เรื่องคาใจ 2..
1666 Words
จะบอกว่าสิ่งที่เขาได้เห็นในวันนั้นมันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรเลยมันก็ไม่ถูกเพราะตอนนี้ในหัวสมองของเขามันยิ่งคิดเรื่องของฟ้าหนักขึ้นหนักขึ้นทุกวัน.. ความรู้สึกอยากรู้ในสิ่งที่คาใจมันเริ่มทวีคูณมากขึ้นไปเรื่อย ๆ สภาพของเขาตอนนี้มันเหมือนคนโง่คนหนึ่งที่เดินวนอยู่ในกะลา.. เขาหาคำตอบไม่ได้ คำตอบที่แจ่มแจ้งและคำตอบนั้นต้องเป็นคำตอบที่ชัวร์จากปากของฟ้า.. เขาเหมือนคนโง่ที่เดินไปเดินมาและมองขึ้นไปยังท้องฟ้าพร้อมกับตั้งคำาถามกับท้องฟ้าเบื้องหน้าของเขาว่าใครคือพ่อของเด็ก.. แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นกับฟ้ามันเกิดขึ้นได้ยังไง.. เรื่องนี้มันคาใจเขามากคาใจที่สุดเลยก็ว่าได้ มันรบกวนจิตใจของเขาจนบางครั้งเขาก็เผลอเก็บมันมาคิดในตอนที่ทำงานหรือว่านั่งคุยกับแก้ม.. เรื่องนี้เขาจะต้องจัดการมันให้เร็วที่สุด..
ตึกตึกตึก..
หมับ..
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ..”
ว้าย.. ขวับ..
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก…
“มะมีอะไรรึเปล่าคะ?” ตกใจหมดเลยอยู่ ๆ ก็มีคนมาจับที่ต้นแขนของเธอและพูดว่าขอคุยด้วยหน่อยสิ..
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจ.. เราคุยกันหน่อยได้รึเปล่า..”
“ได้ค่ะแต่ช่วยปล่อยมือก่อนได้รึเปล่าคะ?”
“อ้อได้สิ..”
“มีอะไรรึเปล่าคะ?”
“คือ.. สบายดีรึเปล่า..”
“สบายดีค่ะไม่ทราบว่าคุณ..”
“ทำไมต้องทำตัวห่างเหินถึงขนาดนั้นล่ะ? เราสนิทกันไม่ใช่เหรอ?”
“เคยสนิทกันค่ะ.. แล้วดิฉันก็ไม่ได้อยากจะไปยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้วเพราะยังไงมันก็ดูไม่ดี..” ใช่เธอเลือกที่จะไม่ไปยุ่งกับเขาถึงแม้ว่าการเจอเขาในแต่ละครั้งจะทำให้เธอนั้นหัวใจเต้นแรงราวกับว่าเธอกำลังตื่นตระหนกและหวาดกลัวราวกับว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเธอ..
“โกรธอะไรแล้วทำไมถึงต้องทำกับพัทแบบนั้นด้วยฟ้า.. เราเคยรักกันมากไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมล่ะ ทำไมฟ้าถึงทำกับพัทแบบนั้นล่ะ?”
“ทำอะไรเหรอคะ? ดิฉันไปทำอะไรคุณเหรอคะ? ดิฉันก็อยู่ของดิฉันดี ๆ ไม่ได้ไปยุ่งวุ่นวายกับคุณเลย.. ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าการที่คุณมาบอกว่าขอคุยด้วยมันสื่อถึงอะไรและคุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่เพราะถ้าเป็นไปได้และถือว่าเป็นคำขอร้องจากดิฉัน.. ขอความกรุณาอย่ามายุ่งและทำเป็นรู้จักกับดิฉัน อย่าทำเหมือนว่าเราสนิทกันเลยค่ะ..”
“ทำไม? เรื่องของพวกเราฟ้ารู้ดี รู้ดีที่สุดด้วย ทั้งที่ตัวเองเป็นคนทำเรื่องแย่ ๆ แต่กลับเที่ยวมาบอกคนอื่นกลับมาห้ามคนอื่นไม่ให้ทำตัวเหมือนว่าสนิทสนมกันเนี่ยนะ? เป็นประสาทเหรอ? ไม่ได้เจอกันไม่กี่ปีถึงกับเป็นประสาทไปแล้วรึยังไงกัน.. มันเป็นเพราะฟ้านะถึงทำให้ชีวิตพัทพังลงไปจนแทบจะไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีก.. รู้ตัวรึเปล่าว่าสิ่งที่ตัวเองทำลงไปน่ะมันเกือบฆ่าให้พัทตายลงไปเลย..”
“เหรอคะ? ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขอโทษด้วยนะคะแต่ฉันจะบอกว่าฉันไม่ผิด.. เรื่องที่คุณเข้าใจและเรื่องที่คุณกำลังโทษดิฉันอยู่นั้นดิฉันไม่ผิดเลย ไม่ผิดเลยสักนิดดังนั้น.. ไม่ว่าคุณจะคิดอะไร หรือต้องการทำอะไรก็ทำไปเถอะค่ะแค่อย่ามายุ่งกับฉันและครอบครัวของดิฉันอีกก็พอ คุณมีเรื่องที่จะคุยกับฉันแค่นี้ใช่ไหมคะ?”
“ไม่.. ยังไม่เคลียร์มีเรื่องนึงที่พัทอยากจะรู้มาก ๆ เพราะเรื่องนี้มันคาใจพัทมาตลอด.. เด็กคนนั้น.. น้องทอฝัน.. ใครเป็นพ่อเด็ก..”
ตึกตัก ตึกตัก..
“จะเป็นใครก็ช่างแต่คุณไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะมาถามเรื่องของคนอื่นแบบนี้และดิฉันหวังว่าดิฉันจะไม่เห็นคุณมาวุ่นวายกับลูกของดิฉันอีกไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจว่าคุณพยายามก่อความวุ่นวายและทำให้ลูกสาวของดิฉันตกอยู๋ในอันตราย.. ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวนะคะสายแล้วดิฉันต้องไปทำงาน”
ขวับ..
“ไม่..จะมาบอกว่าไม่มีสิทธิ์ไม่ได้เพราะเราเคยนอนด้วยกันและตอนที่เราสองคนคบกันเธอก็มีคนอื่น.. เด็กคนนั้นเป็นลูกของไอ้เพื่อนสนิทฟ้าที่ฟ้าชอบแอบอ้างว่าเป็นสาวสองเพื่อนรักใช่รึเปล่า.. เลวนะเลวด้วยกันทั้งคู่ทั้งที่พัทรักฟ้าขนาดนั้น.. แต่ทำไมกัน.. ทำไมฟ้าถึงทำกับพัทได้.. ”
เฮ้อ..
“แล้วแต่พวกคุณจะคิดเถอะค่ะดิฉันไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดอีกแล้ว.. ถ้าคุณคิดใจให้เป็นยังไงต่อให้ฉันแก้ตัวไปพวกคุณก็ไม่คิดจะรับฟังอยู่แล้ว.. ดังนั้นพวกคุณคิดตามแบบที่พวกคุณต้องการเถอะค่ะฉันไม่อยากเสียเวลามาอธิบายเรื่องไม่เป็นเรื่องให้พวกคุณฟังแล้ว.. ถ้าการที่คุณบอกว่าเราสองคนเคยนอนด้วยกันเคยคบกัน.. แต่คุณไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง.. ดังนั้นก็อย่ามายุ่งวุ่นวายและอย่ามา สร้างปัญหาให้พวกเราอีก.. เชิญค่ะพวกคุณอยากคิดอยากทำอะไรก็ตามสบายแค่อย่ามายุ่งกับครอบครัวฉันก็พอ.. ขอตัวก่อนนะคะ..”
ตึกตึกตึก…
“กลัวเหรอ? กลัวความจริงจะเปิดเผยเหรอฟ้า? กลัวว่าพัทจะเอาไปป่าวประกาศว่าสมัยนั้นฟ้าคบซ้อนเหรอ? ไม่ต้องกลัวหรอกเพราะหลังจากนี้พัทจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับฟ้าอีก..”
ตึกตึกตึก..
โธ่เว้ย.. เลือดเย็น เย็นชามาก อะไรถึงทำให้ฟ้าเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนั้นกัน.. เรื่องที่ผ่านมาแล้วและมันทำให้เขารู้สึกโกรธและแค้นฟ้าอย่างไรมันก็ไม่มีทางจบแค่นี้หรอกคิดว่าคำพูดแค่นั้นจะทำให้เขาสามารถลืมในสิ่งที่เขาเคยเจอมาอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีทาง.. บทเรียนราคาแพงที่เขาได้รับจากฟ้ามันจะไม่มีทางจบแค่นี้หรอกไม่มีทาง..
~~~~
“เรื่องที่ให้ไปทำไปถึงไหนแล้ว.. แล้วเอกสารที่ให้ไปขอมามีวี่แววที่จะได้รึเปล่า?”
“เอกสารที่คุณพัทอยากได้คงจะต้องใช้เวลาหน่อยครับเพราะเจ้าหน้าที่ค่อนข้างเล่นตัวส่วนผลการตรวจดีเอ็นเอพรุ่งนี้ออกครับผมไม่สามารถไปเร่งรัดได้เพราะกว่าผมจะคุยสำเร็จมันก็ยากอยู่.. โรงพยาบาลแรกเขาไม่ให้ตรวจเพราะเขาบอกต้องได้รับความยินยอมจากอีกฝ่ายมันเลยทำให้ผมต้องไปหาที่ตรวจใหม่ครับแต่ก็ต้องรออย่างต่ำหนึ่งสัปดาห์พรุ่งนี้ก็น่าจะได้แล้วครับคุณพัทให้ผมไปรับให้หรือว่าคุณพัทจะไปรับเองครับ?”
“ไปด้วยกันนายเป็นคนไปรับเอกสารเดี๋ยวฉันนั่งรอที่รถ.. เรื่องนี้ต้องปิดเป็นความลับต่อให้นายต้องตายก็ต้องห้ามบอกใครเป็นอันขาดเข้าใจรึเปล่าพิบูล”
“มันต้องขนาดนั้นเลยเหรอครับ? ถ้าผมตายไปใครจะดูแล..”
“ฉันรับผิดชอบเองเพราะนั่นแสดงว่านายได้ตายในหน้าที่อันมีเกียรติแล้ว.. เอาเป็นว่าเรื่องนี้ต้องเป็นความลับนะแค่เราสองคนเท่านั้นเข้าใจรึเปล่า.. อ้อไม่ต้องห่วงค่าปิดปากเดี๋ยวฉันจะจ่ายให้นายงาม ๆ เลยโอเคไหม?”
“ครับแล้วแต่คุณพัทเลยครับถ้าผมมีค่าแค่นี้จริง ๆ ถ้าผมไม่ได้สำคัญต่อคุณพัทขนาดนั้น.. ผมก็ยินดีครับ..”
“ไอ้ปัญญาอ่อน.. เอาเป็นว่าเรื่องนี้ฉันขอให้นายปิดเป็นความลับก่อนเพราะทุกอย่างมันยังไม่แน่ชัดมันก็แค่นั้นเองฉันต้องการหาคำตอบที่คาใจมาก ๆ สำหรับฉันอยู่..” ใช่หลังจากที่เขาได้เดินไปหาฟ้าและขอคุยกับฟ้ามันทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ มาโดยตลอด.. คำพูดของฟ้าเมื่อเขาเอามาคิดให้ดีมันก็ทำให้เขายิ่งคาใจไปอีกคำพูดที่ว่า ถ้าการที่คุณบอกว่าเราสองคนเคยนอนด้วยกันเคยคบกัน.. แต่คุณไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง.. คำนั้นมันทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้และนั้นจึงทำให้เขาเลือกที่จะเริ่มหาคำตอบให้ตัวเขาเอง.. พรุ่งนี้สินะ พรุ่งนี้แล้วที่เขาจะได้ไขความสงสัยในเรื่องของฟ้าและน้องทอฝันพรุ่งนี้สินะ..
“มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอครับผมขอถามหน่อย..”
“ก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้นหรอกแค่มันคาใจน่ะ..โคตรจะคาใจเลยเพราะการที่ฉันต้องเป็นแบบนั้นในตอนนั้น.. ช่างเถอะพูดไปนายก็ไม่เข้าใจหรอกพิบูลเอาเป็นว่าเรื่องนี้เป็นความลับถึงแค่วันพรุ่งนี้ก็เท่านั้นเพราะเรื่องทุกอย่างจะคลี่คลายลงวันที่เราไปรับผลการตรวจจากโรงพยาบาล..”
“ครับ.. คุณพัทไว้ใจผมได้เลยครับผมจะปิดปากของผมให้แน่นและเงียบที่สุด..”
“ฉันไว้ใจนายนะพิบูล.. แล้วก็อย่าทำให้ผิดหวังล่ะ..”
“ครับ.. รับรองเลย..”
แม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าพรุ่งนี้ทุกอย่างจะคลี่คลายลงแต่ทำไมความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันชวนให้เขาสับสนและรู้สึกเหมือนว่าจะอาเจียนออกมายังไงก็ไม่รู้.. ท้องไส้มันปั่นป่วนไปหมดเลยเขาอาจจะวิตกกังวลใจไปเองก็ได้.. เขาจะต้องตั้งสติและควบคุมสติของตนเองให้ได้.. ทุกอย่างจะต้องออกมาดีแน่นอน..
- Writer
