หมับ
ฉันเลยเอื้อมมือทั้งสองข้างไปจับหน้าของเขาให้หันมาเผชิญหน้ากัน คุณวีทำสีหน้าตกใจก่อนจะปรับให้เป็นปกติ เพียงแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นที่ฉันเห็นแววตาเขาสั่นไหว
“ทำบ้าอะไรของเธอวะ” เขาพยายามจะแกะมือฉันออกจากหน้าแต่ฉันกุมเอาไว้แน่น กลายเป็นว่าตอนนี้มือของเขาทาบทับมือฉันอยู่
“ฉันถามว่าคุณเกลียดอะไรฉันนักหนา” ฉันถามให้ตอบนะ ไม่ใช่ให้เขามาเบ้ปากใส่ฉัน
“เดี๋ยวนี้แทนตัวเองว่า ฉัน หรอวะ อวดดีนัก” เขากำข้อมือของฉันไว้แน่นจนเริ่มรู้สึกเจ็บนิด ๆ “เกลียดก็คือเกลียด แค่ต้องใช้อากาศหายใจร่วมกับเธอ ฉันก็สะอิดสะเอียนจะแย่!”
คำพูดของเขามันทิ่มแทงใจฉันเหมือนมีคนเอาเข็มเป็นพัน ๆ เล่มมากปักไว้ที่ใจ ฉันปล่อยมือจากหน้าเขาแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง เพราะไม่อยากให้เขาสมเพชฉันไปกว่านี้ ฉันจะอ่อนแอให้เขาเห็นอีกไม่ได้ บางทีฉันก็เริ่มเกลียดตัวเองขึ้นมาแล้วเหมือนกันที่ทำไมยังรักเขาได้มากมาย
หลังจากพาคุณลี่อิงไปดูส่
