ตอนที่ 1...
1041 Words
“นายครับ ผู้หญิงคนนั้น เธอไม่ตอบรับคำชวนของนายครับ” ลูกน้องคนสนิทยืนกุมมือและก้มหน้าอย่างระมัดระวังตัว เพราะรู้ว่าเมื่อมีเรื่องไม่ได้ดั่งใจเจ้านายของเขาอย่าง “ออสติน สมิธ” มาเฟียข้ามชาติจากสหรัฐอเมริกา ซึ่งเข้ามาดูแลธุรกิจใหม่ที่เขาเพิ่งลงทุนไปหลายพันล้านบาท นั่นก็คือธุรกิจการเดินเรือขนส่งสินค้าข้ามทวีปในประเทศไทย ควบคู่กับธุรกิจลับๆ อย่างการจัดหาผู้หญิงที่เต็มใจไปทำงานขายเรือนร่างที่คาสิโนของเขาในหลายประเทศ
“ขอบใจ” ออสตินตอบรับเรียบๆ ก่อนจะนั่งมองหญิงสาวที่สะดุดตาเขาอย่างไม่ละสายตา เธอสวมชุดเดรสสีดำที่ถูกออกแบบมาอย่างเรียบหรู แต่ก็มีรายละเอียดเล็กๆ ของชุดที่ช่วยทำให้เธอดูเป็นผู้หญิงที่ไม่จืดชืด รอยแยกของกระโปรงที่เปิดกว้างออกเล็กน้อยเพื่ออวดเรียวขาสวย ทำให้เธอดูมีอะไรน่าค้นหา ลิปสติกสีน้ำตาลที่ปกปิดริมฝีปากกระจับ ทำให้ออสตินอยากรู้ว่าหากไร้ซึ่งสีสันเหล่านั้น ริมฝีปากสวยจะมีสีชมพูระเรื่อเพียงใด เขานั่งพิจารณาเธออยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเสียงหวานชวนฝันดังขึ้นที่ข้างหู
“รอมิเชลนานไหมคะ”
“ไม่นาน...” ออสตินสำรวจเรือนรางของมิเชลคู่ขาของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า และอยู่ๆ เขาก็รู้สึกเบื่อชุดเดรสสีแดงของเธอ ที่เปิดมันเกือบจะทุกสัดส่วนของร่างกายขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาเบือนหน้าหนีและปล่อยสายตาให้มองผู้หญิงที่แสนจะน่าค้นหาในชุดเดรสสีดำคนนั้นอีกครั้ง
“วิวสวยจังเลยนะคะ ลมก็เย็น มิเชลชอบจังค่ะ” เธอจิบไวน์ไปด้วย มืออีกข้างก็ลูบไล้ต้นขาของออสตินไปด้วย
“อื้ม” ออสตินไม่ได้สนใจวิวทิวทัศน์จากชั้นบนสุดของตึกที่สูงที่สุดในประเทศไทยเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะเขาเอาแต่จับจ้องหญิงสาวในชุดเดรสสีดำตลอดเวลา ไม่ว่าเธอจะเดิน จะยิ้ม จะหัวเราะ หรือพูดคุยกับเพื่อนของเธอ เขาก็ไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลย
“ออสตินคะ ได้ฟังมิเชลพูดบ้างหรือเปล่า”
“วันนี้คุณกลับไปก่อนมิเชล ผมมีธุระอย่างอื่นต้องทำ” เขาหันมาบอกเธอด้วยสายตาที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไร
“ทำไมล่ะคะออสติน วันนี้เรามีนัดกันนี่คะ แล้วมิเชลก็เตรียมตัวมอบความสุขให้คุณอย่างเต็มที่... แล้วก็ถึงใจด้วย” เธอจบประโยคสุดท้ายพร้อมกับมือที่ทาบหน้าอกออสตินอย่างสื่อความหมาย
“ผมมีธุระ” เขาดึงมือมิเชลที่วนเวียนไปทั่วกายของเขาออก ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องคนสนิททางสายตา
“เชิญคุณมิเชลครับ”
“ก็ได้ค่ะ... แต่ถ้าคุณเปลี่ยนใจ โทรหามิเชลได้ทันทีเลยนะคะ” เธอหอมแก้มเขาเบาๆ ก่อนจะเดินตามลูกน้องของเขาไปแต่โดยดี
“นายจะให้ผมไปคุยกับเธออีกครั้งไหมครับ” ลูกน้องคนสนิทของเขาอีกคนถามอย่างรู้ใจ
“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันจัดการเอง” ออสตินพยายามใจเย็น เพราะเขากำลังรู้สึกถูกท้าทายจากผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่พิเศษกว่าผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยเจอ เพราะเพียงแค่เขาชายตามอง แสดงออกว่าต้องการ เธอเหล่านั้นก็แทบจะอ้าขาให้เขาในทันที แต่กับเธอคนนี้ ไม่ว่าเขาจะมองเธอด้วยสายตาแทบจะกลืนกินเธอเพียงใด เธอก็ไม่สะทกสะท้านและสนใจเขาแม้แต่นิดเดียว...
“ไม่ต้องตาม” เขายกมือห้ามลูกน้อง ก่อนจะเดินตามหญิงสาวที่เขาหมายปอง ขณะที่เธอแยกตัวออกมาจากเพื่อนๆ
“สวัสดีครับ” ออสตินยืนล้วงกระเป๋ากางเกงในแบบที่เขามั่นใจว่าไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ต้องยอมพลีกายให้เขา
“ค่ะ” เธอเงยหน้ามองคนที่เข้ามาขวางทาง ก่อนจะส่งยิ้มกลับให้เขาเพียงเสี้ยววินาที
“ผมออสติน สมิธ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณ...” เขาเว้นจังหวะเพื่อให้เธอเติมชื่อของเธอลงไป
“ฉันไม่อยากรู้จักคุณค่ะ ดูแว๊บเดียวก็รู้ว่าคุณน่ะเป็นตัวอันตราย”
“ขอบคุณมากนะครับที่สนใจผม แม้มันจะแค่แว๊บเดียวอย่างที่คุณบอกก็ตาม แต่คุณแน่ใจได้ยังไงล่ะครับ ว่าผมน่ะตัวอันตราย หรือคุณเป็นผู้หญิงประเภทที่ชอบตัดสินคนอื่นจากภายนอก” ออสตินกระชับเสื้อสูทให้เข้ารูป เพื่อเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง
“แล้วคนธรรมดาที่ไหนเค้าต้องมีบอดี้การ์ดล้อมรอบตลอดเวลาล่ะคะ ถ้าไม่ได้มีไว้สอดส่องว่าคุณจะโดนซุ่มยิง ก็มีไว้คอยหาเรื่องคนอื่น แล้วทั้งสองอย่างที่ฉันคาดการณ์เอาไว้ คนดีๆ เค้าไม่ทำกันหรอกค่ะ”
“ก็ถูกของคุณนะครับ ในเมื่อคุณพอจะรู้จักผมแล้ว คุณจะไม่ให้โอกาสผมรู้จักคุณบ้างเหรอคุณ...”
“ขอโทษนะครับ” เสียงผู้จัดการร้านอาหารหรูบนชั้นดาดฟ้าแห่งนี้ ดังแทรกขึ้นมา
“คุณพิมพ์ครับ คุณดิเรกมาถึงแล้วนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ ฝากบอกป๋าด้วยนะคะ ว่าอีกครึ่งชั่วโมงพิมพ์จะลงไปพบ” เธอยิ้มบอกเขาอย่างใจดีและเป็นมิตร
“ครับ”
“ขอตัวนะคะ” เธอหันกลับมาบอกออสตินอย่างรักษามารยาท
“ตกลงว่าคุณจะไม่ให้โอกาสผมได้รู้จักคุณเลยเหรอครับคุณพิมพ์ ผมออสติน สมิธ” เขายื่นมือมาเพื่อหวังว่าเธอจะเปลี่ยนใจ
“พิมพ์ พิมพ์ลภัสค่ะ ขอตัวอีกครั้งนะคะ” เธอยกมือไหว้เขา ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง
“พิมพ์ พิมพ์ลภัส...” เขาเก็บมือที่ไม่ได้รับการตอบรับไว้ในกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง ก่อนจะกลับไปนั่งที่โต๊ะ และมองเธอบอกลาเพื่อนๆ ก่อนจะหายตัวไป
“ไปสืบมาสิ ว่าเธอเป็นใคร ฉันต้องการรู้ข้อมูลของเธอให้มากที่สุด”
“ครับ”
- Writer
