“ไปก่อนนะคนสวย” พี่กรหันมาบอกฉันก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของเสี่ย ส่วนพี่อันนามองตามไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่ฉันแอบเห็นแววตาพี่เขาวูบไหวด้วยนิดนึงแบบแว็บเดียวจริง ๆ น่ะ
“มองอะไร งานไม่มีทำหรอ!” อุ๊ย! ซวยแล้วไงไหงมาลงที่ฉันล่ะ!!
ก่อนที่จะโดนหนักกว่านี้ฉันเลี่ยงไปนั่งเรียงเอกสารที่โต๊ะประจำตำแหน่ง เอกสารส่วนใหญ่เป็นพวกรายละเอียดยิบย่อยของการประชุมบ้าง รายละเอียดงบประมาณบ้าง ฉันเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้แหละว่ากว่าจะออกมาเป็นนิตยสารแต่ละเล่มนี้ค่าใช้จ่ายมากโขอยู่เหมือนกันถ้าบริหารไม่ดีจริงคงอยู่ไม่ได้แน่
แต่คนอย่างเสี่ยคงผ่านฉลุยเพราะมีคุณพ่อเป็นถึงนักธุรกิจใหญ่โต คงสอนงานกันมาบ้างแหละ บางทีฉันก็นึกอิจฉาคนเหล่านี้นะ เกิดมามีพร้อมทุกอย่างแสนจะสุขสบายไม่ต้องดิ้นรนหาเงินเพื่อเอาตัวรอดไปวัน ๆ เสี่ยจะรู้ตัวมั้ยนะว่าตัวเองโชคดีขนาดไหน
แต่คือฉันไม่ได้มีเวลามานั่งตัดพ้อชีวิตตัวเองมากนักเพราะ
