“ดีค่ะ”
ฉันเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ และทิ้งระยะห่างพอสมควร ลี่อิงกำลังเดินควงแขนคุณวีอยู่ เขาสองคนคุยกันกระหนุงกระหนิง ชี้นู้นชี้นี่ เขาเองก็ดูท่าจะมีความสุขดูสิยิ้มจนปากจะไปถึงหูอยู่แล้ว
คุณวีพาเดินเข้าไปยังร้านอาหารไทยเพราะคุณลี่อิงบอกว่าชอบมากเป็นพิเศษ ร้านนี้ตกแต่งได้อลังการงานสร้างมากบรรยากาศเหมือนกำลังอยู่ในภาคเหนือเลยล่ะ พนักงานชายแต่งชุดม่อฮ้อเดินมาต้อนรับพร้อมพาพวกเราไปนั่งที่โต๊ะ
บอกตรง ๆ ว่าฉันหิวมากแล้วท้องก็ร้องด้วย แต่คือสถานการณ์แบบนี้ใครจะกินลง ตอนนี้คุณวีกับลี่อิงหัวชนกันเพราะแบ่งกันดูเมนู ใกล้เกินไปมั้ย!
“สั่งอะไรมั้ยนะ คุณน้ำมนต์”
“เธอไม่ค่อยหิวหรอกจริงมั้ย?” ยังไม่ทันที่ฉันอ้าปากตอบคุณวีก็ชิ่งตอบแทนซะแล้ว ไม่หิวบ้าอะไรล่ะไส้กิ่วไปหมดแล้วเนี่ย!
“เท่านี้ก่อนนะครับ” คุณวีส่งเมนูคือบริกร
บางทีฉันก็คิดนะว่าไม่น่ากลับมาเลย ฉันกลับมาทำไมเนี่ย! มาเพื่อดูคุณวีกับลี่อิงพลอ
