พะแพงไม่รู้ต้องเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไร มันเกินคำว่าตื่นเต้น ภายใต้ความกลัวที่ไม่อาจหลบหลีก
“สะ เสี่ย..”
เขาเอาหน้ามาแนบ รับรู้ได้ถึงแผงอกกำยำที่เสียดสีแผ่นหลังบางของตัวเอง เสียงลมหายใจแรงถี่ ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปตามต้นขา ทุกอย่างที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้คือความประหม่าระดับขั้นสุด ทว่ากลับรู้สึกถูกฉุดลงมาด้วยกลิ่นตัวของเขา กลิ่นหอมละมุนจากสบู่ราคาแพง มีช่วงจังหวะทำให้หลุดเคลิ้ม ซึ่งนั่นทำให้เธอรู้สึกโกรธตัวเอง
“ทำตัวตามสบายครับ ไม่ต้องเกร็ง พี่รู้แล้วครั้งแรกของหนู ก็จะทำให้เบาที่สุดนะ”
ไม่ใช่เพียงโทนเสียงแหบพร่าฟังดูเซ็กซี่ แต่มันคือลมร้อนอุ่นที่ลอยมารดแก้มด้วย
คนตัวเล็กถึงกับต้องเม้มริมฝีปาก อยากร้องบอกให้เขาหยุด แต่ทำได้แค่นั่งนิ่ง ยอมให้สิ่งนั้นใต้ก้นงอนเสียดสีไปมา และด้วยความตื่นตระหนก ที่เผลอเกร็งตัวเป็นระบบต่อต้านทำงานด้วยสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง เขาถึงรับรู้ได้ และหยุดคุกคามชั่วคราว
“
