าวหาเธอเพื่อเรียกเงิน บอกว่ากินเข้าไปแล้วปวดท้อง ให้รับผิดชอบค่าเสียหายต่อคำแนะนำที่อันตราย เธอกับอี้หานต้องต่อสู้ด้วยเหตุผลและพยานอยู่นาน กว่าจะล้างมลทินให้ตัวเอง
เธอไม่มีเงินเหลือจะยอมให้ใครมาขูดรีด จึงพูดอย่างเด็ดขาดว่าจะไม่สนใจหมาป่าตาขาว ต่อให้ตายลงต่อหน้า ไม่สนว่าใครจะสาปแช่งในเมื่อส่งดอกไม้ให้แต่คุณโยนหินกลับมา ป้องกันปัญหาในอนาคต
ด้วยคำพูดที่จริงจังนี้เอง จึงทำให้ชาวบ้านไม่กล้าหาเรื่องเธอ ทุกคนต่างรู้ดีว่าเธอกับอี้หานมักจะหาเรื่องดีๆ เจอก่อนเสมอ เกรงว่าถ้าทำให้เธอโกรธ พวกเขาจะพลอยอดเรื่องดีไปด้วย พอมีผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้อง จึงทบทวนการกระทำของตนอย่างระมัดระวัง ส่วนคนที่หาเรื่อง เธอไม่เคยให้คำแนะนำใดกับพวกเขาอีกเลย
“พ่อมาแล้วครับ!”
“นั่นพวกเขามากันแล้ว”
อาเป่ายังกำชายเสื้อเธอ เด็กชายกระโดดยิ้มร่าดีใจ เฟิ่งอิงยืนยิ้มหวานมองอี้หานที่เดินกลับมาพร้อมสามีน้าจี วันนี้พวกเขาเข้าไปในเมืองเพื่อทำงานรับจ้าง ดูเหมือนจะโชคดีได้งานเพราะหากไร้คนว่าจ้างคงกลับมานานแล้ว
“อี้หานวันนี้เหนื่อยมั้ย”
“ไม่เลย เพิ่งได้เข้าเมืองไปทำงาน รู้สึกว่าพลังยังล้นเหลือ”
“เด็กหนุ่มที่แข็งแรงก็แบบนี้ ตอนนี้ฉันก็เหมือนอี้หานอยากแยกร่างวิ่งไปวิ่งมา จนใจที่ตอนนี้อายุมากสุขภาพก็ย่ำแย่ ยังดีที่ได้งานเข็นของไปส่งไกลหน่อย ค่าแรงถือว่าไม่เลว”
“เช่นนั้นผมกับอิงอิงขอตัวก่อนนะครับ”
“ไปเถอะ มีคนมารับกลับบ้าน ยิ้มไม่หุบกันเลยทีเดียว” นางจีเอ่ยเย้ากลั้วขำ ดันหลังสามีให้เข้าบ้านไปนั่งพัก อาเป่าโบกมือบ๊ายบายแล้ววิ่งตามพ่อไป สองคนจึงเดินเคียงคู่ผ่านบ้านคนเพื่อกลับบ้านของตน
“เธอคิดยังไงถึงรีบมารอรับฉัน แค่ไปทำงานวันแรกต้องตื่นเต้นขนาดนั้น”
“หลงตัวเองเกินไปแล้ว! ฉันแค่เดินมาคุยกับน้าจีเท่านั้น เราพูดเรื่องปลูกมันฝรั่ง น้าเขาสนใจวิธีการของฉัน”
“ใครให้เธอส่งสว่างเหมือนดาวบนท้องฟ้าล่ะ แต่ว่าวิธีของเธอมันดีจริงๆ ในลานบ้านข้าวโพดโตเร็วมาก ฉันชอบกลิ่นของมันทำให้รู้สึกว่ารอบตัวไม่ได้แห้งแล้งเกินไป”
“อี้หาน ฉันยังมีความคิดว่าจะหาสุนัขมาเลี้ยงไว้สักตัว ตอนนี้คนรู้ว่าเรามีอาวุธพวกอันธพาลจึงลังเล แต่หากพวกเขาเกิดบ้าขึ้นมาจะได้รู้ตัวก่อน”
“ก็ดี แต่ถ้าเธอเลี้ยงหมาเธอจะให้มันกินอะไร พวกเรายังไม่ได้มีอาหารมากพอจะจุนเจือสิ่งมีชีวิตอื่น มันคงกินแป้งอย่างเราไม่ได้”
“จริงด้วย! ฉันลืมนึกถึงข้อนี้ไป ก้างปลาให้กินทุกวันคงไม่เหมาะ สรีระหมาต่างจากแมวการย่อยก็ด้วย ไว้ค่อยพูดถึงเรื่องนี้ในภายหลัง ว่าแต่นายยังไปไร่ไหวไหม”
“ไหวสิ ฉันไม่ได้เหนื่อยอะไร ยังมีเมล็ดถั่วที่จำนวนหนึ่งที่เก็บได้ ฉันรู้ว่าเธออยากปลูก แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องปลูกในไร่ไม่ปลูกที่บ้าน”
“เพราะถั่วก็เหมือนปุ๋ย ที่จริงฉันอยากให้ข้าวโพดงอกก่อน แต่คิดไปคิดมาควรจะปลูกเลย ไว้รอให้มันโตฉันจะเด็ดเอาใบมาสับทำปุ๋ยให้มันฝรั่ง”
ที่ดินสามไร่ จะว่ามากก็มากจะน้อยก็น้อย แต่เพราะการวางแผนและจัดสรรอย่างดีทำให้มีแนวโน้มว่าพืชเจริญงอกงามมาก ที่ดินอยู่ไม่ไกลจากตัวบ้านเรียกได้ว่าแทบจะเป็นผืนเดียวกัน กั้นเพียงถนนดินแดงข้ามไปเท่านั้น ดินบริเวณนี้ไม่ค่อยดีเป็นดินแข็งปนทรายสลับกัน ซึ่งเฟิ่งอิงได้แบ่งจุดที่เป็นดินแข็งปลูกข้าวโพดกับถั่ว ใช้พืชตระกูลถั่วช่วยลดความหนาแน่นของดิน แบ่งดินทรายเพื่อไว้สำหรับมันฝรั่ง
ในอดีตเมื่อหลายร้อยหลายพันปีอาจจะเป็นเนินเขาหินมาก่อน ดังนั้นตอนที่อี้หานยื่นคำร้องจึงไม่มีผู้ใดคัดค้าน พวกเขามองว่ามันเป็นที่ไร้ประโยชน์แต่นั่นคือสิ่งที่ผิดพลาด เพราะมันฝรั่งที่ปลูกในดินทรายด้วยแนวคิดของเฟิ่งอิงจะให้ผลผลิตที่สูงจนทุกคนตะลึง
“นี่เสี่ยวอิง เธอต้องขุดหลุมลึกขนาดนั้นเลย!” นางจีเกาหัวเมื่อเห็นว่าหลุมที่จะปลูกมันฝรั่งนั้นมันลึกเท่ากับหัวเข่าตน ไม่แน่ใจว่าเพราะเป็นดินทรายที่ขุดง่ายหรือไม่
“ต้องลึกค่ะ ความลึกห้าสิบเซนติเมตร นอกจากหัวมันยังต้องใส่ดิน วัสดุคลุมดินกับปุ๋ย เมื่อมันโตเป็นพุ่มสารอาหารที่เราเติมลงไป จะยังอยู่ในหลุมไม่ไหลไปตามการชะล้างของน้ำฝนบริเวณหน้าดิน ที่ดีกว่านั้นคือสร้างความชื้นในหลุม มันทำให้เราไม่ต้องรดน้ำบ่อยๆ จะทำให้ผลผลิตมากขึ้นตาม”
“ฉันลองนึกภาพตามที่เสี่ยวอิงบอก มันก็เข้าเค้าอยู่นะ ภรรยาที่ดินบ้านเราก็มีตรงร่วนไม่น้อย แบ่งตรงนั้นไว้ปลูกมันฝรั่งเถอะ เราใช้วิธีการแช่เมล็ดข้าวโพดเหมือนของเสี่ยวอิงก็ได้ ดูนั่นสิฝนยังไม่ตก แต่มองเห็นสีเขียวอ่อนแล้ว”
“ฉันถึงได้บอกไง ใครไม่เชื่อเธอแต่ฉันเชื่อ”
“เมียจ๋าพูดถูก ต่อไปฉันจะไม่ขัดเธออีก”
“ดีมาก” นางจีกับสามีคุยตอบโต้กันแล้วหัวเราะลั่น อาเป่านั่งตักดินเล่นคนเดียวไม่กวนผู้ใหญ่ อี้หานขุดหลุมเว้นระยะตามที่เฟิ่งอิงบอก เขาขุดเธอวางหัวมันฝรั่งตามหลัง มีนางจีกับสามีช่วย ซึ่งเธอก็ยินดียืมแรง พอทำของตนเสร็จค่อยไปช่วยบ้านนางจี
“นี่พวกเธอ! เริ่มปลูกมันฝรั่งกันแล้วหรือ ขอฉันดูด้วยคนได้มั้ย”
“หากสนใจก็เชิญครับ แต่ผลลัพธ์นั้น..?”
“วางใจเถอะน่า! ฉันไม่ใช่คนไร้หัวคิดหรอก ฉันรู้ว่าพวกเธอมีเจตนาดี”
อี้หานหันมายิ้มให้เฟิ่งอิงเธอเพียงขยิบตาอย่างซุกซน พอชาวบ้านคนหนึ่งมาขอดู คนอื่นๆ ที่ผ่านมาจึงแวะอยู่พูดคุย ล้วนเป็นคนที่มีไมตรีต่อกัน พวกที่ชอบหาเรื่องไม่กล้าเสนอหน้า เนื่องจากอี้หานเคยพูดไว้อย่างเด็ดเดี่ยว เขาไม่พอใจที่สุดก็คือมีคนคิดรังแกเฟิ่งอิง ถึงเขาจะอายุน้อยแต่ก็ทำให้คนเกรงใจได้
“สาวน้อย ฉันจำได้ว่ามีมันเทศที่ได้รับแจกบ้านละสองคนต่อหัว เธอไม่คิดจะปลูกมันด้วยหรือ”
“ปลูกค่ะ แต่ฉันจะใช้วิธีที่แตกต่างจากมันฝรั่ง ฉันจะไม่ใช้หัวปลูกแต่จะใช้วิธีตัดยอดมาปักชำ”
ชาวบ้านเห็นว่ามีแต่มันฝรั่ง พวกเขาจึงสงสัยว่าเธออาจหิวจนกินมันเทศไปแล้ว แบบนั้นจะเอาที่ไหนไปคืนภาษี แต่คำตอบของเธอกลับน่าสนใจ เธอบอกว่าจะใช้ยอดและตัดกิ่งเป็นท่อนๆ เพื่อปักชำ แบบนั้นจะทำให้ปลูกได้มาก รออีกหน่อยมันจะแตกกิ่งก้านอีก ค่อยปลูกอีกเรื่อยๆ แต่ถ้านำส่วนหัวมาหั่นจะปลูกได้ไม่กี่หลุม พวกเขาจึงสนใจอย่างมากที่จะใช้วิธีของเธอ
- Writer
