03 การกลับมา 02

1124 Words

03 การกลับมา (02) @ร้านอาหารแห่งหนึ่ง “เฮ้อออ~ วันนี้ลูกค้าเยอะจังเสิร์ฟแทบไม่ทัน” ร่างบางอรชรถอดผ้ากันเปื้อนออก พลางยกมือขึ้นปาดเหงื่อ เธอทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยท่าทางแสนเหน็ดเหนื่อย “แหงสิ ก็วันศุกร์แห่งชาตินิ..หืม..แล้วเธอจะกลับเลยไหม สี่ทุ่มกว่าแล้วนะ” สายป่านเพื่อนสนิทของดารินยกนาฬิกาข้อมือเรือนน้อยขึ้นมาดู “เลทไปเกือบชั่วโมง แบบนี้ต้องได้ค่าโอทีเพิ่มละ” “ลองขอผู้จัดการดูสิ ฮ่าาาา~” ดารินทำงานส่งตัวเองเรียนโดยการเป็นลูกจ้างที่ร้านอาหารใกล้บ้าน เหลือแค่เทอมสุดท้ายชีวิตของเธอก็จะเป็นอิสระแล้ว ตั้งแต่คุณแม่และประมุขของบ้านจากไป ชีวิตของดารินก็พลิกผันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ต้องทำงานส่งตัวเองเรียนตั้งแต่ยังเด็ก เพราะถ้าไม่ทำงานก็ต้องหยุดเรียน ดารินฮึดสู้กับชีวิต อีกแค่เทอมเดียวเท่านั้นกับชีวิตเด็กทุน ...ชีวิตที่เหมือนอยู่ตัวคนเดียวตั้งแต่แม่จากไป รู้ดีว่าตัวเองเป็นแค่กาฝากของคฤหาสน์ นอกจากป้าเนียมแล้วที่นั่นไม่มีใครอยากให้เธออยู่เลย โดยเฉพาะคุณหญิง ดารินจึงตัดสินใจย้ายไปอยู่เรือนเล็กหลังคฤหาสน์แทน..เพื่อเฝ้ารอวันที่ใครบางคนกลับคืนมา ด้วยความที่ร้านอาหารอยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์ เธอจึงปั่นจักรยานไปทำงานเพราะจะได้ประหยัดค่าเดินทาง ดารินเลือกเข้าประตูหลังคฤหาสน์เพราะอยู่ใกล้เรือนเล็ก จากนั้นก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้านอน "เอ้ะ?" ทันใดนั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นชั้นบนของคฤหาสน์กำลังเปิดไฟอยู่ ห้องนั้น... ห้องที่ไม่ได้เปิดไฟมานานหลายปี หรือมีคนเข้าไปอยู่? คงเป็นไปไม่ได้ เพราะคุณสิงห์เป็นคนหวงห้องยิ่งกว่าสิ่งใด ด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่มีมากเกินไป ดารินค่อยๆย่องออกจากเรือนเล็กไปแอบอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เห็นร่างของชายคนหนึ่งกำลังถอดเสื้อยืนหันหลังพิงหน้าต่าง ตึกตัก~ตึกตัก~ หัวใจดวงน้อยเต้นโครมคราม ตาฝาดใช่ไหม? มันไม่ใช่..เขาไม่มีทางกลับมาที่นี่! แต่ทันใดนั้น..ดวงตากลมโตเบิกโพลงแทบไม่เชื่อสายตา และไม่คิดว่ามันคือเรื่องจริง เมื่อชายร่างสูงหันหน้าออกมาพ่นควันบุหรี่ ใช่จริงๆด้วย!! คนที่เธอเฝ้ารอมานานแสนนาน เฝ้ารอเพื่อเอ่ยคำว่าขอโทษ เฝ้ารอว่าซักวันเขาจะกลับมาทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอีกครั้ง! ปึก! “โอ้ยยย!!” แต่แล้วกิ่งไม้เจ้ากรรมก็ดันตกลงมาใส่หัวเธอ ทำให้ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างบนโยนบุหรี่ทิ้งทันที “นั่นใคร!” “...” ไม่มีเสียงตอบ “ฉันถามว่าใคร!!” “...” เงียบ ซักพักชายหนุ่มเห็นเงาของใครบางคนวิ่งออกจากใต้ต้นไม้ใหญ่ ด้วยความที่มันมืดมากจึงมองไม่เห็นว่าเป็นใคร แต่ก็พอจะเดาได้ว่าต้องเป็นคนรับใช้ที่อยู่ในเรือนเล็กหลังคฤหาสน์แน่ๆ เพราะที่นั่นเปิดไฟอยู่! “กล้าดียังไงมาแอบดูฉัน!!” ร่างสูงหยิบเสื้อคลุมมาใส่แล้วตรงดิ่งยังไปเรือนเล็กทันที ดารินวิ่งมาถึงเรือนเล็กรีบปิดประตูลงกลอนให้แน่นหนา หัวใจของเธอเต้นแรงจนหน้าอกข้างซ้ายสั่น เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่!? “หรือว่าเราตาฝาดไป” คงไม่ใช่เขาหรอก เขาไม่มีทางกลับมา เธอก็แค่ตาฝาดเห็นคนอื่นเป็นผู้ชายที่อยู่ในหัวใจ ปึง!ปึง!ปึง! "อ้ะ!" ทันใดนั้น! แรงเคาะจากฝีมือของใครบางคนสั่นสะเทือนจนร่างเล็กสะดุ้ง “ใครอยู่ข้างใน!” ชายหนุ่มเคาะประตูเรียก แต่คนข้างในก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิด ทำให้เขารู้สึกโมโหเข้าไปอีก กล้าดียังไงมาเมินเฉยเจ้าของบ้าน! “ฉันถามว่าใครอยู่ข้างใน! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!!” “...” "ก็ได้ งั้นพรุ่งนี้เห็นดีกัน!!" เมื่อไม่มีทีท่าว่าคนข้างในจะเปิด คนตัวสูงจึงเดินกลับพร้อมความหงุดหงิด กลัวเสียงดังรบกวนการนอนของคนอื่น ไว้พรุ่งนี้ค่อยกลับมาดูใหม่ว่าในบ้านมันเป็นใคร กล้าดียังไงมาแอบดูเจ้าของบ้าน! ร่างบางยืนหันหลังพิงประตูถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาไปแล้ว... “ฟู้ววว~ เกือบไปแล้วไหมเรา” ใจหนึ่งก็อยากเจอ แต่ใจก็ยังกลัว กลัวว่ามันจะกลับไปเป็นเหมือนอดีต..เมื่อสิบสองปีที่แล้ว “อิเด็กอ้วนมานั่งทำอะไรตรงนี้!” เด็กชายลูกครึ่งไทย-ฮ่องกงเดินเข้ามากระชากผมเปียของเด็กหญิงร่างอ้วน “ออกไปเดียวนี้ยัยตัวเหม็น! อย่ามานั่งหน้าบ้านฉัน!!” เด็กชายพยายามผลักเด็กหญิงตกบันได เธอร้องไห้โฮยกใหญ่ แค่มานั่งรอแม่แต่กลับโดนลูกชายของเจ้าของบ้านไล่ แถมยังดึงทึ่งผมของเธอจนเจ็บหนังศีรษะ “ฮรื้อออ~ พี่สิงห์หนูเจ็บ” "หุบปากเดี๋ยวนี้นะยัยบ้า!!" มือป้อมรีบปิดปากของเด็กหญิงทันที เด็กหญิงพยายามแกะมือออก แต่เด็กชายผลักเธอจนล้มตึง ส่งผลให้เด็กหญิงร้องไห้โฮหนักกว่าเดิม “ฮรื้อออ!! หนูเจ็บ! อึก..อย่าทำหนู~” “เกิดอะไรขึ้น! ตายแล้ว! สิงห์ทำอะไรน้อง!” แม่ของเด็กชายเดินออกมาเห็นเข้าพอดี รีบวิ่งไปดึงเด็กหญิงตัวน้อยออกจากลูกชาย “สิงห์ทำอะไรน้อง บอกแม่มา!” "ไม่ได้ทำอะไรครับ” เด็กน้อยโกหกหน้าตาเฉย “ยัยนี่เดินล้มเอง ไม่เกี่ยวกับผม” “ถ้าลูกไม่ได้แกล้งน้อง ผมคงไม่ยุ่งขนาดนี้” ผู้เป็นแม่ลูบศีรษะเด็กหญิงเบาๆ ด้วยความสงสาร โดนลูกชายเธอแกล้งไม่เว้นวัน “เกิดอะไรขึ้นคะคุณหญิง!” สาวใช้คนหนึ่งเดินผ่านมาเห็น รีบวิ่งเข้าไปกอดลูกสาวที่กำลังร้องไห้ไห้ฟูมฟาย “ไม่มีอะไรหรอกจ้า แค่เด็กเขาคงแกล้งกัน” “น้องรินทำอะไรคุณสิงห์หรือเปล่าคะ” แม่ของดารินหันไปถามเด็กชายหน้าบูดบึ้งแสดงอาการไม่พอใจที่แม่ของตนเข้าข้างคนอื่น “ไม่ได้ทำอะไรครับ แต่ช่วยเอายัยนี่ออกไปจากบ้านผมที ทั้งสกปรกทั้งมอมแมม ผมกลัวเชื้อโรค!” “ตายแล้ว ทำไมสิงห์พูดแบบนี้!” คุณหญิงแสงมณียกมือทาบอก ทำไมลูกชายของเธอคิดแบบนี้ “ได้ค่ะ ดิฉันจะพารินกลับเรือนเล็กตอนนี้เลย ขอโทษคุณสิงห์ด้วยนะคะ ต่อไปดิฉันจะไม่ให้รินมาเจอคุณอีก”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more