อ้อนรัก กับดักคุณสามี

อ้อนรัก 2

ณ. Te ca fe by Friend

วันนี้เป็นวันที่วุ่นวายในรอบหลายเดือนที่ผ่านมาก็ว่าได้ พนักงานในร้านต่างก็วิ่งวุ่นไปหมดเพราะมีลูกค้าแน่นตั้งแต่ตอนเช้าจนเกือบจะเที่ยงแล้วกาแฟที่เตรียมไว้ขายในแต่ละวันหมดเกลี้ยงอย่างรวดเร็ว รวมทั้งขนมทุกอย่างก็หมดแล้วเช่นกัน

“พี่เกด ขนมเทียนหมดแล้ว ค่ะพี่ บัวลอย ลูกชุบ ก็หมดแล้วค่ะ” เสียงวีวีตะโกนบอก

“พี่เกด กาแฟก็จะหมดแล้วค่ะ” ทามาร่าส่งเสียงมาเหมือนกัน

“วีวี่ เอาขนมเทียนที่พี่ทำใส่ตู้เย็นไว้มานึ่งใหม่นะ ส่วนกาแฟพี่โทรไปสั่งแล้วอีกสิบนาทีคงมาถึงขายขนมเทียนให้หมดก่อนขนมอย่างอื่นคงทำไม่ทันแล้วล่ะ ทามาร่าช่วยต้มน้ำเก็กฮวยกับน้ำกระเจี๊ยบเพิ่มที ทำไมคนเยอะขนาดนี้นะเนี้ย”

เกดกนก วิ่งวุ่นแต่เธอก็รู้สึกสนุกพนักงานที่ร้านก็ช่วยกันอย่างสุดกำลัง กว่าเธอและพนักงานจะได้หยุดพักก็ปาเข้าไปเกือบสามทุ่ม อีกสามวันที่เธอต้องเตรียมของขาย เธอถามข่าวจากผู้ที่เข้ามาทานกาแฟในร้านของเธอที่แท้พวกเขาเป็นนักข่าวมาทำข่าวของผู้บริหารหนุ่มทายาทตระกูลดังที่จะมาทำการเปิดตัวโรงแรมตรงข้ามกับร้านกาแฟของเธอ ที่พวกเขาทำการเทคโอเวอร์ได้

นักข่าวคนเดิมยังคงสาธยายให้เธอฟังเกี่ยวกับตระกูลนี้ว่าเป็นตระกูลที่ร่ำรวยมากมีกิจการโรงแรมหลายแห่งทั่วโลกและยังมีอู่ต่อเรือและบริษัทนำเข้ารถยนต์ที่ใหญ่ที่สุดในเยอรมันนีและยังมีไร่องุ่นเป็นเป็นหลายพันไรและมีโรงงานผลิตไวน์ที่มีรสชาติเยี่ยมที่สุดแห่งหนึ่งของโลก

“เอ้อ เหนื่อยจังเลยเนาะ อีกตั้งสามวันไหวไหมทุกคน” เกดกนกเอ่ยถามพนักงานในร้านด้วยรอยยิ้ม

“ไหวสิคะพี่ สนุกดีออกค่ะนานๆ ทีลูกค้ามาเยอะขนาดนี้” วีวี่พูดออกมาบ้างด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

“พี่ให้พิเศษนะ ของวีวี่จ้า ของแจ็กกี้ ของเมย์ ของทามาร่า ของโรเบริด ของทิม และของเจนนี่จ้า ขอบใจมากนะจ๊ะทุกคนที่ช่วยกันขนาดนี้” หญิงสาว ยื่นซองใส่เงินพิเศษให้กับน้องๆ ทุกคนต่างยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“ขอบคุณค่ะพี่เกด นี่พวกเราก็ตกลงกันแล้วนะคะว่าจะช่วยพี่กับทามาร่า เตรียมของขายสำหรับพรุ่งนี้ คนต้องเยอะแน่ๆ เลยค่ะ” ทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่เจนนี่พูด เกดกนกยิ้มให้น้องๆ อย่างขอบคุณ

“ขอบใจจร้า ผ่านสามวันนี้ไปเดียวพี่ชดเชยให้หยุดเพิ่มเลยเอ้า” นายสาวคนสวยเอ่ยอย่างใจป้ำ

“เย้ๆ”

“แหม๋ทีอย่างนี้นะพวกเธอ ไปๆ เตรียมของ” . ทามาร่าโบกมือให้กับเพื่อน ก่อนที่ทุกคนจะช่วยกันเตรียมของในปริมาณที่มากขึ้นกว่าเดิม สามเท่าตัวโดยเฉพาะน้ำกระเจี๊ยบ น้ำเก็กฮวย และน้ำลำใย ส่วนขนมก็จะทำขนมเทียนมากเป็นพิเศษ กับบัวลอย เพราะขายดี พวกหนุ่มๆ ก็พากับไปซื้อ น้ำเปล่าและน้ำอัดลมมาเตรียมใส่ตู้แช่ไว้และสำรองไว้อีกจำนวนหนึ่ง กว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นก็ปาเข้าไปเกือบตีสองทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับบ้านพวกสาวๆ ก็พากันนอนค้างที่ร้านเพราะต้องตื่นเช้านึ่งขนมเทียนตอนเจ็ดโมงเช้าวันรุ่งขึ้น

และก็เป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ของทุกอย่างหมดเกลี้ยงในเวลายังไม่ถึงเที่ยงวัน คงเหลือแต่น้ำอัดลมและน้ำเปล่าที่ยังขายดิบขายดีและมีมากพอสำหรับลูกค้าเพราะพวกเธอได้สำรองไว้มากพอสมควรและในวันสุดท้ายเกดกนกจึงทำของเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวและทุกอย่างก็หมดเกลี้ยงในเวลาบ่ายสองโมงพนักงานทุกคนยิ่งสนุกจึงต้มน้ำกระเจี๊ยบและเก็กฮวยเพิ่ม แล้วก็ขายดิบขายดีเป็นเทน้ำเทท่า

“ขอน้ำสีแดงๆ แก้วหนึ่งสิ” เสียงหวานใสพร้อมกับกล้องถ่ายรูปนับสิบที่จ้องถ่ายรูปเธอ หญิงสาวผู้มีรูปร่างหน้าตาสวยงามก็ยิ้มร่าโพสท่าสวยให้กับกล้องก่อนจะขอตัวเข้ามานั่งในร้าน เกดกนกรีบเสริพน้ำกระเจี๊ยบให้กับเธอทันที ไม่ถึงสามนาทีก็มีหญิงสาวอีกสองคนเดินเข้ามานั่งสั่งเครื่องดื่มและทั้งสามมองตากันอย่างกับจะฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่ง แล้วผู้หญิงคนแรกก็เอ่ยขึ้น

“กาสเตอร์เขาเป็นของฉันย่ะพวกเธอเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้นช่างไม่เจียมตัวเองซะบ้างเลยนะ ฮึ” อีกสองสาวหันมามองหน้ากันแล้วลุกขึ้นยืนพรึบเดินมาที่สาวคนแรกที่ยังนั่งดื่มน้ำเฉย

“สบีน่า อย่าคิดนะว่าเธอจะได้รับความสนใจจาก กาสเตอร์”

“ใช่ พวกเราต่างหากที่กาสเตอร์สนใจ จึงชวนให้พวกเรามาเป็นพรีเซนเตอร์ของโรงแรมแห่งใหม่นี้” ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าสะบีน่าหันมายิ้มเยาะ มองอีกสองสาวอย่างดูถูก

“ก็คอยดูก็แล้วกันว่า กาสเตอร์จะเลือกใครเป็นพรีเซนเตอร์คู่กับลิซ่า” สบีน่าสะบัดหน้าเดินเชิดออกไปอย่างสง่างามอีกสองสาวรีบวางเงินแล้วเดินตามออกไปทันที

“เฮ้อนึกว่าจะตบกันซะอีก เอาล่ะจ้าทุกคนปิดร้านกันเถอะ” เกดกนกปิดร้านตอนสี่โมงพอดี เธอแจกซองเงินพิเศษให้กับทุกคนเป็นจำนวนมากพอสมควร ทุกคนยิ้มรับแก้มปริเพราะสามวันมานี้พวกเธอได้เงินพิเศษมากกว่าเงินค่าแรงทั้งวันตั้งหลายเท่า

“แล้วกล่องทิพนี่ก็เอาไปแบ่งกันเองนะจ๊ะพรุ่งนี้กับมะรืนพี่ให้หยุดจ้าเราปิดร้านพักผ่อนกันซักสองวันแล้วค่อยกลับมาลุยงานต่อนะจ๊ะทุกคน” เกดกนกบอกกับน้องๆ ในร้านซึ่งทุกคนก็ยิ้มรับแล้วช่วยกันเก็บข้าวของล้างจานชามจนเสร็จจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน ทามาร่าเองก็ไปเยี่ยมบ้านสองวันเช่นกัน เกดกนกเป็นคนใจกว้างทำให้พนักงานในร้านรักเธออย่างจริงใจ

เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วหญิงสาวก็เดินออกมาจากหลังร้านเดินอ้อมไปทางหน้าร้านข้ามไปดูงานเปิดตัวผู้บริหารคนใหม่ อยากเห็นจังว่านายกาสเตอร์ที่สามสาวพูดถึงหน้าตาจะเป็นยังไงเธอเดินเข้ามาเรื่อยๆ ปะปนกับนักข่าวเป็นจำนวนมากเธอมองตรงไปที่บรรดานักข่าวทั้งหลายรุมอยู่แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ภาพที่เธอเห็นเขา อีตาแกลรี่ กาสเตอร์ บีท ไรท์ สามีจอมหลอกลวงของเธอนั่นเองเกดกนกกันฟันกรอดมองเขาด้วยสายตาโกรธสุดๆ พลางคิดถึงคำพูดของหญิงสาวทั้งสามคนเมื่อตอนบ่าย

“กาสเตอร์ โรงแรมกาสเตอร์ นี่ นายเองเหรอ ไอ้สามีเฮงซวย เอ๊ะ ที่ผู้หญิงสามคนนั้นพูดถึงหืม ไอ้คนเจ้าชู้มีเมียแล้วยังไม่ยอมเลิกเจ้าชู้อีกจะทำไงดีน้าแค้นๆ หึงๆ โอ้ยไม่ใช่ๆ แค้นๆ ต่างหาก” เกดกนกเดินกลับไปมาเธอคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงกับเขาดีเธอเดินออกมาอีกด้านของโรงแรมแล้วคิดๆ

“โอ้ยคิดไม่ออก” เกดกนกนั่งลงกับบันไดแล้วกุมศรีษะเอาไว้

ภายในโรงแรมมีนักธุรกิจมากหน้าหลายตาพากันเข้ามากล่าวแสดงความยินดีกับท่านเพนิเป้และตระกูลกาสเตอร์ ซึ่งเป็นตระกูลที่มีโรงแรมในเครือมากมายทั่วโลก

“คุณปู่ไม่น่าลำบากเลยนะครับ แต่ผมก็ต้องกราบขอบพระคุณคุณปู่มากที่ช่วยเข้ามาเทกโอเวอร์โรงแรมนี้ให้กับผม” คาร์โล่พูดขึ้นมาแต่เพนิเป้ได้แต่ยิ้มไม่ตอบอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวมันยิ่งตอกย้ำให้เขารู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่เพนิเป้เลือกให้บริหารโรงแรมแห่งนี้แน่เขาเดินเลี่ยงออกมาจากตรงนั้น

“ฮึ รักมันดีนักนะวันนี้เป็นวันตายของมึงแน่ไอ้แกลรี่” คาร์โล่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสั่งการทันทีโดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครคนหนึ่งกำลังนั่งพักเหนื่อยอยู่ใกล้ๆ และได้ยินแผนการทั้งหมดของเขา

“ทอมนายจัดการได้เลยนะอ้อโอเค มาหาได้ตอนนี้เลยฉันอยู่ที่...” ไม่ถึง 5 นาทีก็มีชายหนุ่มอายุประมาณ 30 ปีใส่ชุดพนักงานของโรงแรมเดินเข้ามาหาคาร์โล่

“พร้อมแล้วครับนายไอ้แกลรี่มันได้ตายสมใจแน่ครับ”

“อย่าให้พลาดนะคราวนี้ ฉันต้องการเป็นทายาทเพียงคนเดียวของ กาสเตอร์ บีท ไรท์”

“ครับนายผมจะจัดการกับมันตอนที่มันขึ้นกล่าวขอบคุณแขกบนเวทีนะครับ”

“ฮื่ม อย่าให้พลาดแล้วกัน” ชายสองคนเดินแยกย้ายกันไปคนละทาง เกดกนกจัดการเปิดโทรศัพท์ที่ทำการอัดเสียงไว้ฟังอีกครั้งเพื่อกันความผิดพลาด

” ชัดแจ๋ว เรื่องมรดก หน๋อย ริจะมาลอบฆ่าสามีฉันเหรอฝันไปเถอะคนอย่างพวกแกไม่มีสิทธิฆ่าเขานอกจากฉันคนเดียวถ้าจะตายนายแกลรี่นั่นจะต้องตายด้วยน้ำมือฉันไม่ใช่พวกแก” เกดกนกรีบเดินตามชายคนนั้นไปทันที

“เชิญคุณแกลรี่ กาสเตอร์ บีท ไรท์ ท่านประธาน กาสเตอร์ โฮเทล ขึ้นบนเวทีครับ” ชายหนุ่มขวัญใจสาวๆ ลุกขึ้นเดินไปบนเวทีอย่างสง่าผ่าเผยเขากล่าวขอบคุณแขกด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่ทรงพลังทุกคนตั้งใจฟังและคอยปรบมือเป็นระยะๆ

“ตุ๊บๆ ตับๆ โครม กรี๊ดๆ”

“หน๋อยแกคิดจะฆ่าเขาเหรอฮ้า ฝันไปเถอะ ฉันนี่ เป็นฉันนี่ ที่จะเป็นคนฆ่าเขาไม่ใช่แก แกขออนุญาติชั้นกรือยังฮ้า นี่แนะ”

ภาพสาวน้อยใบหน้ารูปไข่สวยหวานตัวเล็ก ชาวเอเซียสูงประมาณ165 เซนติเมตร ดวงตากลมโต จมูกโด่ง ผมผูกเป็นหางม้าจับผู้ชายตัวโตในชุดพนักงานของโรงแรมที่มีใบหน้าปูด บวม แขนแกว่งไปมา ร้องโอดโอย ครวญครางอย่างเจ็บปวด ทุ่มลงพื้นอย่างง่ายดาย เป็นภาพที่มองดูแล้วขำ แต่ก็ขำไม่ออก

“คุ้มกันคุณปู่” เสียงสั่งการจากบนเวทีทำให้บอดี้การด์ตรงเข้าล็อกตัวเกดกนกแต่อาคิโด้ผสมยูโดที่ได้เรียนมาพร้อมกับวีวี่ตลอดระยะเวลาเกือบครึ่งปีก็สามารถสยบการ์ดมืออาชีพลงไปนอนวัดพื้นแทบทันที

“เฮ้ จับมันเอาไว้ เก่งนักนะมึง” การ์ดตัวโตเดินตรงเข้าหาเธอด้วยท่าทางคุกคาม หญิงสาวอดหวาดหวั่นไม่ได้ แม้เธอจะมีฝีมือแต่กับผู้ชายตัวโตเป็นสิยก็ไม่ไหวไหมล่ะ แต่ก่อนที่จะมีใครแตะต้องเธอเสียงเข้มทรงอำนาจของใครบางคนก็ดังขึ้น

“หยุด อย่าแตะเธอ” ท่านประธานหนุ่มเดินตรงเข้ามาหาเธอด้วยสายตาที่เป็นกังวลระคนห่วงใย

“เพียะ” ฝ่ามือน้อยๆ สะบัดตบเข้าที่ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นทันที พร้อมจ้องตาเขานิ่งเม้มปากแน่น เหล่าบอดีการ์ดขยับจะเข้ามาหาแต่แกลรี่ยกมือขึ้นห้ามเอาไว้

” จำไว้ชีวิตนายเป็นของฉันไม่ใช่ไอ้บ้านี่ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉันนายไม่มีสิทธิตาย หัดดูแลตัวเองซะมังสิยืนบื้อเป็นเป้านิ่งให้มันมายิงหรือไง” หญิงสาวพูดยาวเหยียด (ไม่ได้ห่วงเลยสักนิดนะ. ไม่เล้ย) พร้อมกับยัดปืนใส่มือเขาก่อนจะชี้นิ้วไปยังชายอีกคนที่เธอจำมันได้แม่นยำ