“การเอื้อประโยชน์ให้พรรคพวกญาติมิตรนายทุน นำสินค้าจากต่างประเทศให้หลั่งไหลเข้ามาทำลายผู้ผลิตรายย่อย ค่อยๆ บั่นทอนรากไม้ใหญ่” เขามองเธอแล้วจึงกล่าวอย่างจริงจัง “แต่เหนือสิ่งอื่นใดเราต้องปรับตัวให้ทัน อยู่ให้ได้ สำคัญคือเอาตัวเองให้รอด”
ที่พูดไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจความเรียบง่ายที่เฟิ่งอิงปรารถนา แต่มันไม่อาจทำรังแค่พอตัว
“ฉันเข้าใจ ตอนนี้การบริหารภายในประเทศเริ่มดีขึ้น อาหารการกินค่อยๆ กลับมา อาจจะยังไม่สามารถหาซื้อสินค้าได้แบบไม่จำกัด เพราะสภาวะอดอยากค่อนข้างน่ากลัว การมีมากย่อมดีกว่าแค่พอมี ขอเพียงเราไม่ประมาทจะสามารถผ่านพ้นวิกฤตไปได้”
“เธอน่ารักจริงๆ คราวนี้หยุดคิดมาก เรามาทำมันฝรั่งผัดพริกแห้งกินกับข้าวสวยเพื่อฉลองกันเถอะ เธอบอกว่าจะทำให้ฉันกินเป็นมื้อเย็น”
“จริงด้วย! พูดขึ้นมาแล้วฉันอยากกินมาก เช่นนั้นฝากนายเอาถั่วไปตากให้ทีนะ ฉันจะเข้าครัวทำอาหารแล้ว”
“....” อี้หานยืนชะงักงัน เขาเสตา
