Bora’ya artık güveniyordum, hem de sonuna kadar. Onu seviyordum. Ay Tanrıçası beni onun için, onu da benim için yaratmıştı. Bunun farkına vardığım andan itibaren içimdeki huzur tarifsizdi. Ama Bora, hala öfkesiyle savaşıyordu.
Ofiste, Bora evrakları dikkatlice incelerken ben düşüncelere dalmış, boş boş duvara bakıyordum. Onun varlığı bile bana bir güven hissi veriyordu. Kendimi burada, yanında tamamen ait hissettiğimde içimdeki tüm korkular siliniyordu. Ama Bora’nın zihninin bir köşesinde her zaman bir fırtına esiyordu.
Derin bir nefes alıp bu sessizliğe kendimi bırakmışken ofisin kapısı çalındı ve Beta içeri girdi.
“Alfa Kral,” dedi, sesi her zamanki gibi saygılıydı. “Emrettiğiniz gibi, muhabir zindanda.”
Bora, önce Beta’ya, sonra bana döndü. Beta’nın bakışları benim üzerimde fazladan
