13 อย่าพยายามหาเหตุผล
“ริน หน้าเธอซีดๆนะ เป็นอะไรหรือเปล่า” สายป่านถามด้วยความเป็นห่วงหลังสังเกตุอาการของดารินมาซักพักแล้ว วันนี้ดารินเหมือนคนไม่สบายแต่หอบสังขารมาทำงาน
“ไม่เป็นไรหรอก สงสัยเมื่อคืนนอนน้อย”
“แต่หน้าเธอซีดมากเลย ถ้าไม่ไหวลาพักผ่อนก็ได้”
“ไม่ได้หรอก” ดารินส่ายหน้าน้อยๆ ความจริงแค่แรงเดินยังไม่มี มันเจ็บไปทั้งตัวโดยเฉพาะตรงนั้นแต่ก็ต้องฝืนใจมาทำงานเพราะเงิน “ช่วงนี้ฉันจำเป็นต้องใช้เงินน่ะ”
“เอ๋?”
“ฉันอยากย้ายออกจากคฤหาสน์”
“อ่าว ก็ไหนว่าจะย้ายออกหลังเรียนจบไง”
“…” ดารินส่ายหน้า พยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลจนจุกตันไปทั้งลำคอ พยายามข่มความอ่อนแอเอาไว้เพราะไม่อยากให้เพื่อนสนิทรับรู้ปัญหา “ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะย้ายออกพรุ่งนี้”
กาฝากไร้ค่าอย่างเธอไม่ควรอยู่ที่นั่น ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วตั้งแต่คืนนั้น…เธอเจ็บปวดเหลือเกิน
“เร็วเกินไปไหม แล้วนี่ได้ที่พักยัง”
“ก็ดูๆไว้แล้ว
