หงึก….หงึก
“เนี่ยเห็นมั้ย ขาสั่นหมดเลยยย” เมื่อเห็นผมทำสายไม่เชื่อถือน้ำมนต์เลยลุกขึ้นไปยืนโชว์ขาสั่นให้ผมดู คิดว่าตัวเองเป็นตลกคาเฟ่ไงวะ หึหึ แต่มันก็ดูตลกจริง ๆ แหละ ผมนี่แทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่
“ก็ได้ เห็นว่าเธอหมดแรงเพราะฉันหรอกนะ” ผมลุกขึ้นไปกระซิบข้างหูเธอก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาวัตถุดิบมาปรุงอาหาร ก็ดีเหมือนกันนะนาน ๆ ทำอาหารทีอีกอย่างผมก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน
แต่ประเด็นคือผมทำอะไรไม่เป็นไง! เวรล่ะแค่ไข่ก็ทอดไหม้ละจะไหวมั้ยเนี่ยกู!! แต่พอหันไปเห็นหน้าหมาหงอยของยัยนี้แล้วก็อดสมเพชไม่ได้เว้ย ผมจัดแจงเปิดตู้เย็นหยิบไข่ที่มีอยู่ 3-4 ใบมาตอกใส่ชาม แล้วหันไปตั้งกระทะใส่น้ำมันให้ร้อน เอ่อ…แต่ดูเหมือนน้ำมันจะเยอะไปหน่อย แต่ช่างมันเหอะว่ะขอแค่กินได้ก็พอ
ฟู่……
ไข่ที่ตีจนฟูถูกเทลงบนกระทะ กลิ่นหอม ๆ โชยออกไปจนยัยหน้าเต้าหู้จืดเดินมาทำจมูกฟึดฟัดใกล้ ๆ แหมผมนี่โคตรจะเพอร์เฟคเลยเ
