ตอนที่ 8 พระชายาผู้ (ร้าย) เดียงสา Part1
1492 Words
-เช้าของวันใหม่-
อากาศที่สดใสไม่ได้ทำให้หลิวหรงผิงสดชื่นขึ้นมาแต่อย่างใด เพราะความฝันบ้าๆ เมื่อคืนทำเอานางนอนไม่หลับจนฟ้าเกือบจะสางแล้วนั่นเอง
หญิงสาวเอาแต่นั่งหาวอยู่บนเก้าอี้ในศาลาริมสระน้ำด้านหน้าเรือนของตน มีกอบัวขึ้นโดยรอบให้เห็นเป็นประปรายสลับกับฝูงปลาที่แหวกว่ายไปมาดวงตาเรียวหงส์มีน้ำตาระรื่นออกมาเล็กน้อยจากการนั่งหาวตั้งแต่เช้าของวันนี้ นางนั่งเท้าคางกับขอบศาลาคิดไม่ตกกับสิ่งที่ได้พบเห็นในความฝันเมื่อคืนนี้
“นี่ซิ่วอิงข้าแต่งงานกับจวิ้นอ๋องนานเท่าใดแล้วนะ”
“เกือบสามเดือนแล้วเพคะ”
“สามเดือนเลยงั้นหรือ หากอยู่แบบนี้ต่อไปข้าคงได้เป็นบ้าจริงๆ อย่างแน่นอน”
“หากว่าเป็นเมื่อก่อนคุณชายคงได้พาพระชายาไปเที่ยวที่งานโคมไฟแล้วนะเพคะ แต่เวลานี้ท่านออกเรือนแล้วช่างน่าเสียดายจริงๆ”
“เสียดายอะไร แล้วงานโคมไฟนี่คือที่ไหนงั้นหรือ”
“ก็งานเทศกาลโคมไฟที่จัดขึ้นในตัวเมืองอย่างไรเล่าเพคะ”
“มีด้วยหรือ ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็ออกไปเที่ยวกันเถอะ”
“ไปไม่ได้นะเพคะ” เสี่ยวเถาที่กำลังเด็ดกลีบดอกไม้อยู่นั้นก็รีบหยุดมือลงก่อนจะหันมาคัดค้านนางเสียงดัง
“เพราะเหตุใด”
“ท่านออกเรือนแล้วก็ต้องให้ท่านอ๋องเป็นคนพาไปเท่านั้นเพคะ”
“ไปเองก็ได้นี่ เห็นหรือไม่ข้ามีขา” พูดจบก็ชี้ไปที่ขาของตนเองบ่งบอกว่านางยังคงเดินได้และขาของนางก็ยังอยู่ครบทั้งสองข้าง
“โธ่พระชายาท่านเป็นสตรีที่ออกเรือนแล้วไม่ว่าจะออกไปที่ไหนแห่งหนใดก็ต้องรายงานท่านอ๋องก่อนทุกเรื่องนะเพคะ”
“ใช่เพคะแล้วบ่าวก็เชื่อว่าท่านอ๋องไม่มีทางอนุญาตอย่างแน่นอน”
ทั้งสองพูดจบก็ก้มหน้าลงก่อนจะลงมือเด็ดดอกไม้เพื่อนำไปทำเป็นเครื่องหอมไว้ผสมใช้เวลาอาบน้ำต่อไป
หลิวหรงผิงที่รู้สึกเบื่อหน่ายอยู่นั้นก็ตัดสินใจแน่วแน่ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องได้ออกไปจากจวนหลังนี้ ‘ไม่สิแค่เพียงได้ก้าวขาออกนอกประตูจวนแค่นี้นางก็ดีใจมากแล้ว’
อยู่ๆ นางก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาทำเอาสาวใช้คนสนิททั้งสองถึงกับรีบลุกขึ้นตามแทบไม่ทัน
“พระชายาจะไปไหนหรือเพคะ”
“ข้าจะไปหาท่านอ๋อง”
หญิงสาวเอ่ยบอกสาวใช้ของตนก่อนจะรีบเดินไปตามโถงทางเดินที่ทอดยาวไปสู่เรือนใหญ่อย่างรวดเร็ว ซิ่วอิงรีบวิ่งตามพระชายาของตนไปติดๆ ส่วนเสี่ยวเถานั้นก็รีบเก็บข้าวของวางกองไว้บนโต๊ะก่อนจะรีบวิ่งตามไปอีกคน
“พระชายาอย่าไปเลยนะเพคะหากท่านอ๋องพบท่านเข้าต้องเป็นเรื่องอีกแน่เลย”
“ทำไมล่ะข้าแค่อยากออกไปเที่ยวชมงานหากชาวบ้านพบว่าจวิ้นอ๋องให้ความสำคัญกับเทศกาลนี้ถึงกลับมาเที่ยวชมงานด้วยกัน ชาวบ้านคงรู้สึกดีใจไม่น้อยเลย”
“แต่ว่าพระชายา”
นางยกมือขึ้นก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า
“พอแล้วๆ ไม่ลองขอก็ไม่รู้ไม่ใช่หรือ”
ทั้งสามเดินเข้าไปในเรือนใหญ่แต่ก็ถูกสาวใช้หน้าเรือนเข้ามาขวางทางเอาไว้
“หากไม่มีคำสั่งของท่านอ๋องก็เข้าไปไม่ได้”
สาวใช้ผู้นั้นเอ่ยออกมาห้วนๆ ทั้งยังจ้องมองนางไม่วางตา
‘ดูๆ ไปแล้วคงถูกอบรมให้ทำกิริยาเช่นนี้กับนางสินะ’
“ข้าจะพบสามี”
หลิวหรงผิงแกล้งบ้าต่อก่อนจะผลักหญิงสาวทั้งสองให้พ้นทาง
“อะ โอ๊ย! นี่ท่าน”
“ถอยไปนะอย่ามาแตะต้องพระชายาของข้า”
เป็นเสี่ยวเถาและซิ่วอิงที่เข้ามายืนขวางทางพวกนางเอาไว้ หลิวหรงผิงหันไปมองก่อนจะแสยะยิ้มอย่างพอใจแล้วรีบวิ่งเข้าไปในเรือนใหญ่อย่างรวดเร็ว
องค์รักษ์คนสนิททั้งสองของจวิ้นอ๋องที่ยืนรอรับใช้เขาอยู่นอกห้องตำรานั้นเมื่อมองเห็นหลิวหรงผิงวิ่งตรงมาทางที่พวกเขายืนอยู่ ไม่ทันได้เตรียมการสกัดแต่อย่างใดก็ถูกนางผลักออกไปเต็มแรงจนทั้งสองผงะตกใจไปไม่น้อย
‘พระชายาที่ดูบอบบางเหตุไฉนถึงได้แรงเยอะเช่นนี้กันนะ’
“เหตุใดเจ้าไม่จับนางไว้เล่าหานเฟิง”
“เจ้ากล้าแตะต้องพระชายางั้นหรือ” หานเฟิงหันขวับไปต่อความกับตงหยางทันทีทำเอาเขาเองก็เถียงไม่ออกเช่นกัน ทั้งคู่รีบวิ่งเข้าไปด้านในตามหลังของหลิวหรงผิงไปติดๆ
“ท่านอ๋อง ข้าอยากไปเที่ยวงานโคมไฟในเมือง”
เมื่อวิ่งเข้ามาด้านในแล้วก็รีบตะโกนบอกเขาออกไปทันทีด้วยกลัวว่าจะถูกจับโยนออกไปข้างนอกเสียก่อน
“ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามา!” เสียงนั้นดุดันแต่ไม่อาจทำให้หลิวหรงผิงเกรงกลัวแต่อย่างใด
“ท่านอ๋องขออภัยพ่ะย่ะค่ะข้าน้อยตั้งตัวไม่ทัน พระชายาวิ่งเร็วเหลือเกิน”
นางหันไปยิ้มให้พวกเขาก่อนจะเข้าไปนั่งบนเก้าอี้หยิบเอาถ้วยน้ำชาขึ้นมายกซดดื่มท่ามกลางการจับจ้องมองจากสามบุรุษ
เสียงถอนหายใจของจวิ้นอ๋องดังแว่วออกมาเบาๆ สามเดือนที่ผ่านมาเขาพยายามหลีกเลี่ยงไม่เข้าใกล้สตรีผู้นี้แต่ก็ยังถูกนางตามติดมาโดยตลอด วันดีคืนดีก็แอบเข้ามาหาเขาตอนที่กำลังจะอาบน้ำยังดีที่ไหวตัวทันไม่แก้ผ้าไปหมดไม่เช่นนั้นไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ
“เจ้าอย่ามาก่อกวนข้าๆ ยังมีงานที่ต้องสะสางอีกมากมายนัก”
“ข้าอยากไปเที่ยว”
เสียงออดอ้อนพลางเสียงฝีเท้าที่เดินก้าวเข้ามาใกล้ตัวทำเอาเขาผงะไปก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยเสียงอันดังว่า
“ไม่ได้!”
“แต่ว่า”
“ข้ามีงานต้องทำ”
“ข้าไปกับเสี่ยวเถา อ้อซิ่วอิงด้วย”
จวิ้นอ๋องขมวดคิ้วแน่นก่อนจะหันไปมองสตรีบ้าที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาคนนี้
‘นางฟังรู้เรื่องด้วยหรือ’
เมื่อหลิวหรงผิงเอาแต่ยิ้มให้เขาและดูท่าว่าจะไม่มีทางยอมจากไปง่ายๆ หากไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปเที่ยวงานในครั้งนี้
‘สตรีบ้าเช่นนางหากปล่อยให้ออกไปจากจวนไม่ขายหน้าผู้คนแย่หรือ’
เมื่อเงยหน้าขึ้นมองใบหน้างดงามนั้นก็เห็นนางเอียงคอมองมาที่เขาอยู่ก่อนแล้ว
“ข้าไม่กวนท่านอย่างแน่นอนเพียงแค่ท่านอนุญาตให้ข้าไปเที่ยวชมงานเท่านั้น”
จวิ้นอ๋องหลับตาลงก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างอดอนอดกลั้นที่สุดแล้ว
“ข้าสัญญา” พูดจบก็ยื่นนิ้วขึ้นจรดขมับของนางเหมือนคนกำลังพูดสัตย์สาบานอยู่อย่างไรอย่างนั้น
“ข้าจำได้ว่าเจ้าเป็นบ้าไม่อาจพูดจาฉะฉานได้เช่นนี้แล้วนี่อะไร”
‘หืม ให้ตายสิลืมไปเลยว่าเวลานี้นางกำลังรับบทคนบ้า'
“หูฝาดแน่ๆ หรือว่าแท้จริงแล้วท่านเองก็ชอบข้าถึงได้ดูจะใส่ใจข้าเช่นนี้”
“เหลวไหล”
“ให้ข้าไปได้ใช่หรือไม่”
“เออ!”
ชายหนุ่มที่เริ่มรำคาญเสียงเจื้อยแจ้วนั้นก็เผลอพูดออกมาเพื่อตัดรำคาญแต่แล้วก็ต้องตกใจในสิ่งที่ตนเองนั้นพูดออกไป
‘ให้ตายสินี่ข้าเผลอตอบรับนางไปได้อย่างไรกันนะ’
“ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋องผู้รูปงามที่สุดในใต้หล้า”
“อะ ออกไปได้แล้ว”
“เพค่า”
หลิวหรงผิงเหยียดยิ้มออกมาจ้องมองบุรุษผู้ที่กำลังหัวเสียอยู่ตรงหน้านางนั้นก่อนจะย่อตัวขอบคุณเขาอย่างล้อเลียนเล็กน้อย จวิ้นอ๋องเบือนหน้าหนีไร้คำพูดใดๆ ออกมาจากปากเขา
หางตาของเขาเห็นเพียงแผ่นหลังบอบบางที่ทั้งวิ่งทั้งกระโดดออกไปจากห้องตำราพลางสีหน้าที่เจื่อนลงของสององค์รักษ์
“ท่านอ๋องขังนางเอาไว้ที่เรือนก็ได้นี่ขอรับ”
“ไม่ได้หรอก ฮองเฮาส่งคนมาสอดแนมเช่นนี้หากข้าลงโทษนางโดยไม่มีความผิดอันใดสตรีบ้าเช่นนางคงได้หาเรื่องไปเพ็ดทูลกับฮองเฮาให้ข้าเข้าหอกับนางอีกเป็นแน่”
“เช่นนั้นก็…”
“ไปจัดเตรียมรถม้าให้นาง ข้าต้องสะสางงานต่อพวกเจ้าออกไปได้แล้ว”
“พ่ะย่ะค่ะ/พ่ะย่ะค่ะ”
เมื่อสององค์รักษ์ออกไปแล้วจวิ้นอ๋องก็หลับตาลงก่อนจะบ่นพึมพำกับตนเองว่า
‘เวรกรรมอะไรของข้ากันนะ!’
- Writer
