สนามบินนานาชาติเชียงใหม่
“พี่เกด ทางนี้ๆ” เสียงตะโกนโหวกเหวกของสาวน้อยมาดทอมบอยที่โบกไม้โบกมือให้กับเกดกนกชวนให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาหันมามองแล้วยิ้มให้กับความน่ารักของเธอ
“น้ำผึ้ง” สองพี่น้องโผเข้ากอดกันแน่นด้วยความคิดถึง
“เกด” เกดกนกหันมามองใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มของผู้ให้กำเนิดก่อนจะโผเข้ากอดเอวอวบเอาไว้แน่น
“คิดถึงแม่ที่สุดเลย” เกดกนกบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือน้ำตาไหลออกมาด้วยความดีใจ
“แม่ก็คิดถึงลูกมากดูสิผอมไปเยอะเลยนะเดี๋ยวกลับบ้านแม่ทำของโปรดให้ทานนะ” มารดาพูดพลางลูบหน้าลูบตาของลูกสาวคนโตอย่างแสนคิดถึงพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ด้านหลังของลูกสาว
“ใครน่ะลูกเกด” นางถามลูกสาวแล้วบุ้ยใบ้ไปทางคนข้างหลังเกดกนกหันหน้าไปมองแล้วส่งยิ้มหวานเดินไปจูงแขนสามีเข้ามาหามารดา
“แม่คะนี่แกลรี่สามีเกด แกลรี่คะนี่แม่เกดค่ะ” แกลรี่พนมมือขึ้นแล้วกราบลงที่อกแม่ยายอย่
