ตอนที่ 1 เฌอรีน
2283 Words
ยามพลบคํ่าตะวันใกล้จะตกดิน แสงตะวันกำลังจะลาลับไปฟ้ามืดสีเทากำลังใกล้เข้ามา ทุกสิ่งรอบกายดับเลือนหายไปตามแสงแห่งดวงตะวันนั้น ในยามเย็นแห่งฤดูฝนความมืดถูกปกคลุมด้วยก้อนเมฆสีดำมีเพียงแสงไฟตามอาคารบ้านเรือน ที่ส่องสว่างตามสองข้างทาง เพื่อให้มองเห็นสิ่งต่างๆ รอบกาย ฟ้าสีเทาช่างเงียบเหงาอ้างว้างดุจดั่งเด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย ความมืดของท้องฟ้าช่างเหมือนกับจิตใจของเธอตอนนี้เหลือเกิน มืดมนไร้หนทาง...
‘เฌอรีน’เด็กสาววัยในสิบแปดปี เผยรอยยิ้มเจือความเศร้าความทุกข์ระทมพล้นท่วมท้นหัวใจ เธอรู้สึกห่อเหี่ยวใจกับสภาพที่พึ่ง ตนเองไม่ได้เช่นนี้เหลือเกิน ความน้อยเนื้อต่ำใจในวาสนาของตัวเองความอ่อนแอไร้ที่พึ่ง ‘ความจน’มันช่างแสนลำบากมากมายเพียงนี้เชียวหรือ เด็กสาวยิ้มเยาะกับตัวเอง คำพูดของผู้เป็นป้าก่อนหน้านี้ยังดังก้องอยู่ในหัวของเธอ…
“พ่อแกตายไป เงินประกันกับเงินชดเชยก็จัดงานศพไปหมดแล้ว แกจะมาขออะไรอีก แม่แกเองก็ไม่รู้จักทำมาหากิน และฉันเองก็ไม่ใช่พวกใจบุญหรือนักสังคมสงเคราะห์ ที่จะคอยช่วยเหลือพวกแกตลอดเวลา!”
ความรู้สึกผิดหวังพลันถาโถมใส่กลางใจเฌอรีนเป็นอย่างมาก การถูกปฏิเสธอย่างไร้ความเมตตาจากป้าที่เธอเคยคิดมาตลอดว่านี่คือที่พึ่งสุดท้าย...
‘เราจะไปหาเงินจากไหนดี’ คำถามที่วนอยู่ในหัวของเธอมาตลอดสามวันนี้ แม่ไม่สบายต้องได้รับการรักษา และค่าใช้จ่ายในการเล่าเรียนของเธอและน้องชาย เธอจะหาจากไหนได้...
เฌอรีนสอบติดคณะแพทย์ศาสตร์ และกำลังเรียนอยู่ชั้นที่ปีหนึ่ง ความโชคร้ายนั้นซัดเข้ามากะทันหัน เมื่อพ่อของเธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ บวกกับแม่ของเธอตรวจพบว่าเป็นโรคหลอดเลือดหัวใจต้องได้รับการรักษา และน้องชายวัยสิบสองปีที่กำลังเรียนอยู่ สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด มันทำให้ชีวิตของเฌอรีนหยุดชะงักทันที...
เฌอรีนจะทำอย่างไร เมื่อชีวิตของเธอไร้ซึ่งทางออกแบบนี้ ความฝันที่จะได้เป็นหมอคงจบสิ้นลงแล้วสินะ...
วันนี้เธอเดินทางมาเพื่อทวงถามเงินจากป้าของเธอ แต่กลับถูกปฏิเสธอย่างไม่ใยดี ตอนพ่อเฌอรีนเสียชีวิต ป้าได้เข้ามาจัดการเรื่องเงินประกันและเงินชดเชยบอกว่าจะช่วยจัดการ แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้เป็นอย่างที่พูดเลยสักนิด...เธอและแม่ถูกโกง...
ติ้ง! เสียงแอพลิเคชั่นแชทดังขึ้น
ใบเฟิร์น : เฌออยู่ไหน เฟิร์นมาหาเฌอที่บ้านไม่เจอ
เฌอรีน : เฌอกำลังกลับ ใกล้ถึงบ้านแล้ว มีไร?
ใบเฟิร์น : เฟิร์นหาทางออกให้เฌอได้แล้ว เฌอรีบกลับมานะ
เฌอรีน : จริงเหรอเฟิร์น อีก 10 นาทีถึงนะ
เฌอรีน : TT
เด็กสาวใช้หลังมือปาดน้ำตาด้วยอาการดีใจอย่างที่สุด และรีบวิ่งตรงไปยังบ้านของเธอ ที่อยู่ไม่ไกลจากป้ายรถเมย์ ต้องเข้าไปอีกประมาณกลางซอย บ้านเพียงหลังเดียวที่พ่อหลงเหลือไว้ให้กับเธอ แม่และน้องชายได้มีที่ซุกหัวนอน...
ณ บ้านหลังเล็กชั้นเดียวเขตชานเมือง...
“มาแล้วเหรอลูก ใบเฟิร์นมารอหนูตั้งนานแล้ว”
นิรณาผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้น เมื่อเห็นลูกสาวก้าวพ้นประตูเข้ามา วันนี้ก็คงเหมือนกับสองวันที่แล้ว ที่ลูกสาวของเธอออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าเพื่อดั้นด้นไปหาเงิน โดยที่ตัวเธอเองได้แต่เฝ้ามองดูลูกสาวอย่างทรมานใจ เธอไม่สามารถช่วยเหลืออะไรลูกสาวได้เลย...
“ค่ะม๊า...เดี๋ยวเฌอไปคุยกับเฟิร์นก่อนนะคะ”
เฌอรีนรีบเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอ เพื่อนสาวเธอรออยู่ก่อนแล้ว ‘ปวีณ์พร หรือ ใบเฟิร์น’คือเพื่อนรักตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาลด้วยกัน ฐานะครอบครัวของปวีณ์พรนั้น ก็ไม่ต่างจากเธอมากนักแต่เพราะความเก่งของเธอและเพื่อน ทำให้สามารถสอบเข้าเรียนคณะแพทย์ด้วยกัน แต่ปวีณ์พรโชคดีกว่าเธอที่มีพ่อยังช่วยสนับสนุนค่าใช้จ่าย ‘ถ้าพ่อเธอยังอยู่ เธอก็คงไม่เป็นเช่นนี้’
“เฌอ ไปไหนมา” ปวีณ์พร เด็กสาววัยเดียวกับเฌอรีนรีบเดินมาจับมือของเธอ
“เฌอไปบ้านป้ามา...ไหนเฟิร์นมีเรื่องอะไรบอกเฌอเหรอ”
แววตาแห่งความปิติยินดีปรากฏทันที เหมือนแสงสว่างที่กำลังสาดส่องเข้ามาในที่มืด เธอกำลังจะก้าวออกมาจากตรงนั้น...
“เฟิร์นไม่รู้ว่ามันจะโอเคไหม...แต่มันก็เป็นทางเดียวที่เฌอจะได้เงินมาจ่ายค่าเทอม และพาน้านิไปรักษานะ”
ปวีณ์พรมองเพื่อนสาวด้วยแววตาเศร้าสร้อยปนความสงสาร เธอพยายามเต็มที่แล้ว แต่สิ่งที่เธอจะบอกกับเพื่อนนั้น มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำเลย แต่นาทีนี้มันคือความจำเป็น จะทำอย่างไรได้ในเมื่อไม่เหลือทางเลือกใดอีกแล้ว...
“บอกมาเถอะเฟิร์น...เฌอรับได้ทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่มันหนักหนากว่านี้แล้ว เฟิร์นก็รู้นี่”
ตั้งแต่พ่อเธอเสียชีวิตลงเมื่อสี่เดือนที่แล้ว ความยากลำบากต่างๆ ก็ทยอยเข้ามาเรื่อยๆ จนเธอเองแทบจะล้มทั้งยืน ความฝันกับความอยู่รอดมันมาแบบเส้นขนาน ที่ไม่สามารถบรรจบลงได้ ทำให้เธอต้องหมดหนทางลงจนวินาทีสุดท้ายแล้วในวันนี้...
“เอ่อ...เฌอกล้าขายตัวไหม” ปวีณ์พรถามหยั่งเชิงเพื่อนสาว เธอเองก็พยายามถึงที่สุดแล้ว
“อะไรนะ! เฟิร์นจะให้เฌอไปทำอะไรนะ” เฌอรีนตกใจกับคำถามของเพื่อนสาว
“คือแบบนี้นะ...เฟิร์นไลน์หารุ่นพี่ที่อยู่มหาวิทยาลัยอีกที่หนึ่ง เขาติดต่อกับเพื่อนของรุ่นพี่ที่ทำงานเป็นสาวนั่งดื่มเป็นนักศึกษาด้วยกันแต่มันเป็นเรื่องลับมากนะ ว่ามีพวกหนุ่มรวยๆ นักศึกษา หรือพวกเสี่ยฐานะดี ที่เขาสนใจสาวบริสุทธิ์ และอีกอย่างมีคนติดต่อจัดหาให้ เงินดีครั้งเดียวมีคนได้เงินถึงสามแสนเลยถ้าถูกใจเขานะ เฟิร์นคิดว่าสำหรับเฌอน่าจะได้เป็นแสนเหมือนกัน เฌอคิดว่าไง เฟิร์นเองก็หาหมดแล้ว เจอแค่ทางนี้ทางเดียวเท่านั้นที่เฌอจะได้เงินเร็วและก้อนโต”
“ขายตัวแค่ครั้งเดียวเหรอ...ได้เงินเป็นแสน”
เฌอรีนทวนคำพูดพร้อมกับกำลังคิดตามปวีณ์พร เธอพึ่งอายุสิบแปดปีเองนะ เธอจะทำได้อย่างไรกัน
“เฟิร์นก็คิดว่าเป็นทางเดียวนะที่จะได้เงินมากขนาดนั้น อีกอย่างถ้าเฌอได้ถึงสามแสนบวกกับเอาบ้านไปจำนอง เฌอก็จะมีเงินรักษาน้านิ และเก็บไว้เป็นค่าเทอมเกือบเรียนจบเลยนะเฌอ”
ความฝันของเธอทั้งสองคน คือ การได้เป็นหมอด้วยกัน ทำงานที่เดียวกันมันเป็นสิ่งที่เธอวาดฝันกันมาตลอดในวันเด็กของเธอทั้งสองจนถึงปัจจุบัน...
“แต่ว่าเฌอกลัวไม่กล้า เฌอทำไม่ได้หรอกนะเฟิร์น”
ใช่! เธอจะไม่กลัวได้อย่างไร เธอเองพึ่งจะพ้นวัยเด็กได้เพียงไม่นาน เธอไม่รู้จักสิ่งนี้เลยด้วยซ้ำ
“อืม...เฟิร์นเองก็กลัวเหมือนกันกับเฌอเลยนะ ลำพังตัวเฟิร์นเอง พ่อก็เหลือเงินค่าเทอมสำรองให้เฟิร์นเทอมสุดท้ายแล้ว เฟิร์นช่วยเฌอไม่ได้จริงๆ พ่อเฟิร์นพยายามทำงานให้ทันกับภาระค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเฟิร์นไม่เรียนหมอ พ่อก็คงไม่ลำบากแบบนี้ T-T”
“ถ้าป๊าอยู่เฌอก็คงไม่ลำบากเหมือนกันนะ...เอาไงดีเฟิร์นถ้าเฌอจะหยุดเรียนและทำงานก่อนดีมั้ย เฌอตัดสินใจไม่ได้เลย”
เฌอรีนหนักอึ้งในใจไปหมด ทางแต่ละทางของเธอนั้นมันไม่มีแสงสว่างให้เธอแม้แต่จะก้าวเดินไปได้เลย
“ถ้าเฌอหยุดเรียน...เฟิร์นก็จะหยุดตามเฌอนะ ไม่มีเฌอเฟิร์นก็ไปเรียนไม่ได้เหมือนกัน ความฝันของเราสองคนที่เคยหวังไว้ว่าเราจะเรียนหมอไปด้วยกัน และฝ่าฝันอุปสรรคไปพร้อมกันให้ได้ มันไปต่อไม่ได้ ถ้าหากเราไม่เดินไปด้วยกัน”
ปวีณ์พรกับเฌอรีนเปรียบเสมือนพี่น้องกันมากกว่าเพื่อนสนิทความผูกพันที่ทั้งสองมีให้กันนั้น มันเกินกว่าจะพรรณนาออกมาได้หมด ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข เธอทั้งสองมักจะช่วยกันเสมอ
“ไม่ได้นะเฟิร์น...เฟิร์นจะทิ้งความฝันแบบนี้ไม่ได้นะ”
“ไม่เป็นไร...ถ้าไม่มีเฌอ เฟิร์นก็เรียนไม่มีความสุขอยู่ดี”
“แต่เฟิร์นต้องไม่ทำแบบนี้นะ เฟิร์นต้องเรียนให้จบ อย่าเอาความฝันมาทิ้งกับเฌอเลย พ่อกับแม่เฟิร์นหวังในตัวเฟิร์นมากนะ อย่าทำให้ท่านเสียใจนะเฟิร์น”
“เฟิร์นตัดสินใจแล้ว...เราหยุดเรียนหนึ่งปีหาเงินแล้วค่อยกลับมาเรียนใหม่ดีมั้ย”
“ไม่ได้หรอกเฌอไม่ให้เฟิร์นทำแบบนั้นเด็ดขาด...”
“น่าเฌอ...เฟิร์นไม่เป็นไรหรอก เราจะต้องสู้ไปด้วยกันนะ”
“อืม...งั้นเฟิร์นลองถามรุ่นพี่ให้หน่อยว่าแบบเฌอนี่ได้เงินถึงสามแสนไหม...เฌอตัดสินใจแล้วว่าเฌอจะขายตัว”
เฌอรีนไม่มีเวลาคิดอะไรต่อแล้วถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ แม่ น้อง ความฝัน เพื่อน ก็จะดับไปพร้อมกันหมด ทางรอดทางเดียวที่ไม่มีแม้แสงสว่าง แต่ก็ต้องเดินฝ่าความมืดไปอย่างนั้นจวบจนจะเห็นแสงส่องทาง...
“ห๊ะ ตกลงเฌอจะเอาแบบนี้จริงๆ เหรอเฌอไม่ต้องทำแล้ว เฟิร์นสงสารเฌอนะ...เอาเข้าจริงๆ เฟิร์นไม่น่าเอาเรื่องนี้มาบอกเฌอเลยนะ”
“เฌอจะทำ...เฌอตัดสินใจแล้วเฟิร์น เฟิร์นไปติดต่อรุ่นพี่ได้เลยนะ ว่าเขาให้เฌอไปทำเมื่อไหร่ เอารูปเฌอให้เขาถ้าไม่ได้เงินสามแสนเฌอก็จะไม่ทำ แล้วเราค่อยว่ากันอีกทีว่าจะทำอย่างไรต่อนะ”
ความเป็นจริงนั้นเฌอรีนกลัวอย่างที่สุด แต่ก็ต้องสู้เอาตัวรอดจากวิกฤตความยากลำบากไปให้ได้ ถ้าเธอมีเงินนี้เป็นกองทุนสำรอง เฌอรีนก็จะหางานพาร์ทไทม์ทำ เพื่อเก็บเงินไว้ทำความฝันของเธอให้เป็นจริงต่อไป...
“เฌอแน่ใจนะ...ว่าเฌอตัดสินใจแล้ว”
“ใช่เฟิร์น...เฌอแน่ใจ เฌอจะทำมันแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เฟิร์นต้องอยู่เคียงข้างเฌอนะ”
“เฟิร์นไม่ไปไหนแน่นอนเฌอ เฟิร์นจะไปกับเฌอนะ เฌอไม่ต้องกลัวเฟิร์นอยู่ด้วยตลอด” ปวีณ์พรกุมมือเพื่อนเอาไว้
“เรื่องนี้ม๊าจะรู้ไม่ได้เด็ดขาดเลยนะ ม๊าจะไม่ยอมรักษาตัวเองเพราะห่วงเรื่องเงิน ให้เอาเงินจากการจำนองบ้านเก็บไว้เป็นค่าเทอมเฌอกับน้องชาย แต่เฌอทำไม่ได้หรอกเฟิร์น เฌอทำแบบนั้นไม่ได้...เฌอเสียป๊าไปแล้ว จะไม่ยอมเสียม๊าไปอีกคนเด็ดขาด”
แม่ของเฌอรีนหยุดทำงานเพราะอาการป่วยเริ่มรุนแรงขึ้น เลยต้องออกจากงานได้สองเดือนแล้ว ทำให้ขาดรายได้มาจุนเจือครอบครัว ความโชคร้ายทำไมต้องมาเกิดกับครอบครัวเธอด้วยนะ
“มีแต่เฟิร์นกับเฌอเท่านั้นที่รู้...เฌอไม่ต้องกังวลนะ”
“ว่าแต่มันจะต้องใช้เวลานานไหม กว่าเขาจะตอบกลับมา”
“น่าจะไม่นานหรอก...ไม่เกินห้าวันหลังจากส่งรูปเฌอไป...แต่รูปร่างหน้าตาเฌอนี่วันสองวันก็น่าจะรู้ผลแล้วนะเฌอ เฌอสวยมากขนาดนี้อาจได้มากกว่าสามแสนก็ได้นะ”
ปวีณ์พรมองเพื่อนสาวอย่างชื่นชม เฌอรีนมีใบหน้าสวยหวาน ตากลมโต ดวงหน้าสวยเกลี้ยงเกลาใส มองดูแล้วหมดจด เป็นคนรูปร่างสูงได้รูป เฌอรีนมีส่วนสูงถึง 174 เซนติเมตรสูงกว่าปวีณ์พร 2 เซนติเมตร และเฌอรีนนั้นยังมีสัดส่วนเหมาะสมกลมกลึงมองเห็นชัดเจน อีกทั้งยังมีแรงดึงดูดทางเพศสูงมาก ใครเห็นแล้วก็อดมองและชื่นชมไม่ได้
“อืม...งั้นเฟิร์นใช้โทรศัพท์ของเฟิร์นถ่ายรูปเฌอให้รุ่นพี่เลย เฌอร้อนใจอยากรู้ว่าเฌอจะได้เงินก้อนนี้ไหม เฌอหมดหนทางแล้ว เฌอออกไปหาเงินมาสามวันแล้วไม่ได้เลยสักบาท ป้าเฌอใจร้ายมากเฟิร์น เงินป๊าโดนป้าโกงไปจนหมด ถ้าไม่งั้นเฌอคงเหลือพอประทังต่อไปได้อีกโดยไม่เดือดร้อนแบบนี้”
เฌอรีนรำพันถึงสิ่งที่เธอพยายามมาตลอด โชคชะตาช่างเล่นตลกกับเธอสิ้นดี เธอสอบติดหมอได้ตามความฝันของเธอ แต่มันก็มาพร้อมกับความโชคร้ายด้วยเช่นกัน พ่อของเธอยังไม่ได้อยู่ดูความสำเร็จของเธอเลย เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ขอบตาของเธอร้อนผ่าวเธอเลือกอะไรไม่ได้เลยสักนิด แต่เฌอรีนจะฝ่าวิกฤตินี้ไปให้ได้ เธอจะไม่ยอมแพ้มันเด็ดขาด!
....................
- Writer
