ร่างสูงเดินฝ่าความมืดกลับไปยังค่ายพักแรมที่ตั้งอยู่ไม่ไกลกันนัก เสียงฝีเท้าที่เดินมาทำให้เหล่าทหารที่กำลังพักผ่อนรีบแหวกทางให้ผู้เป็นนายด้วยความว่องไว
สายตาหลายๆ คู่มองเห็นคนในอ้อมแขนแกร่งของผู้เป็นนายที่ทั้งชีวิตไม่เคยโอบอุ้มผู้ใดเลย เวลานี้กลับอุ้มร่างบอบบางของสตรีที่เขาเกลียดชังนักหนาเสียอย่างนั้น
หลิวหรงผิงไม่สนใจสีหน้าบึ้งตึงของชายหนุ่มนางหันมองไปรอบๆ ที่เวลานี้เริ่มพบเห็นเหล่าทหารกล้าที่ติดตามมากับขบวนของเขาแล้ว ไม่ไกลกันนักดูเหมือนจะมีอารามเก่าแก่อยู่แห่งหนึ่งที่น่าจะถูกทิ้งไว้จนรกร้างไปแล้ว
“นี่ท่านตั้งค่ายพักแรมที่วัดร้างกระนั้นหรือ”
“มีที่ดีกว่านี้แล้วอย่างนั้นหรือ”
“ที่อื่นมีเยอะแยะหรือไม่เล่า วะ…วัดร้างมันย่อมมี”
“อะไร”
“ผีอย่างไรเล่า”
“ในหัวของเจ้าคิดเพียงเรื่องนี้กระนั้นหรือ”
“แล้วใครจะเก่งกาจเช่นท่านที่ไม่เคยคิดเกรงกลัวสิ่งใดกันล่ะ”
หลิวหรงผิงเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน
