เที่ยงคืนกว่าแล้ว แต่ณิชายังนอนไม่หลับ หญิงสาวนั่งพิงหัวเตียงมองโทรศัพท์มือถือในมือด้วยสายตาจดจ่อรอสายจากคนที่อยู่ต่างประเทศ
“อีกห้านาที ถ้ายังไม่โทร. มาก็ไม่ต้องคุยกันอีกเลย” คนรอบ่นกับโทรศัพท์หน้าง้ำ ปกติเธอไม่ใช่คนขี้งอนหรือคิดเล็กคิดน้อย แต่ไม่รู้ทำไม สามวันที่ผ่านมาถึงได้หัวเสียอยู่บ่อยครั้ง บางทีอาจเป็นเพราะปัญหาเรื่องที่แม่จะให้แต่งงานกับนิธิดลด้วยเลยทำให้เธอหงุดหงิดเป็นสองเท่า หรือไม่ก็เป็นเพราะใกล้ถึงวันที่ประจำเดือนจะมา ฮอร์โมนจึงแปรปรวนส่งผลต่อสภาวะอารมณ์เช่นนี้
“ห้า...สี่...สาม...สอง...” ณิชานับถอยหลังเมื่อเวลาเดินไปเกือบครบห้านาที “...หนึ่ง...ศูนย์”
เขาไม่โทร. มา!
หญิงสาวถอนหายใจอย่างพยายามทำใจก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะหัวเตียงแล้วเอื้อมมือไปเพื่อจะปิดสวิตช์โคมไฟ ทันใดนั้น ภควัตรก็วีดีโอคอลเข้ามาพอดี หญิงสาวรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วจะกดรับสาย แต่ฉุกคิดได้ว
