เมื่อสามีของฉันเป็นตัวร้าย

3.ต้ดสินใจแล้ว

เธอลืมตาขึ้นมา แต่ยังคงนอนนิ่งๆบนเตียง...

ตามคำกล่าวของไอลาเมื่อวานเธอหลับไปบนรถม้า แล้วก็นอนหลับอย่างยาวนานมาจนถึงรุ่งเช้าของอีกวัน

เธอยังคงตื่นมาในร่างของดาฟเน่ ยังคงมีลมหายใจในร่างนี้

วันนี้ฝนไม่ตกแล้ว สามารถมองเห็นพระอาทิตย์ขึ้นได้อย่างชัดเจน สามวันไม่สิตอนนี้เหลือสองวันครึ่งแล้ว...

สารภาพในใจว่าเธอไม่ค่อยเข้าใจที่ดาฟเน่พูดเท่าไหร่นัก...

พ่ายแพ้หรือว่าชนะเรื่องอะไรกัน?

...ถึงอย่างนั้นเหตุใดต้องใช้ให้เธอไปนอนกับชายอื่น ต้องการให้เธอเสียศักดิ์ศรีขนาดนั้นเลยงั้นหรือ เพียงเพื่อจะมีชีวิตต่อไป

นางแค้นอะไรเธอนักหนา ต้องเป็นเธอไม่ใช่รึไงที่จะต้องเคียดแค้นและเอาคืน ชีวิตเธอต้องตายด้วยน้ำของสตรีผู้นั้นแท้ๆ

เธอยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆพร้อมกับถอนหายใจ

ดาฟเน่ลุกขึ้นมาจากเตียงพร้อมกับมองไปด้านนอกหน้าต่าง เธอเปิดม่านออกมาเพื่อสูดเอากลิ่นอายแสงแดดในยามเช้า

เธอได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง และจะไม่ยอมเสียมันไปเด็ดขาด! ก็แค่ไปนอนกับใครสักคนเท่านั้นเอง! เธอจะทำให้ดาฟเน่ตัวจริงได้เห็นว่าเธอสู้ขนาดไหน!!

เธอจะมีชีวิตต่อในชื่อของดาฟเน่ และจะสร้างแต่เรื่องราวที่ดีงามที่ดาฟเน่ตัวจริงไม่มีวันกระทำ! นางจะต้องสำนึกและเสียใจ เพราะเธอจะมีความสุขในร่างนี้ ความสุขที่แท้จริงที่ดาฟเน่ไม่เคยได้รับ!!

"ท่านหญิงจะออกไปดูที่บ่อนไหมคะ เมื่อวานตอนเย็นที่ร้านขายอาวุธมีปัญหานิดหน่อย ท่านคามิลรอพบท่านหญิงอยู่ที่ร้านนะคะ"

"ไปสิ ข้า...ควรจะออกไปทำงานสักที"

"องค์จักรพรรดิส่งชุดสำหรับไปงานคืนพรุ่งนี้มาให้เลือกแล้วนะคะ ทุกชุดงดงามมากทีเดียว"

ดาฟเน่พยักหน้าพร้อมกับยกผ้าขนหนูขึ้นมาซับหน้า เธอตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่ยอมแพ้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ผมยาวสีน้ำตาลถูกดัดเป็นลอนเอาไว้ด้านหลัง เธอสวมเสื้อเชิ้ตที่คอระบายเป็นลูกไม้ พร้อมกับกระโปรงสีขาวเรียบๆ คลุมทับด้วยเสื้อคลุมสีเขียวเข้มดูเป็นทางการ

ไอลาส่งหมวกสีเดียวกับเสื้อให้เธอ พร้อมกับก้มหน้าลงทำความเคารพ ปกติแล้วดาฟเน่คงจะเป็นสตรีที่รักความเป็นส่วนตัวมากทีเดียวสินะ ถึงได้มีช่องว่างระหว่างเธอและคนอื่นเต็มไปหมด

ไม่เคยมีงานเลี่ยงใดที่ดาฟเน่ยืนคุยกับสตรีด้วยกันสักงาน และนางก็ไม่เคยเต้นรำกับบุรุษแม้กระทั่งลอร์ดมาเดลีนสามีตามกฎหมายของนาง ราวกับว่านางไร้ความศรัทธาในความรักแล้ว...

เพราะดาฟเน่ไปงานเต้นรำเพื่อหาบุรุษที่ถูกใจมาร่วมหลับนอนด้วยเท่านั้นเอง

เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ขั้นแรกจะต้องเปลี่ยนมุมมองของคนอื่นที่มีต่อดาฟเน่เสียก่อน อาจจะเริ่มจากการหาเพื่อนสักคน

....ทว่าพอเธอมาถึงหน้าบ่อนกาสิโนของมาเดลีน มีสตรีมากมายวิ่งเข้าหาเธอเป็นจำนวนมาก บางทีเธอออาจจะหาเพื่อนได้ง่ายมากกว่าที่คิดก็ได้

ดาฟเน่นั่งบนโซฟา มีสตรีสี่ถึงห้านางส่งยิ้มให้เธอด้วยอาการประหม่า

"ท่านหญิงคะ ข้าดีใจที่ในครั้งนี้ท่านหญิงตอบรับการเข้าพบของพวกเรา เป็นเกียรติอย่างสูงสุดของตระกูลอดาลีน ข้าอิสเบลล่าค่ะ"

สตรีผู้นั้นสะกิดสตรีที่นั่งข้างๆเพื่อให้แนะนำตัว

"ขะ..ข้า..โคลอี้ค่ะ "

สตรีที่ชื่อโคลอี้ก้มหน้าตลอดแถมยังไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามามองเธอยามที่นางแนะนำตัว ราวกับว่าโคลอี้กำลังหวาดกลัว

"ที่ข้าและน้องสาวมาในวันนี้ก็เพราะเรื่องงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้ค่ะ ขอให้พวกเราขอไปงานพร้อมกับท่านหญิงได้ไหมคะ พวกข้าต่างก็ยังไม่มีคู่หมั้นคู่หมาย อยากจะขอความช่วยเหลือจากท่านหญิง..."

ดาฟเน่ยกแก้วชาขึ้นมาดื่ม คำกล่าวพล่ามมากมายของสตรีทั้งห้านางนั่นมิได้เข้าหูของเธออีกเลยหลังจากที่ดาฟเน่สรุปได้ว่าสตรีพวกนี้เพียงแค่อยากพึ่งพาดาฟเน่ในการหาสามีก็เท่านั้น

เหตุใดคนที่เข้าหาดาฟเน่ทุกคนจะต้องใช้ประโยชน์จากเธอด้วยนะ...เธอคงจะคาดหวังและโลกสวยมากเกินไปที่คิดว่า สตรีที่มีคำว่าชั่วช้าอยู่บนใบหน้าเช่นเธอจะสามารถหาเพื่อนสักคนได้โดยง่าย...

ดาฟเน่ลุกขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้สตรีทุกนาง

"พรุ่งนี้ข้าจะไปงานช่วงเย็น หากว่าพวกเจ้าไปก่อนก็รอข้าที่หน้าทางเข้าพระราชวัง แค่เดินเข้างานพร้อมกันก็พอใช่ไหม?"

หลังจากดาฟเน่กล่าวจบเธอก็เดินออกจากห้องไปเพื่อไปที่ห้องทำงาน ลอร์ดลาร์ซสามีของเธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอแวบหนึ่ง ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงทำงานต่อ

ที่บ่อนกาสิโนนี้เปิดในนามของมาเดลีน แต่เงินลงทุนครึ่งหนึ่งเป็นของดาฟเน่ เธอถือหุ้นอยู่เพียงสามสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น แต่เรื่องเงินดูจะไม่น่าเป็นปัญหาสำหรับดาฟเน่สักเท่าไหร่นัก

"น่าแปลกที่เจ้ายอมเดินเข้างานพร้อมพวกนาง แต่ไหนแต่ไรเจ้าต้องเปิดตัวอย่างเป็นจุดสนใจมากที่สุด เพื่อให้บุรุษมากมายมองมาที่เจ้าเพียงคนเดียว..."

เขากล่าวพร้อมทั้งขีดเขียนลงไปในกระดาษ

ดาฟเน่เดินไปที่โต๊ะทำงานอีกตัวในห้อง ก่อนมาที่นี่เธอได้ศึกษาแผนที่กาสิโนเป็นอย่างดีโดยการสอนของไอลา

"เช่นนั้นก็แปลว่าการกระทำของข้านั่นได้ผล อย่างน้อยท่ามกลางบุรุษมากมายที่มองมาที่ข้า ก็มีสามีมองมาด้วย..."

ลาร์ซแสยะยิ้ม

สามีงั้นหรือ? สตรีหน้าไม่อายผู้นี้กล้าเรียกเขาว่าสามี

"สติเลอะเลือนไปแล้วหรืออย่างไร ความสัมพันธ์ของข้ากับเจ้ามันไม่ได้ใกล้ชิดกันขนาดที่จะเรียกขานกันด้วยคำหวานเช่นนั้น...อย่าเรียกข้าว่าสามีอีกเพราะนั่นคือการกระทำที่หมิ่นเกียรติข้าที่สุด!"

"...ท่านคิดว่าข้ามีทางเลือกมานักรึอย่างไร วางใจหากครบกำหนดห้าปี ข้าจะหย่าให้ท่านอย่างแน่นอน"

ลาร์ซมิได้กล่าวคำใดอีก เขาลุกขึ้นพร้อมกับส่งเอกสารมาให้ดาฟเน่

"เซ็นซะ! เสร็จแล้วจะได้รีบออกไปจากห้องนี้เสียที เจ้าไม่เหมาะกับการนั่งอยู่ในห้องทำงานหรอก เหมาะกับการนอนอยู่บนเตียงกับบุรุษหน้าไม่อายพวกนั้นมากกว่า"

ปากแจ๋วแบบไม่พักเลยแฮะ มาถึงก็ด่าไม่หยุดไม่หย่อน!

เธอยื่นมือไปรับเอกสารในมือของเขาก่อนจะอ่านและเซ็นอย่างรวดเร็ว กระดาษพวกนั้นคือคำขออนุญาตสร้างกาสิโนสาขาที่สอง เธอถือเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ย่อมมีสิทธิ์ตัดสินใจ

"หากที่นั่นสร้างเสร็จข้าจะไปบริหารงานที่นั่น ส่วนกาสิโนที่นี่ก็ยกให้เจ้าไป ระหว่างเราถือว่าไม่มีอะไรติดค้างกัน!"

"ดี เวลาที่หย่าจะได้ไม่มีปัญหา"

ดาฟเน่กล่าวจบก็ลุกขึ้นพร้อมกับเดินออกไปจากห้องนี้อย่างรวดเร็ว ลาร์ซวางกระดาษพวกนั้นลงบนโต๊ะทำงานของเขา ก่อนจะรีบไปล้างมืออย่างรวดเร็ว เขาล้างมือซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับว่ามือของเขามันไปแตะต้องสิ่งสกปรกมา แววตาของลาร์ซฉายแววความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด

ใกล้แล้ว...ใกล้จะสิ้นสุดลงสักที

หากแผนที่วางไว้ไม่มีอะไรผิดพลาด ทุกอย่างจะจบลงตามแบบที่เขาคิดเอาไว้

ดาฟเน่นั่งรถม้ามาที่ร้านขายอาวุธต่อ ผู้จัดการร้านที่ชื่อคามิลเป็นชายวัยกลางคนเขาส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนพร้อมกับยื่นปืนและกระดาษให้เธอ

"ปืนยาวรุ่นนี้มีปัญหาครับท่านหญิง ทุกครั้งที่ยิงสามลูก ลูกที่สี่จะยิงไม่ออก แต่จะไปออกลูกที่ห้าแทน เรื่องนี้อาจจะต้องเสียเวลาแก้ไขพอสมควร จะให้ข้าระงับการขายแล้วนำมาปรับปรุงก่อนหรือว่าจะวางขายโดยที่แจ้งลูกค้าไว้ล่วงหน้าครับ"

ดาฟเน่ยกปืนยาวขึ้นมาดู นี่คืองานถนัดหนึ่งเดียวในชีวิตของเธอ นั่นคือการทำปืน ที่มือของเวด้ามีร่องรอยบาดแผลที่ใหญ่พอสมควร นั่นก็เพราะว่าดินปืนระเบิดใส่มือของเธอ และไม่ใช่ครั้งเดียว เธอทะเลาะกับดินปืนหลายครั้งทีเดียวกว่าจะสามารถพัฒนาปืนที่สามารถยิงได้หลายๆนัดในรอบเดียว

"นี่เป็นเอกลักษณ์ของรุ่นนี้ ที่ยิงครั้งที่สี่มิได้เพราะรอยต่อของกลไกการปล่อยลูกกระสุน วางขายไปเถอะคามิล เดี๋ยวข้าจะหาทางพัฒนาปืนรุ่นนี้เอง ให้มันยิงออกมาได้โดยไม่พัก"

"ครับท่านหญิง วันนี้มีเรื่องดีๆงั้นหรือครับ ไม่บ่อยนักที่จะเห็นท่านหญิงยิ้ม"

เธอหัวเราะเบาๆ พอได้มาอยู่ในร้านขายอาวุธเช่นนี้ทำให้ความทรงจำเก่าๆเกี่ยวกับเวด้าไหลย้อนมา

แค่ต้องเริ่มใหม่อีกครั้งเท่านั้นเอง อาจจะไม่ต้องถึงกับเริ่มใหม่หมดเพราะดาฟเน่มิได้ขัดสนเรื่องเงินทอง ก็แค่ทำดีและเป็นมิตรกับคนอื่นให้มากขึ้น...

"ปัง! ปัง! ปัง!"

"เพล้ง!!"

เสียงปืนยิงถล่มมาจากด้านนอกทะลุหน้าต่างกระจกของร้านเข้ามา คามิลรีบฉุดให้เธอนั่งลงกับพื้น ก่อนที่เขาจะคว้าปืนที่อยู่บนโต๊ะวิ่งออกไป แต่ทว่าก็ไม่มีใครอยู่แล้วมือปืนได้หนีไปอย่างไร้ร่องรอย เขารีบวิ่งมาหานายหญิงของเขา เธอได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเพียงแค่เศษกระจกบาดเท่านั้น

ชื่อของดาฟเน่ มาเดลีน ขึ้นอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์ทุกฉบับกับการลอบสังหารที่แสนจะโจ่งแจ้งกลางเมืองในครั้งนี้ เกิดเป็นการวิจารณ์ถึงเรื่องคนที่อยู่เบื้องหลังการลอบสังหารในครั้งนี้

หรือว่าจะเป็นลอร์ดมาเดลีน สามีของเธอเอง!!