เด็กเสี่ย

บทที่ 8 ข้อเสนอของเสี่ย

พะแพงเพิ่งเข้าใจถึงความรู้สึกคอแห้ง กลืนก้อนแข็งติดคอก็คราวนี้ เป็นสิ่งที่มาพร้อมๆกับความตกใจ และอีกมากมายที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ ใบหน้าของเธอร้อนวูบขณะสบตากับเขา ร่างสูงในชุดดำทั้งชุดจ้องเขม็งมา ราวกับว่าเขานั้นนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“พี่ยิ้ม?”

คนตัวเล็กหันไปเค้นเสียงใส่รุ่นพี่ วินาทีแรกยังคงมองหล่อนในแง่ดีอยู่ คิดว่าไม่รู้เรื่องราว แต่พอได้ยินประโยคนั้นจากปากของเกียรติ แทบจะล้มทั้งยืน

“ยิ้มไปพูดอีท่าไหนน้องถึงยอมมา” เขาทำราวกับเป็นเรื่องน่าขัน พลันหันไปทางอีกคนที่เอาแต่นั่งทำหน้าเรียบ แต่ไม่คิดจะละสายตาออกไปจากเธอ “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับเสี่ย”

“จะรีบไปไหน อยู่ฉลองวันเกิดด้วยกันก่อน”

เห็นได้ชัดว่าเกียรติหน้าถอดสี เมื่อไม่ได้รับการอนุญาตจากเขา แต่ขอให้อยู่ต่อเพื่อฉลองวันเกิดให้กับเพื่อน ความคิดที่ต้องการหลบหลีกไม่กล้าเผชิญหน้ากับพะแพงจึงหายไปทันที เสมือนคิระรู้ ถึงได้ยกยิ้มริมฝีปากหยัก จังหวะรินบรั่นดีเพิ่มในแก้วตัวเองอย่างพอใจ

“จะไปบอกเด็กให้นำค็อกเทลชุดพิเศษสำหรับวันเกิดมาให้น่ะครับ”

“ไม่ต้องหรอก กูกับเพื่อนไม่ดื่มค็อกเทล”

จังหวะนั้นถ้าสังเกตจะเห็นว่าลลิสาเพื่อนของเขาหันขวับมามอง พลางขมวดคิ้วอย่างงุนงง เพียงแต่ผลที่คบกันมานานจนรู้นิสัยใจคอ การทักท้วงกลางอากาศไม่ใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไหร่ ถ้าคิดจะทำกับอาคีรา ทั้งเหนือเมฆและหล่อนต่างรู้ดีว่า อาคีราไม่โปรดปรานกับสิ่งนี้ หากทำให้เขาหน้าแตกไม่โดนล็อคเป้าก็โดนยำเละอย่างใดอย่างหนึ่ง ถึงได้หันไปมองเพื่อนอีกคนพร้อมกับตั้งคำถามแทน ทว่าฝ่ายนั้นกลับยักไหล่กลับมาเป็นคำตอบ

“ถ้าอย่างนั้นต้องการอะไรแทนดีครับ ถ้าไม่รับค็อกเทลรับเป็น เอ่อ..”

ดวงตาคมกริบชำเลืองมองร่างบางทั้งที่ยังไม่ทันพูดจบ ตอนนี้เธออยู่ในลักษณะท่าคอตก ลาดไหล่ห่อเข้าหากัน และหลุบตาต่ำนิ่วหน้าขมุกขมัว เจ้าของร้านมองตามสายตานั้นถึงกับนั่งไม่ติด มือคู่ผสานกันบนตัก หัวแม่มือถูไถกันไปมา ริมฝีปากถูกเลียด้วยลิ้นตัวเองถึงสองครั้ง ภาษากายนี้แสดงออกถึงความอัดอั้นลำบากใจเป็นที่สุด นึกตำหนิตัวเองที่เข้าใจผิด คิดไปเองว่าการไม่ตอบกลับของเสี่ยคือการปล่อย ไม่ยุ่งกับเธออีก ไม่คิดว่าจะมาไล่ต้อนกันถึงที่ เพิ่มความยุ่งเหยิงให้กับสถานการณ์นี้อีกเท่าตัว

“เสี่ยครับ คือพะแพงมัน..”

“บอกให้มันมานี่ มานั่งข้างกู”

ทันทีที่ได้ยินคนตัวเล็กถึงกับเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตขึงกว้าง ต่างกับเจ้าของวันเกิดและเหนือเมฆที่เลิกคิ้วสูง มีเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด หากแต่คำถามในหัวที่ตรงกันโดยไม่ต้องพูดออกมาคงหนีไม่พ้น...สรุปแล้วนี่วันเกิดของใคร?

เขาสั่งอีกคนแต่สายตามองอีกคน ด้วยคำพูดไม่ได้กระซิบ จงใจให้ได้ยินกันชัดๆ หญิงสาวช้อนตามอง ในแววตาตอนนี้เต็มไปด้วยเคืองขุ่น หากแต่มีบางอย่างควบคุมเธอเอาไว้ไม่ให้ทำเรื่องที่โง่ อาทิเช่นการแผลงฤทธิ์ใส่ใครสักคนที่กระดูกใหญ่กว่า

ดูก็รู้ไม่มีใครเป็นพวกเดียวกับเธอเลยสักคน

เกียรติเม้มริมฝีปาก มือคู่ที่ผสานบีบเข้าหากันแน่น ก่อนหันมามองเธอคนตัวเล็กที่มองเขาอยู่ก่อน ด้วยสายตาคมกริบ อีกนัยยะช้อนอยู่คือความผิดหวัง และถ้าหากเขาทำตามอย่างที่อีกคนสั่งก็จะเผยมันออกมาเลยอย่างไม่เกรงใจทันที

“พะแพง...” เสียงนั้นเบาหวิวราวกับสายลมไม่สมเป็นเขาเลยสักนิด เจ้าของชื่อเอียงหน้า พร้อมดวงตาขยายกว้างอย่างเอาเรื่อง “เป็นพีอาร์หน่อยนะวันนี้”

พลันถึงกับตัวแข็งทื่อ กลั้นหายใจไว้อาลัยให้กับสิ่งที่ได้ยินมา เขาหมายความว่าอย่างไร จะให้เธอนั่งดื่มเหล้าเป็นเพื่อนกับแขกของเขา?

คราวนี้ขมวดคิ้ว มองหน้าเกียรติสลับกับยิ้มที่ถูกโบกมือไล่ให้ไปดูแขกโซนอื่น แม้ตอนผลักประตูหล่อนจะหันมาทำหน้าเศร้า แต่เธอโกรธจนไม่อยากจะมองหน้า ทว่าจังหวะเบือนหน้าหนีหวังเมิน กลับไปปะทะเข้ากับร่างสูงเต็มๆ กลายเป็นว่าเธอและเขาสบตากัน

โคตรซวย

และนั่นทำให้เขาเข้าใจว่าเธอกำลังสับสนถึงได้เลิกคิ้วสูง คนตัวเล็กเผลอกัดริมฝีปากหันไปทางเกียรติ รู้สึกกำลังถูกต้อนจนมุม และที่สำคัญหญิงสาวกำลังประหม่าให้กับใบหน้าหล่อฟ้าประทานนั้นอย่างนึกเกลียดตัวเอง

“พี่เกียรติ..”

“แค่ดื่มเองแพงไม่มีอะไร”

ประโยคคล้ายน้ำเสียงตำหนิ ทำหญิงสาวที่กำลังหาที่พึ่ง ถึงเบรกลากล้อ

เขากำลังคิดว่าเธอไม่ได้มาเข้าใจกับความเดือดร้อนที่เขาอาจจะต้องเจอ ขืนเธอยังเล่นตัวอยู่เช่นนี้ เกิดอาคีราทนไม่ไหวเริ่มรำคาญขึ้นมาจะเป็นอย่างไร เขาจะตายหรือไม่ เพราะแค่โดนยุบร้านก็เหมือนไม่ต่าง เงินทุนหมุนเวียนคงหายไปทั้งหมด เผลอๆหนี้สินที่กู้มาจากเขาดอกคงเพิ่มพูนพะรุงพะรัง ต่อให้ยุบไปหมดทั้งสามสาขาก็คงชดใช้ไม่ไหว

ความกังวลว่ากิจการจะสั่นคลอนทำให้เกียรติขาดสติไปชั่วขณะ เริ่มมองพะแพงเป็นคนอื่น นึกภาพสมมุติถ้าตนนั้นต้องยอมแลก เพียงเพื่อพิทักษ์ผู้หญิงคนหนึ่งให้หลุดรอดปลอดภัยจากเงื้อมมือของซาตานทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน? มันคุ้มแล้วหรือเปล่า?

“แต่แพงไม่..”

“แพง ถ้าแพงปฏิเสธ พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมาทำงานแล้วนะน้อง”

แก้วบรั่นดีในมือของเขาเกิดชะงักจังหวะยกขึ้นกระดก พลางแค่นหัวเราะให้กับประโยคที่เพิ่งได้ยินมา ไม่นึกเลยว่าคนเป็นนายจะขี้ขลาดถึงเพียงนี้ ถึงขนาดยื่นคำขาดให้กับลูกน้อง พนักงานตัวเล็กๆที่ไม่มีทางสู้ แถมต่อหน้าต่อหน้าพวกเขา ซึ่งเป็นลูกค้าระดับ VVIP

ทำแบบนี้คนตัวเล็กจะไปเหลืออะไร ป่านนี้คงลืมหายใจไปแล้วกระมัง และเหมือนจะจริงอย่างที่ว่า เมื่อเขาสังเกตเห็นหัวไหล่ของเธอไหวสั่น คล้ายคนกำลังตกใจแต่ทำอะไรไม่ถูก พอหันไปทางเพื่อนของเขามีแต่ลลิสาที่อ้าปากค้าง ส่วนเหนือเมฆเบือนหน้าไปทางอื่น แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปแล้ว

“กูว่านะเกียรติ มึงควรจะใจเย็นก่อน”

พะแพงหันขวับมายังเจ้าของเสียงทันที สีหน้าของเขาตอนนี้ทำราวกับว่ากำลังเห็นอกเห็นใจคนทั้งคู่ ทว่าสำหรับคนตัวเล็กมองว่าเขานั้นกำลังแกล้งทำ ถึงได้เผลอมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง กว่าจะได้สติว่าไม่ควรทำอย่างนั้น พลันต้องก้มหน้างุด ก็ตอนที่เขาจ้องเขม็งกลับมา ด้วยสายตาดุดันหรี่แคบแทบเต็มพื้นที่สีดำ

“คี ถ้าเธอไม่เต็มใจก็อย่าไปบังคับเธอสิ”

คราวนี้ลลิสาเลือกที่จะปรามเพราะทนมองอยู่นานแล้ว ทว่ากลับถูกเหนือเมฆสะกิดปรามหล่อนอีกที หญิงสาวจึงหันไปชักสีหน้าใส่ เนื่องจากไม่สบายใจสุดๆ หล่อนไม่ชอบที่ต้องเห็นใครถูกรังแก หรือโดนบังคับ ถ้าเต็มใจก็ว่าไปอย่าง และเหมือนว่าอาคีราจะเข้าใจความรู้สึกนั้นของหล่อน ถึงได้เปลี่ยนทั้งแววตาทั้งสีหน้าให้ผ่อนคลายลง หันไปหาเกียรติ

“ปกติทำแบบนี้กับพนักงานบ่อยหรือ?”

ราวกับถูกสาดสะเก็ดไฟอันร้อนฉ่าใส่แบบไม่ทันตั้งตัว คนถูกถามถึงกับอ้าปากพะงาบไปไม่ถูก เขาหันมาหาคนร่างเล็กประหนึ่งต้องการตัวช่วย

“เอ่อ...”

“ไม่ค่ะ เขาไม่เคยทำแบบนั้นกับใคร หนูคือคนแรก”

และเธอก็บ้าจี้ ทว่าประโยคนั้นอาจทำให้อีกคนสะอึกเล็กน้อย ส่วนอีกคนก้มหน้าลงเพื่อกลั้นขำ

“โชคดีจัง..” พลางเอ่ยประโยคแหบพร่าคล้ายจงใจกวนประสาทเธอ “ถ้างั้นเอาอย่างนี้ พี่ให้ดื่มละห้าหมื่นถ้าหนูยอม แลกกับการนั่งตลอดคืน ค่านั่งอีกต่างหาก”

ไม่ใช่แค่เธอที่ขึงตากว้าง แต่ทุกคนทั้งหมดในห้อง โดยเฉพาะเกียรติเขาถึงกับเป็นรูปปั้นไปเลย

“พูดจริงไหม งั้นสาเอาด้วย”

เพื่อนหญิงของเขายกมือขึ้นพร้อมยิ้มทะเล้น เจตนาอยากให้บรรยากาศนั้นผ่อนคลาย แต่กลับถูกเหนือเมฆดีดหน้าผากจนต้องร้องเสียงหลง ข้อหาเล่นไม่ดูเวล่ำเวลา

ทั้งห้องกลับมาเงียบกริบอีกครั้ง เมื่อคนตัวเล็กถูกจ้องโดยคนตัวสูง ที่กำลังรอคำตอบอย่างกดดัน เธอละสายตาจากทุกคู่ ก้มลงมองพื้นราวกับต้องการใช้สมอง สิ่งที่แวบเข้ามานาทีนั้นคือบิลค่าใช้จ่าย ซึ่งรอเคลียร์อยู่ที่ห้อง และมีเวลาให้หาเงินเพียงห้าวัน เป็นวันเดียวกันกับที่เธอได้รับเงินเดือน ถึงแม้จะพอจ่าย แต่หลังจากนั้นทั้งเดือนของเธอก็จะต้องประหยัดสุดๆ ประหยัดชนิดที่ว่าอยากจะกินเค้กสักเสี้ยวยังต้องคิดแล้วคิดอีกเลย

เพียงไม่นานสัญชาตญาณการเอาตัวรอดก็จุติ ราวกับมีระฆังเคาะอยู่ข้างขมับ ตัดสินใจในเวลาประชั้นชิด โดยหารู้ไม่ว่านั่นคือหลุมพรางและหายนะ!

“ถ้าแพงดื่ม พี่เกียรติจะไม่ไล่แพงออกใช่ไหมคะ”

ประโยคนี้เป็นคำถามที่ไม่ได้คาดหวังคำตอบ ในใจเธอต้องการจะลาออกอยู่แล้วตัดสินใจได้เลยอย่างไม่ลังเล นับตั้งแต่ได้ยินคำพูดนั้นของเขา ความเห็นแก่ตัวที่ถูกป้อนมายังเธอทีละนิด ทีละนิดหากเขาพูดจริงเธอดื่มแค่แก้วเดียวก็อยู่รอดไปทั้งเดือน หลังจากนั้นค่อยหางานใหม่เอาก็ได้ ยังพอมีเวลากว่าจะปิดเทอม

“ถ้าแพงยอมรับข้อเสนอของเสี่ย พี่จะแถมคำขอบคุณให้แพงด้วย”

คนตัวเล็กยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มเผลอไผลไม่รู้ตัวที่สวยสะบัด เล่นเอาคนมองอยู่อย่างผู้หญิงด้วยกันยังอึ้ง เหนือเมฆถึงกับได้รับคำตอบเลยทันที ไม่แปลกใจทำไมเพื่อนของเขาถึงได้อยากได้นัก

คนตัวเล็กหันกลับมาหาคนตรงหน้า เจ้าของดวงตาที่มีเส้นขอบอย่างชัดเจน มองไม่เบื่อ และมีเสน่ห์สุดๆ แต่บทจะน่ากลัวก็ไม่มีใครกล้าสบตาด้วย

“แค่..นั่งเป็นเพื่อนนะคะ”

ช่างเป็นคำถามที่ท้าทายคำตอบอะไรอย่างนี้ กว่าจะได้สติ ว่าควรตบปากตัวเองสักฉาดก็ตอนโพล่งออกไปแล้ว

“หืม...”

“หมายถึง แค่ดื่มเหล้าเป็นเพื่อน แล้ว..ต่างคนต่างกลับน่ะค่ะ”

เธอต้องถามเพื่อความมั่นใจก่อน ถึงตอนนี้จะอับอายมากเพราะทุกคนในห้องมองอยู่ก็เถอะ ร่างสูงกระตุกยิ้มมุมปาก ครั้งนี้เขาขำเธอจริงจัง คาดไม่ถึงจะได้ยินอะไรแบบนี้ เนื่องจากที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเขาเลยสักคน พอดื่มจนได้ที่ก็มีแต่ถามว่าจะไปที่ไหนต่อ ห้องของเธอหรือพื้นที่ของเขา เจอคนตัวเล็กตรงหน้าเข้าไปถึงกับหน้าชา เสียอาการอยู่เหมือนกัน แต่ความรู้สึกถัดไปทางเสียหน้าซะมากกว่า

“ได้ เอาแค่นั้น” ดวงตาขบขำในทีแรกถูกเปลี่ยนเป็นคมกริบจังหวะเหลือบขึ้นมามองเธอ “เอาอย่างที่หนูว่า”