“พี่ใหญ่เรียกผมหรือครับ”
“อืม นั่งลงก่อน” เถ้าแก่ใหญ่เหลือบมองคนที่ยังสุขุมนิ่งสงบ ไม่ได้มีอาการร้อนใจ หรือเขาจะไม่รู้ตัวว่าทำอะไรไว้ ตนจึงไม่เอ่ยปากแต่มองเขา หวังใช้ความเงียบสร้างความกดดันคน
กริบ! ต่างคนต่างไม่มีใครพูดอะไร หลังจากทดสอบขีดความอดทนของอี้หาน ผ่านไปเนิ่นนานกลับไม่สามารถทำให้เขาหวั่นเกรง ดวงตาคือสิ่งที่โกหกไม่ได้ นั่นไม่มีระลอกคลื่นใดๆ ทั้งสิ้น
เถ้าแก่ใหญ่สูบยาหมดไปสองมวน จึงเกิดความใคร่รู้ในตัวหนุ่มผู้นี้
“นายรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงให้คนไปตามนาย”
“ครับ”
“ครับหรือ? เจ้าหนู นายอวดดีเกินไปนะ”
“ผมเชื่อสายตาตัวเอง คนที่ประสบความสำเร็จมีอยู่สองประเภท หนึ่งคือคาบช้อนทองมาเกิดร่ำรวย กับสองคนที่ฉลาดรู้เท่าทันความคิด มีสัญชาตญาณเชื่อมั่นมองคนออก ที่สำคัญไม่ใช่คนหูเบา”
เถ้าแก่ใหญ่ชะงัก กัดฟันขบกรามก่นด่าในใจ หมอนี้ฝีปากไม่ธรรมดา พูดดักทางเสียจนเขาตำหนิทันทีไม่ได้ ก่อนจะถอนหายใจยาวอ
