หลังกลับจากเรือนใหญ่ก็เป็นเวลาดึกมากแล้วหลิวหรงผิงกลับรู้สึกไม่ง่วงนอนแต่อย่างใด นางยังคงนอนเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ไม้หน้าเรือนของตนเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตอันเส็งเครงนี้ขึ้นมาแล้ว
“ระบบวิเศษนี่ก็ช่างไม่มีประโยชน์อะไรเอาเสียเลย มีก็เหมือนไม่มีทั้งยังต้องทำภารกิจบ้าบอเพื่อกุญแจดอกเดียวนั่นอีก ข้าอยากจะบ้าตายจริงๆ”
แม้ว่านางจะอยู่ในฐานะชายาของเขาแต่กลับไม่สามารถออกคำสั่งกับบ่าวในจวนหรือแม้แต่จะออกไปนอกจวนได้ตามใจคิดเลยสักเพียงนิด
‘ทำเหมือนนางเป็นเพียงหุ่นเชิดอยากจะใช้งานเมื่อไหร่ก็เรียกหาพอหมดประโยชน์ก็ขว้างทิ้งอย่างนั้นล่ะ’
“ดูซิเอาหญ้าเขียวปรื๋ออะไรก็ไม่รู้มาทาที่แขนของข้า เฮ้อ…อยากจะเปิดคลังยาเอามาใช้รักษาตัวเองก็ยังทำไม่ได้ น่าเบื่อจริงๆ”
[เหลือกุญแจอีกหนึ่งดอกในการเปิดคลังยา]
อยู่ๆ ระบบวิเศษก็ปรากฏขึ้นเหมือนรู้ว่านางกำลังนินทามันอย่างไรอย่างนั้น 'กลัวนางจะทำลายระบบทิ้งกระนั้นหรื
