ep 8 ของชิ้นเดียวที่มี
1040 Words
[น้อง]
พอจบจากงานรับน้องใหม่เข้าคณะ ฉันก็แวะร้านหนังสือกับเพื่อนก่อนจะกลับมาที่หอพัก พรุ่งนี้จะเริ่มเรียนแล้ว ยังไม่เตรียมชุดหรือของที่จะใช้ในการเรียนเลย แต่พอเปิดประตูห้องเข้ามาก็พบว่าบนเตียงนอนมีใครบางคนกำลังนอนกระดิกเท้าเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ ฉันไม่แปลกใจหรอกว่าเขาเข้ามาได้ยังไง เพราะห้องนอนฉันที่บ้านเขาก็เข้าออกได้ตามใจตัวเอง
“งานจบตั้งแต่บ่ายโมง เธอกลับมาช้านะ” เสียงทุ้มว่าขณะลุกขึ้นนั่ง สองตาที่มองมายังฉันทำให้รู้สึกอึดอัด “ไปไหนมา”
“ไปร้านหนังสือมาค่ะ เอาคูปองไปแลก”
“ไปกับใคร”
“สาคูแล้วก็น้ำค่ะ”
“แน่ใจ?”
“…พี่แฮคเดินไปส่งค่ะ พี่เขาเอาคูปองร้านชานมมาให้” ประโยคต่อมาของฉันเบาลง หลุบตามองต่ำไม่กล้าสบตากับคนที่นั่งอยู่
เขาเงียบไปสักพักก่อนจะหยัดกายยืนขึ้น มองมาที่ฉันแล้วเดินเข้ามาหาช้า ๆ พลันนั้นก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของฉันก็เต้นแรงขึ้น สองมือที่แนบลำตัวกำกระโปรงตัวเองแน่น วันนั้นหลังออกมาจากร้านชานมไข่มุก เขาบอกให้ฉันอย่าไปที่นั่นอีกและอย่าคุยกับพี่แฮค แต่ถ้าพี่แฮคมาคุยกับฉันล่ะ จะไม่คุยตอบได้ยังไง
“ฉันจำได้ว่าเคยบอกเธอไปแล้วนี่เรื่องไอ้แฮค” คนตัวสูงกว่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจร้อน ๆ ของเขาเป่ารดใบหน้าของฉันจนต้องกลั้นหายใจเอาไว้ ความอึดอัดมากมายประดังเข้ามาจนเม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นตามกรอบหน้า “เคยบอกเธอไปแล้วนะว่าอย่ายุ่งกับมัน เดี๋ยวนี้ไม่เชื่อฟังกันแล้วเหรอ คิดว่าเข้ามหาลัยแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอหรือไง”
“น้องไม่ได้ยุ่งกับพี่แฮคนะคะ”
“จะบอกว่ามันมายุ่งกับเธอเอง?” ฉันพยักหน้าเบา ๆ ให้ก่อนจะถอยหลังหนีเมื่อคนตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้อีก มือข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นมาจับสายกระเป๋าผ้าที่สะพายอยู่เอาไว้ด้วยความประหม่า “คิดว่าตัวเองมีดีถึงขนาดที่ไอ้แฮคเป็นฝ่ายเข้ามายุ่งก่อนเลยหรือไง อย่างเธอน่ะ คนที่เข้าหาก็มีแต่พวกหวังผลประโยชน์ทั้งนั้นแหละ”
หมับ!
“นี่อะไร”
“อันนี้น้องให้ไม่ได้ค่ะ” ฉันรีบเบี่ยงตัวหนีเมื่อมือใหญ่จับพวงกุญแจที่ฉันห้อยไว้กับสายสะพายขึ้น มันคือพวงกุญแจรูปเจ้าหนอนสีเขียวตัวอ้วน สวมแว่นตากรอบสีดำหนาเต๊อะนั่งอยู่บนกองหนังสือ เป็นพวงกุญแจที่นักเขียนในดวงใจส่งมายินดีกับการเข้ามหาลัยเมื่อวานนี้
“ทำไม? หรือไอ้แฮคให้เธอมา” คราวนี้คนตัวสูงกว่าก้าวเข้ามาใกล้ขึ้น จะถอยหลังหนีก็ไม่ได้แล้วเพราะฉันยืนชิดกำแพงอยู่
“เปล่านะคะ พวงกุญแจนี้นักเขียนส่งมาให้น้อง มันเพิ่งมาถึงเมื่อวานค่ะ อย่าเอามันไปเลยนะคะ” ฉันสบตากับคนตรงหน้าทั้งที่ขอบตาสองข้างเริ่มร้อนผ่าวขึ้น ทุกอย่างที่ฉันอยากได้ ทุกอย่างที่ฉันชอบมาก ๆ เขามักจะเอาไปอยู่เสมอ
“จะเอามันมาให้ฉันดี ๆ หรือจะให้ฉันดึงมันออกมาเอง”
“แต่มันเป็นของน้อง”
“ตั้งแต่เธอก้าวขาเข้ามาในบ้านฉัน ทุกอย่างที่เธอได้ไปมันก็ไม่ใช่ของเธอตั้งแต่แรกแล้ว เอามันมาให้ฉัน” เสียงดุว่าพร้อมแบมือข้างหนึ่งออก
“แต่ว่าอันนี้น้องไม่ได้เอาเงินที่บ้านซื้อนะคะ นักเขียนเป็นคนส่งมาให้น้อง มันเป็นของน้อง” ว่าแล้วก็กำมันไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“เอา-มัน-มา-ให้-ฉัน” คนตรงหน้าย้ำคำชัด ๆ ทั้งยังส่งสายตาดุ ๆ มาให้
“อย่าทิ้งมันได้ไหมคะ อย่าทำร้ายมันด้วย” พอเห็นว่าขัดไม่ได้เลยค่อย ๆ ปลดมันออกจากสายกระเป๋าแล้วส่งมันให้เขา
“มันอยู่กับฉันแล้ว ฉันจะทำอะไรกับมันก็ได้” พอได้ไปแล้วก็ควงมันเล่นพร้อมกับแค่นหัวเราะออกมา เขาเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงตามเดิม ก่อนจะยัดมันใส่กระเป๋ากางเกงแล้วกดโทรศัพท์มือถือเล่นอย่างอารมณ์ดี
“แต่มันสำคัญกับน้องนะคะ”
“แค่พวงกุญแจอันเดียวเนี่ยนะ”
“ค่ะ มันเป็นของชิ้นเดียวที่เป็นของน้องจริง ๆ”
“...”
พอเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไรต่อ ฉันก็เดินเอากระเป๋าไปเก็บ ดูตารางเรียนพรุ่งนี้ว่ามีวิชาอะไรบ้าง ต้องไปเรียนกี่โมง แล้วก็ส่งข้อความนัดเจอเพื่อน ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ ปล่อยให้น้ำเย็น ๆ ไหลลงราดรดตัว ทบทวนเรื่องราวมากมายที่ผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านออกไป เพราะอะไรคนคนนี้ถึงได้รังแกฉันอยู่เสมอ ถามตัวเองกี่ครั้งว่าทำอะไรผิดแต่ก็หาคำตอบไม่เจอ
“เฮ้อ!” พอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำเรื่องไร้สาระอยู่ก็ไล่ความรู้สึกบ้า ๆ พวกนั้นออกไป แหงนมองเพดานห้องแล้วก็พ่นลมหายใจออกมา คนมันไม่ชอบ ต่อให้เราทำดีแค่ไหนเขาก็ไม่ชอบอยู่ดี “ต้องทำยังไงเขาถึงจะชอบเรานะ...”
__________
? ฝากรุ่นพ่อแม่ ปู่ย่า และรุ่นทวดด้วยนะคะ
- รักนี้ต้องรีเทิร์น รุ่นทวด (แนวแฟนเก่า+หลัวชั่ว)
- ของเล่นชิ้นสุดท้ายของนายวายร้าย รุ่นปู่ย่า (แนวไอ้โบ้ค่ะ เมียหนี)
- ร้ายแลกรัก รุ่นพ่่อแม่ (แนวปากหนัก ปากแข็ง โบ้ยกกำลังสอง)
***แจ้งก่อนว่าเรื่องเก่า ๆ เนื้อหาอาจมีคำผิดและการจัดหน้าที่ดูขัดตา เพราะตอนนั้ันไรท์ไม่ได้ให้ร้านทำให้ค่ะ ทำเองทุกอย่าง แต่กำลังตามแก้ไข และจะแก้ให้ครบทุกเรื่องค่ะ***
- Writer
