ep 4 หนีไม่พ้น
1072 Words
[น้อง]
หลังจากเดินไปส่งพ่อกับแม่ขึ้นรถแล้วฉันก็เดินกลับเข้ามาในห้องนิติบุคคลเพื่อขอกุญแจ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่กลับเป็นเขา
“คุณพยัคฆ์…”
“อะไร? ทำหน้าอย่างกับเห็นผี” เสียงดุว่าก่อนจะก้มหน้าก้มตาพิมพ์บางอย่างต่อ ก่อนหน้านี้ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้ด้วยซ้ำ แต่ทำไมตอนนี้ถึงมีเขาล่ะ
“คุณพยัคฆ์ไม่ได้ไปช่วยงานคุณลุงที่ร้านเหล้าหรอกเหรอคะ ทำไมถึง…” พี่พระพายช่วยงานคุณป้าที่โรงแรม คุณพยัคฆ์ช่วยงานคุณลุงที่ร้านเหล้า ส่วนหอสตรีนี้เป็นงานของพี่พระเพลิงนี่นา
“ไอ้เพลิงมันไม่ว่าง ฉันเลยมาทำแทน สิ้นเดือนแล้วต้องปิดยอด เธอมีปัญหาอะไร” คนที่เงยหน้าขึ้นทำท่าอารมณ์เสียใส่
“เปล่าค่ะ งั้นน้องขอกุญแจห้องได้ไหมคะ”
“มากรอกตัวเลขลงนี่ให้ก่อนแล้วจะเอากุญแจให้”
ฉันหนีเขาไม่พ้นจริง ๆ สินะ ไม่ใช่ว่าเรียนที่เดียวกันแล้วเขายิ่งแกล้งฉันได้สะดวกขึ้นเหมือนตอนประถมหรอกนะ ที่ผ่านมาถึงฉันจะเรียนมอปลาย ส่วนเขาเข้ามหาลัย แต่เวลามีงานอะไรเขาก็จะส่งเมลมาให้ฉันทำช่วยตลอด อยากจะบอกว่าข้อดีก็มีอยู่ คือฉันไม่ต้องติวอะไรที่ไหนเลย เพราะต้องอ่านหนังสือเรียนของเขาไปด้วย ถ้าทำผิดหรืองานที่ส่งไปได้คะแนนน้อยก็จะโดนดุ เลยทำให้ฉันรู้อะไรหลายอย่างเกี่ยวกับสาขาที่ตัวเองจะเรียน ตอนนี้ถึงไม่เรียนปีหนึ่งฉันก็รู้ว่าตัวเองต้องเรียนอะไรบ้าง แม้กระทั่งเนื้อหาที่พี่ปีสองเรียนฉันก็จำได้เกือบทุกอย่าง หรือฉันต้องทำงานของปีสามให้เขาด้วยนะ แบบนี้จะใจร้ายเกินไปหรือเปล่า งานของฉันก็มีเหมือนกันไม่ใช่หรือไง ยิ่งเรียนคณะเดียวกันฉันคงหาข้ออ้างหนีเขาไม่ได้
“กรอกเสร็จแล้วค่ะ” ใช้เวลาชั่วโมงกว่า ๆ ก็กรอกตัวเลขมากมายลงในช่องต่าง ๆ เสร็จ พอหันไปมองคนที่นอนคว่ำหน้าทำตัวยาวอยู่บนโซฟาแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา เขานอนเล่นเกมสบายใจเฉิบ ส่วนฉันต้องทำงานอย่างหนักโดยไม่ได้ค่าขนมเพิ่ม
“เสร็จแล้วก็เอาของไปเก็บ กุญแจอยู่ในลิ้นชักซ้ายมือ” คนที่นอนเขี่ยโทรศัพท์อยู่พูดแบบไม่หันมามอง “รีบลงมาด้วยนะ หิวข้าว”
“ให้น้องทำกับข้าวให้เหรอคะ หรือว่าให้ออกไปซื้อให้”
“ออกไปกินพร้อมฉัน”
“คะ?” เขาจะแกล้งเอาฉันไปทิ้งไว้ที่ไหนไหมนะ ถึงจะมาแถวนี้บ่อยช่วงปิดเทอมแต่ฉันก็นั่งรถเมล์ไม่เป็น
“พ่อกับแม่บอกให้ฉันพาเธอไปซื้อของใช้”
อ๋อ แบบนี้นี่เอง…
“บอกท่านด้วยล่ะว่าฉันทำหน้าที่อย่างดี แล้วก็ห้ามบอกไอ้เพลิงด้วยว่าฉันใช้เธอทำงานให้” คราวนี้สายตาดุ ๆ มองมาจนฉันรีบหลบตา
“ค่ะ”
ฉันเอาของขึ้นไปเก็บในห้องแล้วรีบลงมาเพราะกลัวใครบางคนจะรอนาน ทว่ามาถึงแล้วก็ต้องยืนรออยู่ห่าง ๆ เมื่อเห็นว่าเขากำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่หน้าตึก ฉันจำได้ว่าพี่คนนั้นชื่อน้ำหวานเป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกันกับคุณพยัคฆ์สมัยมอต้น ไม่คิดเลยว่าพอเข้ามหาลัยแล้วจะเจอกันอีก ดูจากที่มาแถวนี้ก็คงเรียนที่เดียวกันกับคุณพยัคฆ์
“เป็นแฟนกันหรือเปล่านะ…” คิดได้ก็พึมพำคนเดียว ดูจากสายตาพี่น้ำหวานคนสวยมองคุณพยัคฆ์แล้วก็น่าจะใช่
“นั่นไงยัก มาแล้ว” เหมือนว่าพี่เขาเหลือบมาเห็นฉันพอดีเลยบอกคนที่ยืนหันหลังอยู่
“มาแล้วก็เดินมาสิ ยืนเอ๋ออยู่นั่นจะได้ไปไหม” เจ้าของเสียงดุหันมาว่าฉัน
ก็เห็นยืนคุยกับสาวอยู่ใครจะกล้าเข้าไปขัดล่ะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขนาดนั้นใครจะกล้าแทรก
“คนนี้… ใช่น้องคนนั้นป่าวยัก” พอฉันเดินเข้าไปเสียงพี่คนสวยก็ดังขึ้น พี่เขามองมาที่ฉันแล้วหันไปถามคุณพยัคฆ์ที่ยืนคั่นกลางเราไว้
“อือ”
“แล้ว… มาเรียนนี่เหรอ คณะอะไรล่ะ” เหมือนเขาจะคุยกันแค่สองคนนะแต่เป็นเรื่องของฉัน
“บริหาร” คนข้างฉันตอบขณะเดินกดโทรศัพท์มือถือไปด้วย
“หืม? เรียนบริหารเลยเหรอ จบไปทำอะไรอะ หรือว่า… พ่อแม่ยักยกธุรกิจให้ แต่จะว่าไปงานในบริษัทยักก็เยอะอยู่นี่เนอะ คงมีตำแหน่งให้ลงนั่นแหละ”
เฮ้อ! ตั้งแต่สมัยเรียนประถมแล้วนะ พี่เขาชอบพูดอะไรให้ฉันโดนคนใจร้ายดุอยู่บ่อย ๆ เดี๋ยวคุณพยัคฆ์ก็มโนว่าฉันจะไปแย่งธุรกิจเขาหรอก ยิ่งระแวงฉันอยู่ด้วย
“เดินเร็ว ๆ หน่อย ฉันหิวแล้ว” คุณพยัคฆ์ไม่ได้ตอบคำถามของพี่คนสวย แต่หันมาดุฉันที่เดินทิ้งระยะห่างเรื่อย ๆ เพราะรู้สึกเป็นส่วนเกิน
“มานี่ รถเมล์จะมาแล้ว” เสียงดุว่าต่อก่อนจะคว้าข้อมือฉันแล้วพาวิ่งตรงไปยังป้ายรถเมล์ คนแถวนั้นก็วิ่งกรูมาเหมือนกัน ส่วนพี่คนนั้นก็เห็นแวบ ๆ ว่าทำหน้าเอ๋ออยู่ แต่ก็วิ่งตามมา
__________
ติดต่อนักเขียน Face Book ใจดินสอ / เดือนสิบสอง
__________
#ฝากรุ่นพ่อแม่ ปู่ย่า และรุ่นทวดด้วยนะคะ (มีอีบุ๊ก)
- รักนี้ต้องรีเทิร์น รุ่นทวด (แนวแฟนเก่า+หลัวชั่ว)
- ของเล่นชิ้นสุดท้ายของนายวายร้าย รุ่นปู่ย่า (แนวไอ้โบ้ค่ะ เมียหนี)
- ร้ายแลกรัก รุ่นพ่อแม่ (แนวปากหนัก ปากแข็ง โบ้ยกกำลังสอง)
- อาถรรพ์ลานเกียร์ รุ่นของญาติ ๆ (แนวนี้อ่านแล้วยิ้มแก้มแตก)
***แจ้งก่อนว่าเรื่องเก่า ๆ เนื้อหาอาจมีคำผิดและการจัดหน้าที่ดูขัดตา เพราะตอนนั้ันไรท์ไม่ได้ให้ร้านทำให้ค่ะ ทำเองทุกอย่าง แต่กำลังตามแก้ไข และจะแก้ให้ครบทุกเรื่องค่ะ***
- Writer
