หวงรักเจ้านาย

อยู่ใกล้สายตา

“อืม แล้วอีกเรื่อง?”

“เรียบร้อยครับ ทีมแม่บ้านกำลังจัดการ พร้อมขนย้ายในวันพรุ่งนี้ครับนาย”

“ดี”

แดนไม่ต้องการให้แคลร์อยู่ในอพาร์ทเมนท์นั้นอีกแล้ว เพราะมันไม่ปลอดภัยแต่ยังไม่รู้จะให้เธอไปพักที่ไหน ระหว่างนี้เขาเลยคิดว่าให้เธอมาอยู่กับเขาก่อน เป็นทางที่ปลอดภัยมากที่สุด ในเมื่อโดนจู่โจมจากคนในที่มืดแล้ว การอยู่ใกล้ตัวเขานั้นเหมือนจะดีที่สุด อย่างน้อยก็มีทีมบอดี้การ์ดดูแล

และที่สำคัญเธอจะได้อยู่ในสายตาเขาตลอดเวลา

ชายหนุ่มให้ต่อสายโทรศัพท์ไปยังที่บ้านของเคลซีย์ เขาจำเป็นต้องรายงานให้ผู้ใหญ่ทราบไว้ก่อน อธิบายสั้นๆ พร้อมรับประกันความปลอดภัยโดยมารดาของแคลร์ฝากฝังด้วยความห่วงใย เขารับปากว่าจะดูแลหญิงสาวไม่ให้เกิดอันตราย ไม่ใช่แค่ให้ผู้ใหญ่วางใจแต่เขาทำได้แบบนั้นจริงๆ

เมื่อเห็นว่าเจ้านายหนุ่มไม่มีเรื่องให้ใช้งานแล้ว เลขาคนสนิทจึงขอลาเพื่อให้เจ้านายมีความเป็นส่วนตัว แดนหันหน้ามามองที่คอมพิวเตอร์อีกครั้งยังแคลงใจบางอย่างจึงหยิบฮาร์ดดิสของแคลร์มาเชื่อมต่ออีกครั้ง แล้วเลือกดูไฟล์ล่าสุดที่เป็นของวันนี้ ซึ่งมีอยู่ไฟล์เดียวเป็นชื่องาน เมื่อลองสังเกตเวลาแล้วมันเป็นช่วงหัวค่ำ เขาเลยตัดสินใจคลิกเข้าไปในโฟลเดอร์ เลยเจอกับไฟล์นับร้อยที่ใส่รหัสผ่านเอาไว้ แดนรับรู้ได้ทันทีว่าไม่ปกติแน่นอน แคลร์จะต้องทำอะไรลับหลังเขาอีกแล้ว และบางทีมันอาจเชื่อมโยงไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นด้วย

ในขณะที่เขาพยายามทำให้เธอปลอดภัย แต่ยัยดื้อก็ชอบหาภัยมาใส่ตัวตลอด!

แคลร์ตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวัน เธออยู่ลำพังบนเตียงขนาดใหญ่ ลุกขึ้นนั่งอยู่หนึ่งอึดใจจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง จึงขยับร่างกายลงจากเตียงเพื่อไปทำธุระส่วนตัว เคลซีย์ยกขาแตะพื้นด้วยความสั่น ปวดเมื่อยร่างกายไปหมด ยังรู้สึกหูอื้อไม่หาย เมื่อคืนเขาโหมกระหน่ำใส่เธอไม่ยั้ง แม้รู้ว่ายามปกติเขาก็ฮอตแล้ว แต่เมื่อคืนมันเกินไปกว่านั้นมากเลย

หญิงสาวหย่อนตัวลงแช่ในอ่างน้ำด้วยความไม่สบายใจ เมื่อคืนเธอค้างกับเขา แม้มันจะไม่ปกติก็ตาม แดนให้เหตุผลว่าเป็นการลงโทษที่เธอขัดคำสั่งเขา แดร์เรนแหกเงื่อนไขที่สร้างขึ้นมา แบบนี้เขาจะยกเลิกสัญญาหรือเปล่า และที่ทำให้กังวลมากกว่านั้นคือเธอไม่สามารถกลับไปพักที่อพาร์ทเมนท์ได้อีกแล้วเพราะว่ามันไม่ปลอดภัย ไม่น่าว่าชายชุดดำเมื่อวาน มันจงใจมาหาสิ่งที่เธอแฮกไป

เมื่อคิดถึงตรงนี้ก็นึกห่วงฮาร์ดดิสในกระเป๋าขึ้นมาทันที แดนจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด บทลงโทษเมื่อคืนยังชัดเจนอยู่ในความทรงจำ เธอรับไม่ไหวแน่ๆ หากต้องโดนแบบนั้นอีก เคลซีย์รีบขึ้นจากอ่าง เธอหาเสื้อผ้าของตัวเองไม่เจอจึงหยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่เอาไว้ก่อน แคลร์รีบตรงมาที่โซฟาแล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อพบกว่ากระเป๋าของเธออยู่ทีเดิม ข้างในมีฮาร์ดดิสและไดร์ฟสำรองครบถ้วน

“ทำอะไร?”

เคลซีย์สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงต่ำเอ่ยทัก เธอหันไปมองเห็นว่าเขาอยู่ใน

ชุดสูทสุดเนี้ยบสีแดงเลือดนก แดนจ้องมองนิ่งๆ ด้วยสายตาดุดัน ปกติเขาก็มองแบบนี้อยู่แล้ว มองเหมือนจับผิดในทุกการกระทำ ถ้าวันไหนเห็นรอยยิ้มจากเขา นั่นคงเป็นวันใกล้สิ้นโลกแน่ๆ

“เอ่อ คือฉันเพิ่งตื่นค่ะ แล้วฉันก็หาเสื้อผ้าไม่เจอ” แคลร์รู้สึกเก้อจึงยกมือขึ้นมาถูกับต้นคอเบาๆ

“แม่บ้านเอาไปซัก มานี่สิ”

แดร์เรนเดินนำไปก่อน แคลร์จึงเดินตามเข้าไปในห้องกว้าง ที่เป็นโซนรับประทานอาหาร มีโต๊ะขนาดพอดีกับเก้าอี้สองตัวเท่านั้น เดาได้ไม่ยากว่าปกติเขาคงไม่ค่อยรับแขก เมื่อแดนนั่งลงเธอจึงนั่งตามในฝั่งตรงข้าม ผนังด้านหลังกั้นส่วนครัวเอาไว้ ไม่กี่อึดใจต่อมา แม่บ้านนำอาหารเช้ามาเสิร์ฟที่โต๊ะ เป็นอาหารเช้าแบบง่ายๆ สไตล์อเมริกัน

“ขอบคุณนะคะ” เคลซีย์กล่าวกับแม่บ้านที่นำอาหารมาให้เธอ

กลิ่นหอมยั่วน้ำลายจนอดใจไม่ไหว จิ้มไส้กรอกเข้าปากอย่างรวดเร็ว เช้านี้รู้สึกหิวมากเป็นพิเศษ ปกติยามเช้าเธอจะทานแค่ขนมปังกับกาแฟ แต่วันนี้มีอาหารมากมาย ขนมปังอบ ไข่ดาว แฮม แล้วก็กาแฟดำ เธอจิ้มทุกอย่างมาไว้ในจาน ขณะที่แดนทำเพียงแค่จิบกาแฟเท่านั้น

“แดนคะ ฉันมีเรื่องจะคุยค่ะ”

“ว่า”

“เรื่องที่พัก ฉันคงกลับไปอพาร์ทเม้นท์ของคุณไม่ได้แล้ว ฉันคงต้องหาที่ใหม่นะคะ” รู้ว่ากินไปคุยไปมันดูไร้มารยาท แต่เธอร้อนใจเกินกว่าจะทนเก็บไว้ถามภายหลังได้

“อืม อยู่ที่นี่ไปก่อน”

“แต่มันผิดกฎนี่คะ” เพราะแดนใส่ชุดคำสั่งเรื่องกฎไว้ในหัวสมอง เธอจึงเป็นกังวลในเรื่องนี้มาก อีกอย่างการอยู่กับแดนเพียงลำพังมันทำให้ไม่สะดวกใจ

“กฎเปลี่ยนได้ อยู่แค่ชั่วคราว” เขาพูดเหมือนไม่ร้อนใจอะไร ที่จะให้เธออาศัยอยู่ด้วย ยังคงนั่งจิบกาแฟด้วยสีหน้าเรียบเฉย ที่ยอมให้แคลร์มาอยู่ที่นี่ได้ เพราะเขาต้องการเฝ้าดูพฤติกรรมของเธอแบบไม่คาดสายตา

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ขอลาได้ไหมคะ จะได้กลับไปเก็บของ” เขาว่าไงเธอก็ต้องว่าตาม ไม่เคยมีสักครั้งที่รั้นแล้วชนะแดน เขามักหาเหตุผลมาโต้แย้งแบบที่เธอต้องยอมทุกครั้ง

“แม่บ้านจัดการให้แล้ว”

แดนตอบสั้นๆ แล้ววางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ เขาต่อสายโทรศัพท์เรียกเลขาคนสนิทเข้ามา เพราะขี้เกียจพูด ขี้เกียจอธิบายให้มากความ ไม่เกินสามสิบวินาที แกรี่เดินเข้ามาในห้องอาหารพร้อมแฟ้มเอกสารในมือ เจ้านายหนุ่มส่งสัญญาณให้เลขาคนสนิทพูดแทน

“คุณแดนให้แม่บ้านจัดห้องสำหรับคุณเคลซีย์เอาไว้แล้วครับ เสื้อผ้าและของใช้ของคุณในอพาร์ทเมนท์ แม่บ้านได้นำมาให้แล้วครับ” แกรี่อธิบายตามรายงานที่เขียนเอาไว้

“ขอบคุณค่ะแกรี่”

“ต่อจากนี้จะมีทีมบอดี้การ์ดคอยดูแลนะครับ”

“ทีมบอดี้การ์ดเหรอคะ? แล้วแอลล่ะคะ” แคลร์ไม่ได้ถามแกรี่ แต่หันไปมองแดนที่จ้องมองเธออยู่เช่นกัน หญิงสาวรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่จะต้องมีคนคุ้มกัน มันดูวุ่นวายและโอเวอร์เกินไปหน่อย

“ไปแล้ว” แดนตอบสั้นๆ เหมือนเคย