Fate's Bridge

Chapter 1- Time flies

Someone's POV

"P..please don't do this, s..sabihin mo kung ano ang dapat ko baguhin gagawin ko l..lahat di ko kaya mawala ka, *sob* di ko kakayanin m..mahal na mahal kita maely." umiiyak na sabi ni jelo.

"I don't love you anymore niloko kita, I'm sorry, I know it's not enough. may boyfriend akong iba habang tayo mahal ko na si richard just let me go."

"b..bakit?? *sob* minahal kita ng totoo h..hindi ako tumingin sa iba dahil sakin i..ikaw lang.." pula pula na ang mga mata nya, pinagtitinginan na din sya ng mga tao. I think He doesn't care at all.

"Set me free Jelo, It's over."

"N..no wag mo ko i..iwan m..mahal na mahal kita *sob* p..papatawarin kita just s..stay.." patuloy na pagmamakaawa nya habang umiiyak na konti na lang luluhod na.

"H..hindi na kita mahal."

how does it feel?

na nagmamakaawa ang taong mahal mo sayo wag mo lang syang iwan? masaya dahil alam mong mahal ka talaga nya?

well I felt the other way.

nandito ako sa likod ng pader.

kitang kita ng dalawang mata ko ang taong mahal ko na nagmamakaawa sa taong mahal nya.

ang sakit sa mata.

ang sakit sa puso ..

f*ck sh*t ang sarap nyang sabunutan!! gusto ko syang saktan!! galit na galit ako na parang ang sarap nyang patayin sa harap ko at ipadama ang sakit na ipanadadama nya sa taong mahal ko!

mahal ko ..

na hindi alam na mahal ko siya ..

*PLOK PLOK*

Tumingala ako at nararamdaman ang patak ng ulan sa mukha ko,

"Para sakin ba yan? Ako ba ang dinadamayan mo? O sya?" nasabi ko habang dinadama ang ulan sa buong katawan ko.

I didn't bother na sumilong,

naisip ko bakit pa? para saan pa? basa na din naman ako eh ..

mula dito kung saan malayo sa kanya.

Muli akong tumingin sa kanya, nandon pa rin sya sa pwesto kung saan sya iniwan ..

nagpapaulan na din sya.

tumataas baba ang balikat nya habang nakatakip ang mga kamay nya sa mukha nya.

And it hit me.

He's crying.

"n..nandito lang naman ako *sob* why don't you just look around ..

And see I'm h..here.

still waiting for you to look back." gusto ko syang puntahan at yakapin pero hindi ko magawa ..

dahil kahit ako nasasaktan din hindi lang para sa kanya.

kundi para sarili ko din.

s..sana ako na lang ang minahal nya.

ako na lang.

"Yes Ms.Perez? Go to the board and answer my equation."

"Huh?" nalilitong sabi ko.

"I asked kung sino ang gustong magsagot then I heard you sabi mo ..

ako na lang." paliwanag na sagot ng prof. ko sakin.

0_0

nasabi ko pala? hays >_

Pumunta na lang ako ako sa harap at sinagutan ang equation na nakasulat.

"Very good Ms.Perez your answer is exactly correct but next time don't space out again Am I clear? I'm expecting you to do it because your running to be a suma cumlaude so act like one." She said while I'm heading my way to my chair.

I just nod.

saktong tumunog ang bell pagkaupo ko.

"Ok Class dismissed." sabi ng prof. ko bago umalis.

Ako naman inayos ko na ang mga gamit ko para makauwi na.

"So, bakit ka na naman natulala kanina ha?" nagulat ako ng biglang sumulpot si clarence sa harap ko.

ang best friend ko since first day ko sa college. She knows me a lot. She knows EVERYTHING about me.

"N..nothing I'm just sleepy." what an excuse =_= as if maniwala to sakin.

"Ohh.. so therefore, He's nothing now?" sarkastiko at nakapamaewang na sabi nya.

"Stop it. I'm tired don't start the fire." wala sa mood na sabi ko ayoko muna kasi pag usapan yun.

akmang tatalikod na ko sa kanya pero napahinto ako sa sinabi nya.

"4 years had past. Sya pa din ba?" diresto at walang alanganin na tanong nya na parang ang tinanong nya lang kung magkano ang clear book sa national book store.

The way she delivered it. It's like she just asked it by all the confidence na tama sya.

"I hit a nerve. Do I? Look, I'm not saying na madaliin mong kalimutan sya." pumunta sya sa harap ko at sinabi ang mga katagang tinamaan ako. ng sobra sobra.

"He doesn't even know you. At first, 3 years ago. But don't you think another 2 years is enough to prove that he's not worth the wait after all?" nakatingin sa mga mata ko na sabi nya.

tama sya,

time flies ..

but I don't think 5 years is enough to change my heart.

The way he did.

"twin .." tawag nya sakin. pero hindi ko pa rin sya nililingon.

hindi ko kaya, baka umiyak na naman ulit ako.

nakakasawa nang umiyak eh.

sa parehong dahilan at sa parehong tao.

"I still love him." tanging nasabi ko habang nakatingin sa labas.

"Do he?" bigla akong napatingin sa kanya.

totoo naman lahat ng sinabi nya.

ang sakit lang talaga tanggapin ..

"Alam ko naman eh. H..hindi naman ako nanghihingi ng k..kapalit." pagkatapos ko sabihin yun bigla nya na lang akong niyakap.

As if on cue.

I cried.

I can't help but to ask why?

Isn't 5 years long enough to ease the pain?

But I'm still here.

Broken and Waiting.

can time heal it?

I guess It's not the right time. For now.

But I hope. Someday, It will.