Eylül’ü odaya kapattıktan sonra derin bir nefes aldım ve zihnimdeki kaosu bir an olsun yatıştırmaya çalıştım. Sinirlerim tavan yapmıştı, ama bu öfke sadece bana zarar verirdi. Kendimi toparlayarak az önceki odaya geri döndüm. Evet, belki eşimi istemiyordum. Hatta bu lanet olası evlilik benim tercihim bile değildi. Ancak bu, onu korumayacağım anlamına gelmiyordu. Eşimdi, kanunlara göre dokunulmazdı. Bunu herkesin bilmesi ve buna göre hareket etmesi gerekirdi.
Odaya doğru yürürken betamla zihin bağlantısı kurdum. “Sarayın sahibi alfayı da alıp hemen buraya gel,” diye emir verdim. Bir saniye bile geç kalmamalıydı. Sinirle odanın kapısına bir tekme attım, kapı büyük bir gürültüyle ardına kadar açıldı. İçeri adım attığımda, Alfa Kerem’i yatakta oturmuş, burnundan akan kanı durdurmaya çalışırke
