“ท่านอ๋อง”
“เจ้าเรียกข้ามามีอะไรงั้นหรือ”
“ข้าคิดถึงท่านอ๋องมากนะเพคะ”
เว่ยอวิ๋นเซียนกำลังจะเข้าไปสวมกอดเขาแต่จวิ้นอ๋องกลับถอยหลังออกไป
“ท่านอ๋อง” เว่ยอวิ๋นเซียนเรียกเขาด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ
“เวลานี้เจ้าคือว่าที่พระชายาขององค์ชายเจ็ดแล้ว ควรเว้นระยะห่างกับข้าจะดีที่สุด”
“แต่ว่าในใจของข้านั้น”
“ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ต้องสำรวมมากกว่านี้”
“ท่านอ๋องแต่ในใจของอวิ๋นเซียนมีเพียงท่านเสมอมานะเพคะ”
“แล้วเหตุใดถึงยินยอมรับการแต่งงานกับน้องเจ็ดกันล่ะ”
“ท่านก็รู้ว่าหากท่านพ่อของข้าต้องการสิ่งใดคนเช่นข้ามีหรือจะต่อต้านเขาได้โปรดท่านอ๋องเห็นใจด้วย”
“เช่นนั้นก็ทำตามที่บิดาของเจ้าต้องการ กลับไปหาน้องเจ็ดเสียเถอะข้าเองก็มีสิ่งที่ต้องทำเช่นกัน”
“แต่ว่าท่านอ๋อง”
เว่ยอวิ๋นเซียนพยายามบีบน้ำตาออกมาอีกครั้งหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะช่วยให้เขาเห็นใจนางขึ้นมาบ้าง แต่จวิ้นอ๋องกับเอาแต่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จาไม่
