“Madilim ang mukha na lumabas ako ng selda habang inaayos ang nagusot kong damit. Kalmado man akong tingnan ngunit ang dibdib ko ay nagpupuyos sa matinding galit. Ni sa hinagap ay hindi ko naisip na maranasan ang makulong. Isa akong respetadong tao ay tinitingala ng lahat pero ngayon ay nagmukha akong katawa-tawa sa paningin ng lahat. Muli, naramdaman ko na naman ang ganitong pakiramdam. ‘Yun bang pakiramdam na nawalan ka ng dignidad dahil sa matinding kahihiyan? Na para bang gusto mo na lang ang magkulong sa loob ng silid na walang nakatingin sayo.
Walang humpay ang pagtunog ng aking mga ngipin dahil kanina pa nagngangalit ang aking mga bagâng. Parang gusto ko ng sunugin ang presinto na ito para kasamang matupôk ang mga walang hiyang pulis na nagposas sa akin. Kung kanina ay ang tatapan
