เด็กเสี่ย

บทที่ 16 ยังอยากได้แพงอยู่ไหม

ตึกร้างถูกตั้งเป็นบ่อนโดยมาเฟียตึกสีพ่น ที่ยึดมาครอบครองด้วยการแย่งชิงมาหลายต่อหลายมือ สิ่งนี้วัดกันด้วยชัยชนะ และเมื่อแก๊งนี้ปกครองยาวนานแบบไม่มีใครสามารถโค่นลง จึงย่อมมีผู้มั่งคั่งและอำนาจด้านมืดปกครองอีกที

แน่นอนหลายพรรคหลายพวกอยู่ได้เพราะมีเขา..อาคีรา เนื่องจากอาชีพที่เขาทำมักต้องใช้เส้นสาย และการรู้จักเหล่าผู้มีอำนาจในพื้นที่ไว้บ้าง เปรียบเสมือนการปูทางให้กับเขา แต่นั่นก็ย่อมแรกมาด้วยเงินไม่ใช่น้อย

“ไงพวก แพ้อีกแล้วสิมึง”

เสียงใครคนหนึ่งกระตุ้นความเครียดของเพชรให้เผยออกมา หลังจากเก็บเอาไว้ในใจผ่านก็แต่สีหน้า

“กูว่าพอแล้วมั้ง วันนี้มึงโชคไม่ดีว่ะ”

มือสากใหญ่จับและกดบนบ่าแกร่ง แต่ถ้าเทียบกระดูกกันระดับเบอร์คงจะห่างกันหลายขนานอยู่ ทว่าเพียงแค่นั้นก็ทำให้เพชรหน้าซีดแล้ว

“ขอแก้มืออีกสักตาได้ไหมพี่ คราวนี้ผมมั่นใจว่าจะได้คืน”

การพนันไหลเข้าเส้นกลายเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับเลือด เขาจำไม่ได้ว่าเริ่มติดตั้งแต่ตอนไหน หากแต่วันใดไม่ได้เล่นราวกับขาดอะไรไปสักอย่าง

“ได้ดิ แต่ไหนทุนมึงล่ะ” รองหัวหน้าแก๊งสีพ่นเอียงคอถาม ใบหน้าที่เรียบเฉยไม่สามารถคาดเดาความคิดได้เลย ไหล่แกร่งถูกกดด้วยนิ้วมือ บังคับให้หันกลับมาเผชิญ พลางส่ายหน้าดูแคลน “ถ้าคิดจะยืมลูกพี่กูอีก ไม่ได้แล้วนะไอ้เพชร ตอนนี้ก็ล้านหนึ่งแล้ว จะเอาของใหม่ก็คืนของเก่าก่อนสิวะ”

สติเหมือนจะถูกดึงกลับมาก็ตอนที่ได้ยินจำนวนเงิน ชายหนุ่มขึงตากว้างทว่าสิ่งนั้นถูกซ่อนไว้ด้วยการก้มหน้างุด เหงื่อแตกพลั่กเต็มหน้าผาก

“ผะ ผม กะว่าจะเล่นให้ได้แล้วคืนพี่ครับ”

เพียงแค่นั้นสีหน้าของรองหัวหน้าก็เปลี่ยนไป ใบหน้าเรียบเฉยเมื่อครู่ ที่พอจะมีรอยยิ้มหลงเหลืออยู่บ้าง หุบยิ้มลงทันควัน พลันกลายเป็นถมึงทึง ฉวยคอเสื้อคนตรงหน้าจนเท้าลอย

“ใครสั่งใครสอนให้มึงเอาเงินมาเดิมพันกับดวง? ฮะ..”

เสียงกดต่ำทำให้เพชรเริ่มหงอย เพราะมันไม่แค่ฉวยคอเสื้อ แต่เอาปืนจ่อหัวด้วย

“ผมถึงได้ขอยืมอีกสักก้อนไงครับ จะได้..”

“อ๊า มึงกล้ามากไอ้เหี้ย มึงกำลังจะบอกว่าที่ยืมไปทั้งหมดนี้ถ้าไม่ชนะ มึงก็ไม่มีคืน?”

“ก็ผมกำลัง...”

“ไอ้ควายเอ๊ย... ลากตัวมันไป!”

“พี่ ให้โอกาสผมนะพี่ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว...พี่!”

เสียงแจ้งเตือนข้อความในช่วงค่ำละความสนใจของคนกำลังเอนหลังอยู่บนโซฟา เธอวางแมคบุ๊คที่เปิดค้างจอหน้าสมัครงานลงข้างๆ เปลี่ยนเป็นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแทน พลันเปิดดูหัวคิ้วก็ขมวด เป็นข้อความของใครคนหนึ่งที่แจ้งเพิ่มเพื่อนใหม่ เมื่อกดเข้าก็ขึงตาอีกที

Lynn : คนสวย

เธอไม่ได้กดรับเพื่อนในทันที แต่เลือกที่จะตอบก่อน

PP : สวัสดีค่ะ พี่หลิน

Lynn : ว้าย คนสวยจำพี่ได้ดีใจจังเลยค่ะ

มุมปากกระจับเผลอยิ้ม เธอมีเพื่อนแค่ไม่กี่คน และคนแปลกหน้าเข้ามาในชีวิตสามารถจำได้ทั้งหมด ไม่มีปัญหาเลย ลืมหล่อนไปก็อัลไซเมอร์แล้ว เพียงแค่แปลกใจนิดหน่อย ทำไมถึงเป็นหลินที่เป็นฝ่ายดีลมา ทั้งที่ควรเป็นเธอที่จะต้องติดต่อไปก่อน แต่เนื่องจากยังตัดสินใจทำงานที่แม็กแนะนำไม่ได้จึงเงียบไป

PP : จำได้ค่ะ พี่หลินมีอะไรให้แพงช่วยเหรอคะ

Lynn : มีแน่นอนค่ะ ต้องขอโทษนะที่เสียมารยาททักเธอไปก่อน ทั้งที่คนสวยอาจไม่สนใจ แต่พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว คืองี้ขอเข้าเรื่องเลยละกัน เรื่องงานแข่งรถที่กำลังจะถึงนี้อะ พี่ขาดคน อยากให้น้องมาช่วยหน่อยค่ะ ได้ไหมคะ แค่วันเดียว

PP: วันไหนคะพี่

Lynn: วันอาทิตย์ที่จะถึงนี้

เธอเหลือบมองปฏิทินโดยอัตโนมัติ ก็ประมาณอีกสองวัน แต่ไม่ทันได้พิมพ์กลับ อีกฝั่งพิมพ์ต่อท้ายมาติดๆ

Lynn: ไม่ต้องห่วงเรื่องหน้างานนะคะ ไม่มีอะไรยากเลยค่ะ แค่เดินสวยๆกางร่มให้นักแข่งแค่นั้นเลย

คนตัวเล็กอ่านไปหย่อนคิ้วไป อยู่ๆใจก็เผลอนึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมา และคิดว่าสปอนเซอร์ต้องเป็นเขาแน่ หากแต่ไม่ได้คิดไปไกลกว่านั้น อาทิเช่นต้องเจอกัน ระดับนั้นคงไม่มายืนเกาะสนาม หรือเดินตามเธอ แต่ถ้าจ้างฉุดนะไม่แน่ เธอรู้มาว่าคนอย่างเขาไม่สามารถทำอะไรแบบเจิดจรัสในที่สว่างได้ ทว่าถึงจะคิดในแง่ดีขนาดนั้น แต่ความกลัวก็ยังครอบงำอยู่ดี ไม่อยากเข้าใกล้แม้แต่นิดเดียว

PP: ขอแพงคิดก่อนได้ไหมคะ สักพักแพงจะตอบกลับค่ะ

Lynn: ได้เลยค่ะคนสวย พี่จะรอนะคะ รออย่างมีความหวังค่ะ

คนตัวเล็กส่งยิ้มให้กับหน้าจอโทรศัพท์ พลางวางลงที่เดิมสลับกับอีกอย่างที่มีเนื้อหาภายในให้สนใจกว่า เธอยังคงนั่งหางานอย่างเงียบๆ จนกระทั่งตาลาย หาววอด และเผลอหลับไป สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีตอนกระดิ่งหน้าห้องดัง

“ใครคะ”

สิ่งแรกที่ทำคือการเหลือบมองเวลา เมื่อเห็นว่าเกือบจะสองทุ่มแล้วถึงได้ขมวดคิ้ว ถึงไม่ดึกมากแต่นี่ก็ถือว่ายามวิกาลสำหรับเธอ คอนโดนี้ค่อนข้างเป็นส่วนตัว ส่วนใหญ่แขกที่มาพักไม่เป็นนักศึกษาทำงานส่งตัวเองเรียน ก็เป็นพนักงานเอกชน แถมห้องของเธอไม่เคยมีประสบการณ์ใครมาหาโดยไม่แจ้งกันล่วงหน้าก่อน

ไม่มีเสียงตอบรับ และไม่เจอใครภายนอกหลังใช้ตาแมวสอดส่อง กลับพบเพียงความว่างเปล่าและแสงไฟนีออนเท่านั้น เธอกำลังจะเดินหันหลังอยู่แล้วถ้าไม่ติดว่าหลังประตูบานนั้นเกิดเสียงเคาะขึ้นมาจนต้องชะงักและหันไปสนใจอีกที แถมไม่รู้อะไรดลใจให้เธอกล้าที่จะเปิดประตูด้วย พลันถึงกับยืนอึ้งในทันทีที่เห็น

น้องชายของตนนั่งอยู่กับพื้น แผ่นหลังแนบชิดกับกำแพงบ่งบอกถึงการไร้เรี่ยวแรง ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือรอยฟกช้ำเต็มหน้าพร้อมกับคราบเลือดอีก

“เพชร!”

ไม่ถึงชั่วโมงร่างสูงที่สลบไปก่อนหน้าค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพราะกลิ่นหอมของอาหาร เขาลุกขึ้นนั่ง เห็นร่างเล็กเดินไปเดินมาอยู่ไกลๆ หากให้เดานั้นคงเป็นโซนครัว จากนั้นข้าวต้มร้อนๆก็ถูกยกมาด้วยมือบาง และวางลงบนโต๊ะข้างกันกับโซฟาที่เขานอน

เพชรขมวดคิ้วพยายามนึกถึงเรื่องราวที่ผ่าน สำหรับเขามันค่อนข้างจะเลวร้าย แต่สิ่งที่จะพูดออกไปหลังจากนี้คาดว่าคงจะร้ายกว่า

เสียงกระแทกช้อนลงบนชาม เรียกสติให้เขาตื่นจากภวังค์ ร่างสูงที่มีหน้าตาดีและคล้ายกับคนตรงหน้ามากๆ น่าเสียดายที่ตอนนี้กลับมีบาดแผลเต็มไปหมด แม้ว่าจะถูกทายาให้ด้วยพี่สาวไปแล้ว

“ไม่ต้องเอาใจกันขนาดนี้ก็ได้ รู้พอผมฟื้น พี่ก็จะไล่กันทันที”

พะแพงแสยะยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่น้องชายไม่เคยเห็น และนั่นยิ่งทำให้เขากังวล เนื่องจากเหตุการณ์เกือบจะเอากันถึงตายในตอนนี้ก็เพิ่งจะเป็นครั้งแรกของเขาเช่นกัน

“ก็รู้นี่ แต่คราวนี้ฉันจะใจดีให้แกได้กินก่อน กินซะสิ”

คนตัวเล็กพยักหน้าไปยังข้าวต้มที่มีควันโขมงโชยออกมาจากชาม พลางเบือนหน้าไปทางอื่น ใจจริงไม่อยากจะรับรู้เรื่องของน้องชายนักหรอก เพราะไม่เคยเป็นเรื่องดีเลยสักครั้ง เผลอๆครั้งนี้หนักกว่าที่แล้วมา หากเธอไม่มีปัญญาช่วยจะทำยังไง

“พี่..”

เธอคิดไว้ไม่มีผิด หญิงสาวแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง บอกตามตรงเธอยังไม่พร้อม แต่พอมาคิดๆดูแล้ว ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใครอีกที่จะต้องยื่นมือช่วย

“พี่...”

“คราวนี้ไปก่อเรื่องอะไรเอาไว้อีกล่ะ บอกไว้ก่อนเลยนะว่าถ้าเป็นเรื่องเงินฉันไม่..”

“อืม เงิน”

“.......”

พะแพงหันขวับมามองเขา สีหน้าตอนนี้ของเธอบึ้งตึง หากแต่ยังคงความสะสวยจนน้องชายแท้ๆยังแอบชมอยู่ในใจ

“เยอะด้วย..”

ทั้งห้องเงียบกริบ คนตัวเล็กกัดริมฝีปากแน่น มีบางอย่างแทรกเข้ามาในจิตใจ ทันทีที่น้องของเธอพูด อยู่ๆจิตใต้สำนึกก็เหมือนจะย้ายไปที่อื่น เธอราวกับมีจิตสัมผัสดุจรู้ล่วงหน้าว่าหายนะกำลังจะมาแล้ว และก็จริง

“เท่าไหร่”

“ล้านนึง”

“ไอ้เพชร!”

ร่างทั้งร่างของเธอลุกขึ้นยืนอัตโนมัติ กับสภาวะสมองเบลอ และหูอื้อที่มาพร้อมๆกัน น่าแปลก เธอเป็นถึงขนาดนี้ราวกับคนช็อค แต่คนพูดยังคงนั่งนิ่ง ไม่พอยังแหงนหน้าขึ้นมองเธอตาไม่กะพริบตา

“ผมเข้าใจที่พี่ตกใจ แต่ทำไงได้มันติดไปแล้ว”

“ละ ล้อกันเล่นหรือเปล่า”

ถ้าจะเหลือก็คงเป็นความหวัง ที่น้องชายอาจจะแค่แกล้งกัน ทว่าดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริง เพราะแววตาของมันเต็มไปด้วยความว่างเปล่า

“หน้าตาผมบอกอย่างนั้นเหรอ”

“แกไปติดใครมา”

“จะใครอีกล่ะ พี่ดูหน้าผมสิ”

พะแพงหรี่ตามองตาม หากแต่ความสงสารตอนนี้หมดไปแล้ว เธอกลับมาสงสารตัวเองแทน นั่นเพราะไม่รู้ว่าจะต้องช่วยยังไง

“แล้วมาหาฉันทำไม”

“พี่จะไม่ช่วยผม?”

ความโกรธที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิต หลังรู้ว่ามีเขาคลานตามกันมา วันนี้กลับต้องเห็น นั่นเพราะเธอรู้สึกมันเกินกว่าจะเยียวยา หญิงสาวกัดฟันกรอด จ้องเขาตาเขม็ง

“ติดคุกซะดีไหมเพชร ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีน้องชายที่เลวระยำแบบนี้”

แต่แทนที่คนฟังจะสะทกสะท้านกลับยักไหล่แล้วหัวเราะในลำคอ

“พี่ไม่กล้าหรอกน่า”

“ว่าไงนะ?”

“พี่ควรจะคิดแบบแม่นะ ยังไงผมก็เกิดมาเป็นสายเลือดเดียวกันกับพี่แล้ว จะเปลี่ยนอะไรได้”

“ทำไมถึงเห็นแก่ตัวอย่างนี้นะเพชร”

“เพราะผมเลือกที่จะเป็นคนเลวแล้วไง!” เขาเถียงอย่างไร้เหตุผล แต่นั่นไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งเท่ากับการตวาด เธอรู้สึกริมฝีปากล่างเลือดออกซิบๆเพราะถูกฟันขูดโดยไม่รู้ตัว และรู้สึกเจ็บที่มือเพราะตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เผลอกำมือแน่นซะจนเล็บจิก “คนเลวจะไปเข้าใจอะไรกับความคิดของคนดีเล่า เอาเป็นว่าช่างเถอะ ผมอยากรู้ว่าพี่จะช่วยหรือเปล่า”

“เงินเป็นล้านนะเพชร แกบ้าไปแล้วรึไง ฉันอายุแค่นี้ ยังเรียนอยู่เลย จะไปหามาจากไหนให้แกผลาญ อีกอย่างมันไม่ใช่เรื่องของฉันด้วย ฉันไม่ช่วย”

เสียงหัวเราะเย้ยหยันออกมาจากลำคอของเขาอีกครั้ง คราวนี้สร้างความโกรธให้กับคนฟังอีกเท่าทวีคูณ

“ไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร งั้นผมจะให้แม่ช่วย ที่ดินบ้านที่แม่อยู่ยังไม่เคยเอาไปจำนองที่ไหนใช่หรือเปล่า”

“ไอ้เพชร! ไอ้เหี้ย!”

เหมือนเสียงตวาดลั่นห้องตอนนี้จะหวนกลับมาเป็นเธอ คนตัวเล็กเหลืออด และหมดความอดทน ความโกรธที่มีมากจนล้นปรี่กลายเป็นความอึดอัด และความอึดอัดมากมายจะต้องหาที่ระบายทำให้เธอถึงกับกระทืบเท้า ปล่อยโฮออกมาอย่างลืมอาย

ในขณะท่ี่เพชรยังคงยืนมอง สายตาของเขาไม่มีแม้แต่ความรู้สึกผิด หรือเห็นใจเลยสักนิด เขามองร่างเล็กที่ทิ้งตัวลงบนโซฟา มองเธอร้องไห้ราวกับเด็กน้อยในตอนนั้น ที่เคยโดนเขาแอบตัดผมตุ๊กตาบาร์บี้ตัวโปรดและทำสัตว์เลี้ยงในทามาก็อตของเธอตาย พลันลุกขึ้นยืนหยิบเสื้อช็อปข้างตัวมาพาดบ่า

“มันให้เวลาผมสามวัน หวังว่าพี่จะช่วยผม ถ้าครั้งนี้พี่ช่วยได้ ผมจะพิจารณาตัวเองเป็นคนดีเพื่อพี่และแม่สักครั้ง”

พลางเดินออกไปจากห้องหน้าตาเฉย ไม่สนใจพี่สาวของเขา ที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่กำลังเครียดจัดจนหูดับ และมองอะไรไม่เห็นเพราะขนตาเปียกชุ่มไปแล้วตอนนี้

เวลาเลยไปเกือบเที่ยงคืน คนร่างเล็กเพิ่งจะฟื้นจากการร้องไห้มาอย่างหนัก นั่นเพราะอาจไม่มีน้ำตาหลงเหลือให้ไหลออกมาแล้ว และร่างกายก็เหนื่อยจนอยากพัก เธอถึงได้นั่งเอนหลังพิงหัวเตียงอย่างหมดแรง

“ชั่วพริบตาเดียวเลยแฮะ”

คนตัวเล็กพึมพำกับตัวเองพลางหัวเราะ เพิ่งจะยิ้มได้อยู่ชั่วครู่กับการได้นอนเต็มอิ่ม หลังลิสต์งานที่วางแผนจะไปสมัครในวันพรุ่งนี้ ทว่ากลับพังทลายลงเพียงเพราะน้องชายเหยียบเข้ามา สลับกับการเปิดจอโทรศัพท์มองแจ้งเตือนทวงคำตอบของหลินที่ส่งมาทิ้งไว้ มาถึงตอนนี้เธอไม่รู้จะตกลงดีไหม กับการทำงานนี้ที่หล่อนบอกว่าง่ายก็แค่กางร่มให้นักแข่งก็พอ แต่ไม่ว่าจะยังไงภายในระยะเวลาสามวัน งานนี้ก็ไม่สามารถนำเงินหนึ่งล้านมาให้เธอได้ เว้นก็แต่...

มือบางสั่นเทาราวกับหนาวเหน็บ ทันทีที่ปลดล็อคหน้าจอ เข้าไปยังประวัติการโทร แล้วตัดสินใจกดหาหมายเลขที่ไม่ได้เมม แต่กลับจำได้ ซึ่งไม่นานปลายสายก็รับ และนั่นราวกับเธอกำลังเดินเข้าหานรกด้วยตัวเอง

(ฮัลโหล)

“คุณยังอยากจะได้แพงอยู่ไหมคะ”

(ครับ?)