ตอนที่ 4 ระบบวิเศษ
1241 Words
หลังจากฟังเรื่องราวของเจ้าของร่างนี้ผ่านสาวใช้ของนางแล้ว หลิวหรงผิงก็เอาแต่นั่งพิงหัวเตียงอยู่อย่างนั้นเป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วยาม[1] แล้ว
สาวใช้คนสนิททั้งสองที่เห็นว่านางหายจากสติฟั่นเฟือนแล้วจริงๆ นั้นต่างก็ดีใจกระโดดโลดเต้นกันยกใหญ่ เพราะนอกจากว่าพวกนางจะได้ชีวิตของผู้เป็นนายกลับมาดังเดิมแล้วก็ดูเหมือนว่าหลิวหรงผิงพระชายาของพวกนางผู้นี้จะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
จากสตรีร้ายกาจเอาแต่ด่าทอทุบตีพวกนางก็เปลี่ยนเป็นใจเย็นขึ้นและไม่มีทีท่าจะสนใจจวิ้นอ๋องอีกเลย
ทั้งคู่บอกว่าจะไปเก็บผลไม้ที่ครั้งหนึ่งเจ้าของร่างนี้ชอบกินเป็นอย่างมากมาต้อนรับการกลับมาของนาง
แม้หลิวหรงผิงจะคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระแต่พอคิดๆ ไปแล้วที่นางมาอาศัยร่างนี้ได้เพราะนายสาวของพวกนางได้ตายจากไปแล้วจึงอดสงสารสตรีทั้งสองไม่ได้นั่นเอง
“เฮ้ออ...”
ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวไม่รู้เลยว่าตนเองนั้นทะลุมิติมาที่แห่งนี้ได้อย่างไรแล้วควรทำอย่างไรต่อไป นางยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากแล้วถลาตัวลงนอนราบกับเตียงนอนนั้นไปอีกครั้ง
[ระบบกำลังแสกนยืนยันตัวตน กรุณาอยู่กับที่งดการขยับกาย]
“หืม นั่นเสียงอะไร”
หลิวหรงผิงคิดว่าตนนั้นน่าจะหูฟาดนางลืมตาตื่นขึ้นก่อนทำท่าลุกขึ้นเพื่อมองหาต้นตอของเสียง
[ขอย้ำอีกครั้ง! ระบบกำลังสแกนร่างกายเพื่อยืนยันตัวตน งดทำกิจกรรมใดๆ ที่เป็นอุปสรรคต่อระบบ]
ทันใดนั้นก็มีเสียงติ้ดๆ และลำแสงสีขาวผ่านร่างของนางไปอย่างรวดเร็ว หลิวหรงผิงเบิกตากว้างตื่นตกใจกับภาพตรงหน้าที่เห็น
หน้าจอที่เหมือนระบบคอมพิวเตอร์ในยุคที่นางจากมา แม้จะมีเพียงจอสี่เหลี่ยมแต่นางดูออกว่ามันไม่ปกติ!
“อะ อะไรกันเนี่ย!”
[ระบบยืนยันตัวตนเรียบร้อยพร้อมต่อการใช้งานแล้ว]
[ขอแจ้งให้ทราบว่าระบบมีของวิเศษจากโลกอนาคตที่ไม่ว่าเจ้าของระบบต้องการสิ่งใดล้วนจัดหาให้ได้ทุกสิ่ง]
“จริงหรือ”
[หากข้องใจสิ่งใดเจ้าของระบบสามารถอ่านในใบชี้แจงที่ขึ้นในหน้าจอตรงหน้านี้ได้]
ชี้แจงจบก็แสดงข้อมูลขึ้นปรากฏสู่สายตาของนาง
“วิเศษอะไรเช่นนี้ข้ามมิติมาอย่างน้อยก็มีตัวช่วย ไม่อดตายแล้วเรา”
เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป[2] หลิวหรงผิงนั่งสำรวจระบบวิเศษที่มีทั้งคลังอาหารและคลังยาเวชภัณฑ์ต่างๆ มากมายแต่ระบบนั้นกลับไม่ได้ไร้ขีดจำกัดดังที่นางคิด
นางต้องปฏิบัติภารกิจเพื่อเปิดคลังอาหารและยานี้ให้ได้มิเช่นนั้นก็เท่ากับว่าเป็นเพียงอากาศไม่สามารถคว้ามาใช้งานได้นั่นเอง
‘ใช้งานยากเย็นเพียงนี้ข้าไม่เอาด้วยแล้ว’
[ระบบตรวจพบความขี้เกียจของเจ้าของระบบ ขอเพิ่มกุญแจเปิดคลังยาอีกจำนวนหนึ่งดอก]
“เฮ้ย! ไม่ได้สิข้าแค่คิดไม่ได้จะทำจริงเสียหน่อย”
[คิดก็ไม่ได้เจ้าค่ะ]
“อะไรกันเนี่ยข้าอยากจะบ้าตาย”
[ภายในเวลาสิบสองชั่วยาม[3] โฮสต์ต้องทำการรักษาคนหรือสัตว์ต่างๆ ด้วยเครื่องมือที่ระบบจัดหาให้]
หน้าจอแสดงผ้าพันแผลและแอลกอฮอล์หนึ่งขวดใหญ่ออกมา พร้อมทั้งเบตาดีนสำหรับใส่แผลอีกสองขวด
“จะมีใครตายงั้นหรือให้มาเสียเยอะเชียว”
[ระบบตรวจพบ…]
“พอ! ข้าแค่คิดหากว่าเจ้ายังกล้าเพิ่มกุญแจให้ข้าอีกข้าได้ทุบระบบของเจ้าทิ้งแน่”
[ขออภัยเวลานี้ระบบขัดข้องต้องทำการซ่อมบำรุงด่วน ขอให้เจ้าของระบบโชคดีไว้พบกันใหม่หลังภารกิจเสร็จสิ้น]
ระบบวิเศษพูดเองเออเองพร้อมทั้งโยนอุปกรณ์ทำแผลให้นางอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปิดหน้าจอหายไปดื้อๆ เหมือนกลัวว่านางจะทุบทำลายระบบของมันไปจริงๆ อย่างไรอย่างนั้น
“เจ้าระบบบ้า”
นางถอนหายใจพลางเบ้ปากออกมาเล็กน้อยคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด เพราะเรื่องราวของเจ้าของร่างนี้ไม่น่าใช่แค่เรื่องเล็กๆ ในครอบครัวเท่านั้นแต่น่าจะเกี่ยวข้องกับราชวงศ์ที่มีส่วนทำให้ชีวิตของนางจบสิ้นลงได้ทุกเวลา
'อยากให้เรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความฝันเสียจริง เฮ้อ...'
“พระชายาบ่าวเข้าไปนะเพคะ”
“อืม”
สิ้นคำของนาง เสี่ยวเถาก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับตะกร้าผลไม้ที่มีผลสีแดงอยู่เต็มตะกร้า
“นั่นอะไร”
“ผลอิงเถาเพคะ ที่ท้ายเรือนของเราขึ้นเต็มเลย”
“ผลอิงเถางั้นหรือ”
“ใช่แล้วเพคะ”
'ชื่อผลไม้พานให้คิดถึงสหายในยุคที่จากมาเสียจริง ผลของมันก็สีแดงฉ่ำน่ากินเหลือเกินแต่รสชาตินั้น...'
“อ่ะ เดี๋ยวสิเพคะให้บ่าวล้างก่อนอาจมีดินหรือแมลงเกาะอยู่ก็เป็นได้"
นางพูดจบก็ฉวยเอาผลไม้ในมือของหลิวหรงผิงไปล้างในถังน้ำที่ซิ่วอิงแบกตามเข้ามาทีหลัง
"ข้าแค่จะหยิบมาดูก็เท่านั้น ...ทำอย่างกับฉีดยาฆ่าแมลงด้วยอย่างนั้นล่ะ"
ท้ายประโยคนางพึมพำกับตนเองเบาๆ แต่เสี่ยวเถานั้นกลับหูดีเกินคาด
"พระชายาพูดว่าอะไรนะเพคะ"
"ไม่มีอะไรหรอกน่าอย่าสนใจเลย"
"เสร็จแล้วกินได้แล้วเพคะ" เสี่ยวเถายื่นผลไม้นั้นมาตรงหน้านาง หลิวหรงผิงเอาแต่ขมวดคิ้วไม่ยอมหยิบไปเสียที
“มันเปรี้ยวข้าไม่ชอบ”
แม้ปากบอกไม่ชอบแต่สายตากลับเอาแต่จ้องมองไม่วางตาเสียอย่างนั้น
“เปรี้ยวที่ไหนกันเพคะ หวานกรอบอร่อยจะตายไป”
“หวานอย่างไรกันที่ข้าเคยกินมัน..”
“ก็เมื่อก่อนท่านยังชมอยู่เลยนี่เพคะว่าที่จวนแห่งนี้ปลูกผลอิงเถาได้อร่อยยิ่งนัก ไม่เหมือนที่จวนใต้เท้าหลิวเลยเปรี้ยวมากกว่าหวานเสียอีก”
เสี่ยวเถาที่เอาแต่กัดกินผลไม้ไม่ได้สนใจสีหน้าของหลิวหรงผิงที่แอบกลืนน้ำลายไปหลายอึก
“ไม่เปรี้ยวแน่นะ”
นางหยิบมันขึ้นมาหนึ่งลูกก่อนจะตัดสินใจกัดกินไปหนึ่งคำ ความหวานแทรกซึมละลายไปทีละนิด
“อร่อย”
“ใช่หรือไม่เล่าเพคะ ยังมีอีกเยอะเลยหากท่านต้องการอีกบ่าวจะไปเก็บมาให้”
“เมล็ดของมันน่ะ”
“ทำไมหรือเพคะ”
“เก็บเอาไว้ให้ข้าด้วย”
“จะเก็บไปทำไมกันเพคะ”
“เก็บไว้ปลูกอย่างไรเล่า”
“แต่ว่าที่ท้ายจวน”
“เจ้าคิดว่าข้าจะอยู่ที่จวนอ๋องไปจนตายงั้นหรือ”
“เอ๋ เหตุใดพระชายาถึงได้”
“จวิ้นอ๋องไม่มีทางอยู่กินกับข้านานถึงเพียงนั้น สักวันเขาต้องหาทางเขี่ยข้าออกจากตำแหน่งชายาอย่างแน่นอน ตอนนี้ข้ากำลังแอบเก็บเงินเอาไว้เพื่อพวกเราสามคนจะได้ไม่ลำบาก”
“อะไรนะเพคะ!”
ท่ามกลางความงุนงงของสาวใช้คนสนิทที่เอาแต่อ้าปากค้างนั่งฟังนางพูดไม่ทันมีจังหวะได้ถามนางต่อแต่อย่างใด
“อย่าถามมากน่าทำตามที่ข้าบอกก็พอแล้ว”
“เพคะ/เพคะ”
- - - - - - - - -
[1] หนึ่งชั่วยาม = 2 ชั่วโมง
[2] หนึ่งก้านธูป = ครึ่งชั่วโมง-1ชั่วโมง
[3] สิบสองชั่วยาม = 24 ชั่วโมง
- Writer
