Bölüm 17: Gölgeler ve Yalanlar
Volkan ve Berivan arasındaki o ilk öpüşmenin verdiği sarsıcı, tatlı şok, yerini derin ve huzurlu bir sükunete bırakmıştı. Artık Dilan'ın zehirli gölgesi evi sarmıyor, onlar da duygularını saklama ihtiyacı hissetmiyorlardı. Gülizar Ana'nın gözlerindeki huzur ise paha biçilmezdi. Oğlunun gerçek bir aile, bir yuva kurma şansı olduğunu görüyordu. Her şey, nihayet, rayına oturmuş gibiydi.
Bu huzurlu tablo, bir cuma sabahı, gürültüyle çalınan kapı ziliyle paramparça oldu. Gülizar Ana kapıyı açtığında karşısında, toz toprak içinde, yüzünde derin çizgiler ve tükenmişlik olan, ama gözleri hâlâ alev alev yanan bir adam duruyordu. Arkasında, sıska, korku dolu bakışlı, yaşlıca bir kız vardı.
"Anne," diye boğuk bir ses çıkardı adam.
Gülizar Ana, bir anlık nefesini tut
