บทที่5
1050 Words
“ทำไมฉันต้องชอบเธอด้วยห๊ะ!”
“ก็เพราะน้ำชอบเสี่ย”
ชอบ….เธอรู้จักผมแค่ 2 วันเท่านั้น แต่เธอบอกว่าชอบผม!!! โอ้วยัยนี่คิดจะจับกันแบบนี้เลยหรอ
“ไหนลองบอกสิเธอชอบฉันตรงไหน”
“ก็…..เสี่ย..แบบว่า หล่อ เร้าใจ น้ำชอบค่ะ”
เอี๊ยดดดด!!
ผมรีบปาดรถเข้าริมแล้วจอดแบบกระทันหัน ยัยนี่บอกชอบที่ผมหล่อและเร้าใจคือถ้าพูดแบบนี้ตอนอยู่บนเตียงมันก็เวิร์คอยู่หรอกนะ แต่คือ…นี่มันอยู่ในรถและสิ่งที่เธอชอบมันไม่ได้เกี่ยวกับนิสัยใจคอผมเลยสักนิดเธอก็แค่ติดใจในสิ่งที่ผมทำเมื่อเช้า!! ผมควรเรียกผู้หญิงแบบนี้ว่าอะไรดี….??!!!
“ยัยประสาท แบบนั้นเขาไม่ได้เรียกว่าชอบฉัน แต่เรียกว่าชอบเซ็กซ์ของฉันตะหาก!!” คำพูดของผมทำให้เธอหน้าแดงเข้าไปอีก คือไม่เข้าใจจริง ๆ จะอายเพื่อ?! พูดมาซะขนาดนี้ยังมีหน้ามาทำอายอีก เวรเหอะ!
“ชอบก็คือชอบ มันต้องมีเหตุผลด้วยหรอ?”
เป็นอีกครั้งที่ยัยคนหน้าจืดตรงหน้าทำให้ผมอึ้ง เพราะมันเหมือนกับคำพูดของใครบางคนที่เคยพูดกับผมไว้! ใช่ผมเคยเชื่อมาตลอดว่าการชอบใครสักคนมันไม่ต้องมีเหตุผลหรอกก็แค่ชอบก็คือชอบไงวะ! แต่เพราะเธอทำให้ผมรู้ว่าการชอบใครสักคนหรือหมดรักใครสักคนมันก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลเหมือนกัน!!
“ถ้าเธอหาเหตุผลไม่ได้ชาตินี้อย่าริรักใครเด็ดขาด!”
ผมออกรถต่อด้วยการเหยียบอย่างไว จนคนข้าง ๆ ถึงกับนั่งเกร็งเพราะความกลัว แต่ทำไงได้ก็เพราะยัยนี่แหละทำให้ผมโมโหทั้งทีไม่อยากจะคิดแล้วเชียวเพราะแค่เห็นหน้าเธอมันก็เหมือนเห็นใครบางคนซ้อนขึ้นมาตลอดเลย แม่งเอ้ยเรื่องมันโคตรจะบ้าบอ!!
มหาวิทยาลัย L คณะนิเทศฯ
“เลิกเรียนกี่โมง” ผมถามเมื่อมาจอดรถส่งเธออยู่ที่หน้าคณะ
“เรียนแค่วิชาเดียวค่ะ เลิกประมาณบ่ายโมง”
“งั้นนั่งรอฉันอยู่ที่หน้าคณะนะ เลิกเรียนแล้วเดี๋ยวจะมารับไปบริษัท” พูดจบผมก็พยักหน้าเป็นเชิงบอกให้เธอลงไปได้แล้วแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยเก็ทนะ หันมาทำหน้าสงสัยใส่อีก
“ลงไปได้แล้ว…”
“อ๊อ ค่ะ น้ำไปนะคะ”
เธอบอกพร้อมกับเธอลงไปอย่างเขิน ๆ วันนี้ผมเห็นเธอทำท่าแบบนี้มาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว แบบทำสีหน้าท่าทางอย่างอื่นมั่งก็ได้เหอเพลีย! ผมรอดูเธอเดินเข้าไปที่ขณะก่อนที่จะสตาร์ทรถ แต่ระหว่างนี้เห็นเธอเดินเข้าไปหาผู้ขายคนหนึ่งอย่างหน้าระรื่น ดูท่าแล้วน่าจะสนิทกันแน่ดู
หึ! สงสัยแฟนคงไม่มีปัญหาเลี้ยงเลยต้องมาหาเสี่ยอย่างผมให้ดูแล!!
End Talk
“มากับใครน่ะ?”
“อ่า มากับรุ่นพี่ที่รู้จัก”
หลังจากที่ลงจากรถแล้วฉันก็รีบเดินเข้ามาหา ‘จักรา’ เพื่อนสนิทของฉันที่รู้จักกันมาตั้งแต่มัธยมปลายแล้ว เราสองคนเรียนด้วยกันมานานมาก เขาเป็นคนที่เข้าใจฉันแทบจะทุกอย่างที่ฉันไม่มีแฟนก็เพราะเขานี่แหละ คอยกันท่าตลอดบอกว่ากลัวคนไม่ดีจะเข้ามาหลอก
จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ปรึกษาเรื่องนี้กับเขาหรอกนะว่าจะไปเป็นเด็กเสี่ยน่ะ ขืนลองบอกไปละก็เขาได้บ่นหูชาแน่เลยแต่ทำไงได้ก็ฉันไม่มีทางเลือก ถ้าเขารู้ว่าฉันไม่มีเงินเขาก็จะรีบหามาให้โดยที่ตัวเขาเองก็จะเดือดร้อน ฉันไม่อยากพึ่งพาจักราให้มากไปเพราะเราเป็นแค่เพื่อนกัน
“เธอไปรู้จักรุ่นพี่ที่ขับรถหรูนั่นได้ยังไง?”
จักรายังไม่หยุดคาดคั้นนับวันยิ่งจะทำตัวเหมือนพ่อเข้าไปทุกทีแล้ว แต่ถ้าเขาเป็นคุณพ่อละก็จัดว่าเป็นป๊ะป๋าที่หล่อมาก ๆ เลยแหละ หน้าตาของเขาพอจะเป็นดาราได้เลยส่วนสูงก็ได้คนอื่น ๆ ชอบนินทาอยู่เสมอว่าเขาไม่เหมาะที่จะมาติดแหงกอยู่กับฉันเลย
แต่ยังไงเขาก็หล่อน้อยกว่าเสี่ยอยู่ดีแหละ!
“เฮ้ ฉันถามน่ะ เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ได้! ยังไงเนี่ยหา!!”
“ถามมากจริง รีบไปขึ้นเรียนดีกว่ามั้ยสายแล้วนะ”
ฉันไม่อยากจะตอบให้ยืดยาวเลยดึงมือเขาขึ้นไปเรียน แม้ว่าจะเรียนอยู่ปี 4 แล้วแต่ก็มีบางวิชาที่ต้องเข้าจนกว่าจะฝึกงาน นี่ก็เหลืออีก 2 วันเท่านั้นที่ต้องฝึกงานแล้วดีที่เสี่ยอนุญาติให้ฉันฝึกงานที่บริษัทเขาได้ จะว่าไปแล้วลุคอย่างเสี่ยน่าจะเป็นเสเพลไม่เอาไหนแต่ไม่น่าเชื่อว่าจะบริหารบริษัทที่เกี่ยวกับแฟชั่นได้
นอกจากฉันจะรู้ว่าเขาชื่อ ปฐวี เรียนป. โทที่มหาวิทยาลัย L แล้วฉันก็ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเขาเลย อ่ออีกอย่างคือเขาเป็นพวกชอบสะสมถุงยางอนามัยด้วย! นั่นคือทั้งหมดที่ฉันรู้ในตอนนี้พอนึกแล้วมันทำให้ฉันคิดไปถึงคำพูดของเขาที่บอกว่า ถ้าหาเหตุผลไม่ได้ก็อย่าได้รักใครเลย คือฉันไม่เข้าใจว่าจะหาเหตุผลไปเพื่อ??!!
ฉันยอมรับเลยว่าชอบเขาตั้งแต่แรกเห็นเลยอาจจะฟังดูน้ำเน่าไปหน่อยแต่คือเขาหล่อ…..หล่อมากทั้งที่ตอนแรกปฏิเสธหัวชนฝา แต่สุดท้ายก็ยอมรับฉันแสดงว่าเขาเป็นคนที่มีน้ำใจอยู่บ้างจริงมั้ย เขารู้ว่าการเลี้ยงเด็กสักคนมันต้องใช้เงินแต่เขาก็ยังใจกว้างให้ใครไม่รู้มาใช้เงินของเขา นั่นแสดงว่าเขาย่อมเป็นคนดี…..
ฉันเชื่อแบบนั้นว่าเขาดี!!
- Writer
