“กรี๊ดดดดด!!”
เธอแหกปากร้องลั่นด้วยความตกใจ ทันทีที่หมุนตัวหันกลับมาสายตาก็ปะทะเข้ากลับผู้ชายร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่ในเงามืดในระยะประชิดกับตัวของเธอ
“จะแหกปากทำไม”
เสียงทุ้มคุ้นหูของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าพูดออกมา ทำให้เธอปิดปากลงแทบจะทันที แม้ใจจะยังเต้นระส่ำจนแทบกระเด้งออกจากอกก็ตาม
“ระ ราล์ฟหรอ”
เสียงหวานถามตะกุกตะกักแผ่วเบาออกไป
“อืม จะใครอีกล่ะ”
เขาตอบก่อนจะเดินผ่านตัวของเธอชนิดที่ว่าไหล่ชนไหล่แล้วไปกดเปิดไฟของร้านให้สว่างขึ้นประหนึ่งว่าตัวเองเป็นเจ้าของร้านนี้
“นายเข้ามาในนี้ทำไม…เพิ่้งลงมาจากบนบ้านฉันหรอ?”
ข้าวหอมถามออกไปแบบนั้นเพราะเห็นว่าม่านหน้าประตูทางขึ้นไปชั้นบนถูกเปิดเอาไว้ ซึ่งมันไม่ใช่ฝีมือของเธออย่างแน่นอน
“อืม”
เขาตอบห้วน ๆ ออกมาเพียงเท่านั้นแต่มันกลับทำให้คิ้วเรียวขมวดเป็นปมเข้าหากัน
“ใครอนุญาตให้นายขึ้นไป นั่นเป็นพื้นที่ส่วนตัวของฉันนะ อีกอย่างสัญญาของเราตกลง
