“…..” เขาไม่ได้ตอบอะไร มีเพียงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดต้นคอฉัน
แต่เอ๊ะ! เขาลืมตามองฉันอยู่
“คะ คุณวีรู้ตัวรึเปล่าคะ ว่ากำลังกอดใครอยู่….” ฉันพลิกตัวไปอีกทางเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมองหน้าเขา ใจก็หวั่นในคำตอบที่เอื้อเอ่ยออกมา
“ม่ายย รู้” เขาตอบพร้อมกับกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
เขากำลังกอดฉันทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นใครงั้นหรอ! มันมากเกินไปแล้ว วันนี้เขาทำร้ายจิตใจฉันตลอด คุณวีจะรู้บ้างมั้ยว่าฉันเจ็บเหมือนคนใกล้ตายเข้าไปทุกที
ความเสียใจ ความขมขื่นก่อตัวขึ้นโดยพลัน ความรู้สึกมันสับสนปนเปไปหมด น้ำใส ๆ เอ่อล้นออกจากตาอย่างยากที่จะห้าม ทำได้เพียงยกมือขึ้นปิดปากพยายามสกัดกั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมา ฉันยอมรับว่าชอบอ้อมกอดของเขา มันอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัย แต่ในขณะเดียวกันฉันก็เจ็บหน่วงที่ใจไปด้วย ฉันรู้ซึ้งแล้วว่า สุขและเศร้าพร้อมกันมันเป็นยังไง
โรงพยาบาล HR
ตลอดทั้งคืนฉันไม่อาจข่มตาหล
