เมื่อสามีของฉันเป็นตัวร้าย

22.น่าอิจฉาจังเลย

"ข้ามิคิดว่าอัศวินของมาเดลีนจะต้องเปลี่ยนอาวุธเป็นปืนทั้งหมด จริงอยู่ที่รายได้ของเรามันมหาศาล แต่ข้าก็ยังคิดว่ามันเกินความจำเป็นอยู่ดี!"

ลาร์ซปรายตามองลูอีสเพียงครู่เดียวก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงทำงานต่อไป

"เจ้ายังเด็กลูอีส เจ้าไม่เข้าใจหรอกว่าการยกดาบขึ้นมา มันมิอาจสู้ปืนที่ทันสมัยพวกนั้นได้ กว่าเจ้าจะประชิดตัวศัตรู พวกเขาสามารถฆ่าเจ้าโดยที่ไม่ต้องขยับตัวเลยด้วยซ้ำ พี่ตัดสินใจไปแล้ว และพี่คิดว่ามันจำเป็น!"

ลูอีสถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนที่เขาจะวิ่งลงไปด้านล่าง ความเห็นทั้งหมดของเขามักจะถูกเมินเสมอ ราวกับว่าท่านพี่ไม่เคยมองเขาในฐานะน้องชายเหมือนตอนที่มองลาม่อน...

นี่คือความห่างเหินของลูกคนกลางสินะ!!

แต่ทว่าในขณะที่ไม่มีใครสักคนรับฟังเขา เขายังมีคนผู้หนึ่งที่ยอมรับฟังทุกอย่าง ทุกเรื่องที่เขาเล่าให้เธอฟัง เธอจะหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

ดาฟเน่

"ยุ่งอยู่รึเปล่า?"

เขาเคาะประตูก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเก็บ ของ

"ไม่เลยลูอีส รอเดี๋ยวนะ ขอเวลาให้ข้าสักพัก กุหลาบแสนสวยของข้ากำลังถูกหนอนน่ารังเกียจพวกนี้กัดกิน ข้าต้องหาอะไรสักอย่าง ไปจัดการมัน"

"ระวังด้วยนะดาฟเน่ ข้างในมันรกพอสมควรเลย"

ในขณะที่เธอเป็นคนเดียวในบ้านหลังนี้ที่รับฟังเขา เขาเองก็เป็นเพื่อนเธอคนเดียวในบ้านหลังนี้เช่นกัน เขาไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของพี่กับดาฟเน่มีปัญหาอะไรกัน

แต่เธอพยายาม พยายามอย่างมากทีเดียวให้พี่เขาหันมามอง

"ดูท่าทางเจ้าจะชอบดอกกุหลาบพวกนี้มากนะ"

ดาฟเน่หัวเราะเบาๆ เธอถือกรรไกรตัดกิ่งค่อยๆตัดดอกกุหลาบที่ร่วงโรยทิ้งไป เพื่อให้พวกมันได้แตกกิ่งใหม่

"ท่านพี่จะซื้อปืนอีกแล้วล่ะ ข้าเตือนก็ไม่ฟัง!"

"....ไม่หรอกลูอีส เจ้าไม่มีทางก้ามเขาได้ เพราะว่าลาร์ซมิได้อยากซื้อปืน เขาอยากไปหาคนขายปืนต่างหากล่ะ"

"เจ้ากล่าวราวกับว่าเจ้าเห็นทั้งที่เจ้าเองก็ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่"

แววตาที่งดงามของเธอนั้นดูเศร้าหมอง เธอส่งยิ้มให้ลูอีสจางๆ

"เพราะทุกครั้งที่เขากลับมาจากการซื้ออาวุธ เขาจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ..."

"เพียงเท่านั้นก็บอกได้แล้วหรือว่าท่านพี่ไปพบเจอกับสตรีที่เขาชอบหรือว่ารัก?"

เธอตัดดอกกุหลาบที่บานสะพรั่งแสนงดงาม ส่งให้เขา

"ข้าเองก็ไม่ชอบตัวเองเหมือนกัน ที่รู้เยอะเกินความจำเป็น ข้าคิดว่าบางทีข้าอาจจะต้องเปิดร้านขายอาวุธบ้าง เผื่อพี่ของเจ้าจะหันมาสนใจข้า..."

เธอไม่แปลกใจเลยที่เขาเกลียดเธอ เพราะในวันแต่งงานเธอโยนเช็กให้เขาขนาดนั้น นั่นคือการทำลายศักดิ์ศรีที่ร้ายแรงของบุรุษเลยก็ว่าได้

ชีวิตในนามของท่านหญิงดาฟเน่ดูราวกับว่าเธอโชคดี ที่ได้เติบโตในพระราชวัง ได้เป็นเพื่อนที่สนิทเพียงคนเดียวขององค์จักรพรรดิ

แต่ไม่มีใครล่วงรู้ถึงความทรมานของเธอเลย...

"...อย่ารักเขานะดาฟ หากว่าเจ้ารักเขา ข้าจะฆ่าเขาทิ้งซะ!!"

ราวกับว่าชีวิตของเธอ มีโซ่ที่มองไม่เห็นมาคล้องตามข้อมือและข้อเท้าเอาไว้ และตอนนี้มันรัดแน่นจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก!!

อีสเซคือคนที่ทำให้เธออึดอัดและเจ็บปวด เธอมิได้รักเขา...

ทว่าความยึดติดที่มากเกินพอดีของเขามันทำให้เธอจวนเจียนจะขาดใจ เธอร่ำร้องอ้อนวอนแก่องค์จักรพรรดิให้พระองค์ส่งเธอแต่งงานกับใครก็ได้ ให้ส่งเธอไปให้พ้นพระราชวังที่แสนจะเศร้าหมองนี้เสียที!!

โชคดีที่เป็นลอร์ดมาเดลีน เธอหลงรักเขาตั้งแต่แรกพบ ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียงที่สุภาพ สายตาที่อบอุ่น หรือแม้แต่ฝ่ามือใหญ่ที่กุมเธอเดินบนทางเดินที่ทอดยาวของวิหารศักดิ์สิทธิ์

ทว่าเธอแสดงออกมาว่ารักเขามิได้ แม้แต่คืนเข้าหอก็ต้องหาเรื่องทะเลาะ เพราะว่าเธอไม่อยากให้อีสเซรับรู้ว่าเธอชอบลอร์ดมาเดลีน...

ให้เขารู้มิได้เพราะลาร์ซจะตาย!! ความสุขเล็กหนึ่งเดียวของเธอก็คือการปลูกดอกไม้..และการได้พูดคุยกับลูอีส เขาเป็นเด็กที่อายุน้อยกว่าเธอหลายปี หมอนี่เป็นเด็กเอาแต่ใจ แต่ว่าความคิดของเขาก็เข้าท่ามากทีเดียว เราคุยกันทุกเรื่องทั้งเรื่องสัพเพเหระ จนถึงเรื่องข่าวลือต่างๆในชนชั้นสูง

จนวันหนึ่ง ความใกล้ชิดแปลเปลี่ยนมาเป็นความสัมพันธ์ต้องห้ามทั้งเธอและเขา เราลักลอบเป็นชู้กันและนั่นไม่มีใครรู้

เราเก็บเรื่องนี้เอาไว้เงียบ พอๆกับที่เธอปกปิดความรู้สึกในใจไม่ให้อีสเซล่วงรู้ว่าเธอชอบใคร

"อีกสองปีเท่านั้นดาฟเน่ ไม่ต้องเป็นห่วงข้าเตรียมทุกอย่างเอาไว้แล้ว ชนชั้นสูงทุกคนจะมิอาจขัดขวางความรักของเราได้เพราะว่าเจ้าคือท่านหญิง เราจะยืนเคียงข้างกันและช่วยกันดูแลอาณาจักรบาทีเรี่ยน"

เขาแย่งอำนาจทุกอย่าง...มาจากพ่อของเขา เพียงเวลาสามปี

อีสเซกุมอำนาจเอาไว้ทุกอย่างและสถาปนาตัวเองขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิ วินาทีนั้นดาฟเน่รู้ได้เลยว่าเธอมิอาจจะหนีจากเขาพ้นแน่นอน หลังจากที่กลับมาจากพระราชวังเธอคิดหาทางอย่างหนัก...

ที่จะทำให้เธอไม่ต้องกลับเข้าไปอยู่ในพระราชวัง... เธอไม่อยากเป็นดาฟเน่คนเดิมอีกแล้ว เธออยากมีความสุขอยู่ที่มาเดลีน อยากเห็นหน้าลาร์ซทุกวัน และ...อยากอยู่กับลูอีสอีกสักหน่อย

ต้องทำลายทุกอย่างลง ชื่อเสียงของเธอต้องทำลายมัน!!

หากว่าชื่อเสียงของเธอเสื่อมเสีย ชนชั้นสูงจะต้องออกมาขัดขวางการอภิเษกของเธอกับอีสเซแน่นอน...

นับตั้งแต่นั้น ดาฟเน่ที่น่ารักและสดใสคนเดิมก็เริ่มจางหายไป เธอยอมละทิ้งทุกอย่างเพื่ออิสรภาพของเธอ ยอมให้ทุกคนตราหน้าว่าเป็นสตรีที่มั่วผู้ชายไปวันๆ

ถึงแม้ความรักของเธอและลาร์ซจะไม่สมหวังก็ไม่เป็นไร เพราะอย่างน้อยเธอก็ได้อยู่กับเขา และเธอจะหาข้ออ้างในการที่จะไม่หย่าไปเรื่อยๆ

ถึงอย่างไรเขาก็ไม่มีวันที่จะไล่เธอออกจากมาเดลีนหรอก เพราะว่าลาร์ซคือสุภาพบุรุษ เขาจะไม่มีวันทำร้ายสตรีเด็ดขาด...

จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดเริ่มจากที่เธอมองเห็นลาร์ซยืนอยู่ที่หน้าร้านขายอาวุธ เขายืนอยู่หน้าร้านพร้อมกับส่งยิ้มให้กับกระจกอย่างกับคนบ้า

ดาฟเน่พึ่งรู้ว่าทุกครั้งที่เขามาซื้ออาวุธ เขามิได้เข้าไปด้านในร้านเลย สามีของเธอมาแอบดูสตรีอยู่ด้านนอก...

นั่นก็เพราะว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ เขากลัวแม้กระทั่งว่าหากเขาเดินเข้าไปพูดคุยกับนาง เขาจะทำให้นางเสื่อมเสีย จึงเลือกที่จะยืนแอบดูนาง

แววตาที่เขามองไปด้านในร้านมันคือแววตาเช่นเดียวกันกับที่เขามองเธอในวันแต่งงาน รอยยิ้มที่เขาส่งยิ้มให้สตรีผู้นั้น...

รอยยิ้มเช่นนั้น เธอไม่เคยได้รับมันมากก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอก็รู้ว่าสามีของเธอเองก็ยิ้มเป็น เขามีหัวใจเช่นเดียวกันกับบุรุษผู้อื่น

เธอหลบอยู่ในตรอกจนกว่าที่เขาและอัศวินของมาเดลีนจะเดินจากไปจนหมด ดาฟเน่เดินเข้ามาในร้าน เธอพบกับสตรีที่ เป็นสาวชาวบ้านผู้หนึ่ง

นางส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ใบหน้านั้นไม่ได้ถึงกับงดงามจับใจแต่ทว่าพอมองดูแลรู้สึกสบายตายิ่งนัก...

"ข้า..อยากจะเปิดร้านขายอาวุธบ้าง"

แววตาของสรีผู้นั้นตกใจเล็กน้อย แต่ทว่าในเวลาไม่นานนางก็ส่งกระดาษให้เธอ

"นี่เป็นรายชื่อของอาวุธและปืนชนิดต่างๆ หากว่าเลดี้ต้องการตัวไหน บอกข้ามาได้เลยนะคะ ข้าจะพาเลดี้ไปซื้อเอง จะมีบางตัวที่อาจจะหาซื้อไม่ได้เพราะว่าข้าทำเอง ข้ายินดีจะสอนทำนะคะ แต่ข้าไม่ได้สอนฟรีๆหรอกนะเลดี้จะต้องจ่ายเงินค่าสอนให้ข้าด้วย!!"

"เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะมาเปิดร้านขายแข่งรึไง?"

นางส่งยิ้มให้ดาฟเน่พร้อมกับส่งลูกแอปเปิลสีแดงสดให้เธอ

"ไม่เลยค่ะ ดีซะอีก ข้าคิดว่าเลดี้จะต้องรวยมากแน่ๆเลย ดูจากชุดและเครื่องประดับที่เลดี้สวมใส่ หากว่าเลดี้เปิดร้านขายอาวุธ ลูกค้าก็จะได้ตัวเลือกที่หลากหลายมากขึ้น ข้ามิได้คิดอะไรยิบย่อยนักหรอกค่ะ"

ประตูร้านถูกเปิดออกพร้อมกับชายชราผู้หนึ่งที่ถือห่อขนมปังมาวางให้สตรีผู้นั้น

"นี่เป็นของตอบแทนที่ให้มีดสั้นข้าวันนั้น ขอบคุณมากนะเวด้า ขอให้เจ้าขายดีๆล่ะ!!"

"เดินทางปลอดภัยนะคะท่านลุง!!"

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้กันนะ ดาฟเน่สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ไหลเวียนอยู่รอบๆสตรีผู้นี้ราวกับว่านางเป็นแสงของตะวัน เพียงแค่ได้ฟังคำกล่าวของนาง มันทำให้ความขุ่นมัวในใจของเธอจางหายไป ทั้งๆที่เธอควรจะโกรธแท้ๆแต่กลับพูดอะไรไม่ออก

น่าอิจฉาจังเลยนะ

เธอเองก็อยากมีชีวิตเช่นนี้บาง ได้เปิดร้านขายของ ได้ทำตามความฝันตัวเอง

เธอจะเป็นได้รึเปล่า

หากว่าเธอคือเวด้าล่ะ... ลาร์ซจะหันมารักเธอไหมนะ

ไม่เสียดายอยู่แล้วเกียรติยศและทรัพย์สมบัติอะไรพวกนั้น เธอยอมละทิ้งทุกอย่างขอเพียงได้มีชีวิตที่อิสระ และขอเพียงให้ลาร์ซรักเธอ

ยอมทุกอย่างเลย!!

และ...บางทีเธอควรจะไปที่หอคอยเวทมนตร์