จากวันที่เขาได้เจอกับไอ้ดั้มแล้วเขาก็ต้องกลับมานั่งคิดนอนคิดถึงสาเหตุที่แม่ของเขาทำแบบนั้น.. เรื่องนี้เขายังไม่ได้ไปคุยกับแม่โดยตรงเพราะเขาจะต้องรอให้เขานั้นได้คุยกับไอ้สามก่อน.. ไอ้สามนี่แหละคือคนที่สำคัญที่สุดเพราะมันน่าจะมีหลายอย่างที่พอจะเล่าให้เขาฟังได้.. วันนั้นวันก่อนที่เขาจะประสบอุบัติเขาได้นัดกับไอ้สามแต่ไม่ได้มาเจอกัน.. เรื่องที่จะคุยกับมันก็ไม่มีอะไรมาก.. เขาต้องการที่จะคุยกับมันเรื่องที่มันแอบชอบฟ้า.. เขารู้มาโดยตลอดแต่เขาแค่ไม่อยากจะพูดออกไปจนนับวันมันแสดงออกมากเข้าจนทำให้เขานั้นต้องคุยกับมันอย่างจริงจังเสียทีแต่สุดท้ายก็เปล่าประโยชน์
“คุณพัทจะไปอู่ซ่อมรถทำไมครับรถเสียเหรอครับ?”
“มีบางอย่างที่ต้องไปทำน่ะ..”
“ครับ..”
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
“มันไม่ไกลจากบ้านของคุณคนนั้นเลยนี่ครับ..”
“อืมใช่.. บังเอิญมาก..” โคตรจะบังเอิญเลย.. เป็นอะไรที่แม้แต่พิบูลเองก็ต้องเอ๊ะใจและพูดออกมา..
