เวลาผ่านไปเพียงหนึ่งเค่อ[1] หลิวหรงผิงก็ถูกลากขึ้นมานั่งบนรถม้าเรียบร้อย ปากเล็กๆ ของนางยังหาวหวอดออกมานับครั้งไม่ถ้วนจนจวิ้นอ๋องถึงกับชายตามามองนางก่อนจะพูดขึ้นว่า
“หากถึงวังหลวงแล้วก็อย่าได้แสดงกิริยาน่าเกลียดเช่นนี้ออกมาล่ะ”
“น่าเกลียดตรงไหน หากว่าท่านไม่ปลุกข้าแต่เช้าไหนเลยข้าจะมีอาการเช่นนี้กันเล่า”
ท่วงท่าที่นางนั่งทั้งยังอ้าปากหาวหวอดออกมาอย่างไม่รักษากิริยาของสตรีสักนิดนั้นทำเอาเขาอดที่จะส่ายหัวให้ไม่ได้
‘สตรีร้ายกาจผู้นั้นคงถูกนางกลืนกินไปหมดแล้วสินะถึงได้กลายเป็นคนไร้มารยาทเช่นนี้’
“สกุลหลิวอบรมเจ้ามาเช่นนี้น่ะหรือ”
“ก็เช่นนี้ล่ะ ข้าเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวในจวนย่อมถูกตามใจมาไม่น้อยหากว่าท่านไม่พอใจก็หย่ากับข้าเสียสิ”
ไม่พูดอย่างเดียวนางยังจ้องมองเขากลับไปด้วยแววตามุ่งมั่นหมายจะให้ชายหนุ่มตอบรับการหย่ากับนางให้ได้แต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะไม่สนใจคำพูดของนางเลยสักเพียงนิด
"ห
