Bölüm 33: Enkazın Altındaki Eller
Ezo'nun gidişi, konağa inen son perde gibiydi. Artık içerideki hayat tamamen donmuş, zaman, ağır bir çamur gibi akmaya başlamıştı. Volkan, Ezo'nun boşalttığı odaya her bakışında, bir parçasının daha eksildiğini hissediyordu. Onun varlığı, enkazın altında nefes almasına izin veren küçük bir hava deliği gibiydi. Şimdi o delik de kapanmıştı. Ezo, gitmeden önce "Dayanamıyorum Volkan. Her köşe, her ses, bana onları ve bana yaptıklarını hatırlatıyor. Kendimi toparlamam lazım," demişti. Volkan itiraz etmemiş, sadece başını eğip onu yolcu etmişti. Haklıydı. Herkes kendi yarasını sarmak zorundaydı.
Gülizar Ana, Ezo'nun ardından uzun süre ağlamıştı. Evin direği, oğlunun son düzlüğü de gitmişti şimdi. Artık sandalyesine daha çok gömülüyor, dualarını daha da hızland
