เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยาม[1] หลิวหรงผิงที่ถูกส่งเข้ามาพักในตำหนักไม่ไกลกันนั้นก่อนหน้านี้ก็เอาแต่กินอาหารทั้งคาวและหวานไม่มีหยุดทั้งเนื้อแพะย่างสมุนไพร ซุปหูฉลาม ขาหมูตุ๋นน้ำแดงและเป็ดหมักน้ำปรุงที่มีเนื้อนุ่มละมุนลิ้นรสอร่อยยิ่งนัก ถึงกลับต้องคลายผ้าคาดเอวออกเพราะท้องน้อยๆ ของนางเวลานี้นั้นเริ่มขยายขึ้นจนรู้สึกแน่นไปหมดแล้ว
'มิน่าเล่าในยุคที่จากมาคนส่วนใหญ่ถึงหันไปทำช่องอาหารกัน เพราะได้กินของอร่อยแล้วมันมีความสุขแบบนี้นี่เอง'
'จะว่าไปอยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะกินแล้วก็นอนช่างสุขสบายเสียจริง หากไม่นับเรื่องที่ถูกกลั่นแกล้งก็ถือว่าการเกิดใหม่ครั้งนี้ของนางคุ้มค่าที่สุดแล้ว'
เมื่อกินอิ่มหนังตาก็จะปิดลงเสียอย่างนั้นหญิงสาวหันมองไปโดยรอบก็เห็นเตียงนอนที่ตั้งอยู่ไม่ไกลกันนักก่อนจะย้ายร่างบอบบางนั้นไปนอนแผ่หลาบนเตียงแทน
'ได้ยินว่าการเข้าวังนั้นต้องทำตามธรรมเนียมและกฎเกณฑ์ในวังต่างๆ มากมายที่ต้อ
