“ฮึบบบ!” ข้าวหอมออกแรงยกลังกระดาษที่เธอเพิ่งส่งหนังสือสิบกว่าเล่มใส่มันลงไปขึ้นมาอุ้ม ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเกี่ยวเอาถุงพลาสติกที่ข้างในมีกล่องข้าวที่เธอกินเมื่อวานกับติณขึ้นมาแล้วเดินออกไปนอกร้านในช่วงเที่ยงวัน
ใบหน้าสวยไม่คิดจะแหงนมองท้องฟ้าที่สว่างจ้าเลยแม้แต่น้อยเพราะขนาดเธอเดินก้มหน้าอยู่แบบนี้รังสียูวียังคงกระแทกจากพื้นถนนสะท้อนเข้าใส่หน้าของเธออยู่เลย เธอเดินไปตามตรอกทางเดินเพื่อมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นตรงหัวมุม…
“ร้อนชะมัด”
ปากเล็กบ่นพึมพำออกมาส่วนขาก็เร่งก้าวเดินเพราะต้องการพาตัวเองไปให้ถึงยังจุดหมายไว ๆ
ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีร่างแบบบางก็ใช้แผ่นหลังดันประตูร้านของติณแล้วเดินเข้าไปด้านใน เธอถอนหายใจออกมาเมื่อร่างกายปะทะเข้ากับไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในร้าน ใบหน้าสวยมีเหงื่อผุดออกมาตามไรผมจนติณสังเกตเห็นได้
“ทำไมมาเวลานี้ เดินตากแดดมาอะนะ?”
“ก็นายบอกจะเอาหนังสือ ทำไมไม่เอาไป
