เขาเห็นเธอหน้าแดงจึงหัวเราะชอบใจ แต่ก็รีบคว้าเสื้อผ้ากับถังน้ำปั่นจักรยานออกไป เฟิ่งอิงปิดประตูลงกลอนแน่นหนา เธอกลับไปดูอาหารในครัวเตรียมตั้งโต๊ะไว้ เพื่อรอเขากลับมาจะได้กินพร้อมกัน
“กับข้าวสองอย่างน่าจะพอนะ”
เธอนั่งรอเขาอย่างไม่รู้เบื่อ ยังคอยฟังเสียงที่หน้าประตู ราวครึ่งชั่วโมงมีเสียงเคาะดังขึ้นแต่ไม่มีเสียงเรียก เธอจึงหยุดฟังแต่ไม่ยอมเปิด
“อิงอิง! คือฉัน”
เมื่อแน่ใจว่าเป็นเขาเธอจึงมีความกล้าเปิดออก พบอี้หานยืนยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่
“ยิ้มอะไรของนาย ทำฉันตกใจหมด คิดอะไรอยู่สนุกรึที่แกล้งฉัน!”
“เปล่า! ฉันแค่อยากทดสอบเธอว่าจะเปิดเลยไหม”
“มืดค่ำแบบนี้หากไม่มีเสียงแจ้งตัวตน แน่นอนว่าฉันจะไม่เปิด”
“แบบนี้ถูกต้องที่สุด! ตอนฉันไปทำงานหรืออาจต้องมีวันที่กลับช้า จะได้วางใจไม่เป็นห่วงเธอมากนัก อย่างน้อยเธอไม่ใช่คนที่หลอกง่าย”
เขาจูงจักรยานไปจอดข้างบ้าน ล่ามโซ่ที่เพิ่งซื้อมาอย่างแน่นหนา นี่คือรถ
