โทรศัพท์มือถือของณิชาที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกส่งเสียงเตือนข้อความเข้า เจ้าของเครื่องที่กำลังถูกนัวเนียเหลือบมองด้วยหางตา เห็นที่หน้าจอขึ้นชื่อ ‘พี่ดล’ และมีข้อความตัวอย่างขึ้นมาสั้นๆ ว่า ‘พี่เลื่อนวันกลับไทยเร็วขึ้น...’
หญิงสาวหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างยากที่จะทำใจให้ลืมเจ้าของข้อความที่สร้างแรงสั่นสะเทือนให้แก่หัวใจที่เคยบอบช้ำ เธอคิดว่าลืมเขาได้แล้ว แต่พอเขาบอกว่าจะกลับมา เธอกลับรู้สึกเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง
“มีอะไรหรือเปล่า” ภควัตรหันไปมองโทรศัพท์มือถือที่ส่งเสียงดังเมื่อครู่ แต่ตอนนี้หน้าจอดับไปแล้วทำให้ไม่เห็นข้อความ “ใครส่งข้อความอะไรมา ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“ไม่มีอะไร”
ตอนแรกณิชาพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้เตลิดไปกับการปลุกเร้าของภควัตรเพราะไม่อยากให้เรื่องผิดพลาดเกิดขึ้นซ้ำสอง แต่ตอนนี้เธอต้องการ ‘ใครสักคน’ ที่จะช่วยให้ลืม ‘ใครบางคน’ ที่กำลังจะกลับมา อาจเป็นวิธีที่ไม่ดีนัก แต่ก็ดีกว่าปล่อ
