หลายเดือนต่อมา
“แกลรี่...คะแกลรี่..ตื่นเถอะค่ะ” เกดกนกเรียกสามีเบาๆใบหน้าสวยบิดเบียวเหยเกด้วยความเจ็บปวด
“เกดจ๋าเป็นอะไรครับที่รัก” แกลรี่หน้าตาตื่นเมื่อเห็นภรรยาของเขาเจ็บปวดอย่างนี้
“พาเกดไปโรงพยาบาลทีเกดคงจะคลอดแล้ว” แกลรีรีปอุ้มเกดกนกลงไปชั้นล่างเรียกคนให้เอารถออกตรงไปยังโรงพยาบาลทันทีและเมื่อมาถึงโรงพยาบาลเกดกนกก็ถูกนำตัวเข้าห้องคลอดทันทีโดยมีแกลรี่เข้ามาอยู่ด้วยกันตลอด
“เจ็บเหลือเกิน โอ้ย” เกดกนกร้องออกมาเป็นพักๆ ยิ่งเมื่อใกล้คลอดเท่าไหร่เธอยิ่งเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ แกลรี่จับมือของภรรยาเอาไว้แน่นคอยพูดปลอบใจภรรยาอยู่ข้างๆ
“คุณหมอเมื่อไหร่ภรรยาผมจะคลอดเสียทีครับ” แกลรี่หันไปถามคุณหมอเสียงเข้มจนคุณหมอสะดุ้ง
“ตอนนี้ปากมดลูกยังเปิดไม่ถึงสิบเซนเลยค่ะเดี๋ยวคงคลอดแล้วล่ะครับคุณแม่หายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยผ่อนคลายนะคะ ช่ายย แบบนั้นแหล่ะค่ะ ดีมากค่ะ” คุณหมอพยายามอธิบายแล้วนั่งลงตรงระหว่
